<p><strong>Χρήστος </strong><strong>Τσιόλκας</strong><strong>, Μπαρακούντα</strong></p>
<p><strong>Μετάφραση Αννα Παπασταύρου</strong></p>
<p><strong>εκδόσεις Ωκεανίδα </strong></p>
<p><strong><br /></strong></p>
<p><strong>Λίγα λόγια για το βιβλίο </strong></p>
<p>Αυτό που θέλει ο Ντάνι Κέλι πιο πολύ στη ζωή του είναι ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Ό,τι κι αν κάνει –κάθε σκέψη, κάθε όνειρο, κάθε πράξη του– τον φέρνει  πιο κοντά στη στιγμή της δόξας, της δικαίωσης, όταν ο κόσμος θα δει ποιος πραγματικά είναι ο Ντάνι Κέλι: ο δυνατότερος, ο ταχύτερος, ο καλύτερος. Όλη του η ζωή είναι μια προετοιμασία γι’ αυτή τη στιγμή.</p>
<p>Χάρη στις επιδόσεις του στην κολύμβηση κερδίζει μια υποτροφία στο πιο φημισμένο ιδιωτικό σχολείο. Ο Ντάνι σιχαίνεται αυτό το μέρος και τους συμμαθητές του που τον κοροϊδεύουν. Στην περιφρόνηση επιλέγει να απαντήσει με τη  βία, και με τη βία κερδίζει τον σεβασμό τους: γίνεται ο Μπαρακούντα, ο ψυχάκιας. Θα τους δείξει αυτός κάποια μέρα. Όταν έρχεται αυτή η μέρα, η στιγμή της αποτυχίας, της ντροπής, της ταπείνωσης, ο Ντάνι χάνει τα πάντα· ο Ντάνι γίνεται αυτό που φοβόταν περισσότερο απ’ όλα: ένα τίποτα.</p>
<p>Το Μπαρακούντα είναι μια άφοβη ματιά στον σημερινό κόσμο. Ένα βιβλίο για τις ταξικές διαφορές, τον αθλητισμό, την πολιτική, τη μετανάστευση, την εκπαίδευση. Εμπεριέχει όλα όσα είναι ένας άνθρωπος: οικογένεια, φιλία, αγάπη, δουλειά∙ τους ρόλους και τις ταυτότητες που υιοθετούμε και απαρνούμαστε. </p>
<p><img src="/contentfiles_2015/new_site/Tsiolkas.jpg" alt="" width="640" height="390" /></p>
<p><strong>Συνέντευξη του Χρήστου Τσιόλκα στον Νίκο Κουρμουλή, bookpress.gr (01.07.14)</strong></p>
<p>Είναι από τους συγγραφείς που δεν χορταίνεις να διαβάζεις. Ο Χρήστος Τσιόλκας πεζογραφεί τους αρμούς της ζωής που είναι δίπλα μας και κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Η παρατήρησή του, ενδελεχής. Η δομή των έργων του, εθιστική. Στο τελευταίο του μυθιστόρημα με τίτλο 'Μπαρακούντα' (εκδ. Ωκεανίδα, μτφρ. Άννα Παπασταύρου) ανατέμνει την άνοδο και την πτώση ενός παρολίγον ολυμπιονίκη της κολύμβησης, του Ντάνι Κέλι. Στο πρόσωπό του συναντώνται οι λεωφόροι της κοινωνικής ανόδου, της εφήμερης δόξας και της ταπείνωσης. Μισός Οιδίποδας και μισός Αντιγόνη, όπως λέει και ο ίδιος ο Χρήστος Τσιόλκας.</p>
<p>Όταν τον συναντήσαμε διαπιστώσαμε πόσο ζεστός και ευθύς χαρακτήρας είναι. Μιλά με πάθος και χωρίς κόμπλεξ για τα ζητήματα που τον προβληματίζουν: την ταξική καταγωγή, το αίσθημα της ντροπής, την ομοφυλοφιλία, την ταυτότητα, τη μετανάστευση, την οικονομική κρίση, το αίσθημα του ανήκειν, την παιδική ηλικία, την αγάπη του για το νερό.</p>
<p><strong>Τι μεσολάβησε ανάμεσα στο προηγούμενο μυθιστόρημά σας, 'Το χαστούκι', και το πολύ πρόσφατο 'Μπαρακούντα';</strong></p>
<p>Καταρχάς, μετά 'Το χαστούκι' για πρώτη φορά στη ζωή μου απέκτησα οικονομική ελευθερία. Το άλλο που συνέβη μέσα στα είκοσι χρόνια που υπηρετώ την τέχνη της γραφής είναι ότι αναρωτήθηκα πολύ σοβαρά γιατί κάνω αυτό που κάνω και για ποιον το κάνω. Αυτός ο ενδιάμεσος χρόνος ήταν για μένα μια περίοδος βαθιάς ανησυχίας. Όταν τέλειωσα 'Το χαστούκι' πραγματικά δεν ήξερα τι θα γράψω. Νόμισα ότι τέλειωσα σαν συγγραφέας. Παρομοιάζω εκείνη τη περίοδο με τον «λευκό θόρυβο». Δεν λέω, ήμουν ευτυχισμένος με την επιτυχία του βιβλίου, αλλά αναρωτιώμουν: μπορώ να γράψω ξανά; Σκεφτόμουν συνεχώς ποια είναι τα συστατικά της επιτυχίας και της αποτυχίας. Πάνω σ’ αυτό το κρίσιμο διάστημα ήρθε το Μπαρακούντα. Ήθελα διακαώς να ξεφύγω από το βόλεμα των εσόδων που μου παρείχε 'Το χαστούκι' και να γράψω για το ζήτημα των τάξεων. Τι πάει να πει οικονομική τάξη μέσα στη ρευστή κατάσταση της παγκόσμιας κρίσης και του νεοφιλελευθερισμού. Τότε άκουσα μια φωνή. Τη φωνή του 14άχρονου Ντάνι Κέλι (βασικού πρωταγωνιστή και αφηγητή του Μπαρακούντα) κι έτσι έγινε η αρχή.</p>
<p><strong>(…) Πού οφείλεται κατά τη γνώμη σας πως οι αθλητές σήμερα μπορούν εύκολα να μαγέψουν τα πλήθη και να καταγραφούν σαν «Θεοί» στην λαϊκή συνείδηση;</strong></p>
<p>Σ' έναν αγώνα ποδοσφαίρου είναι η μόνη φορά που βλέπεις τον Έλληνα, τον Αβορίγινα και τον Αγγλοσάξονα μαζί. Βλέπεις τον πλούσιο, βλέπεις και τον φτωχό. Είναι μια στιγμή που βρίσκονται όλοι μαζί. Δεν γνωρίζω να υπάρχουν πολλές στιγμές στη κοινωνική μας ζωή που συμβαίνει αυτό. Όταν άρχισα να σχηματοποιώ τι θέλω να πω με το 'Μπαρακούντα' παρακολουθούσα καθημερινά πολλά σπορ. Υπάρχει μια αγνότητα όσον αφορά την αθλητική επίδοση, που είναι εγγεγραμένη στη συνείδηση του κόσμου. Μια αντικειμενική αγνότητα, θα έλεγα, που αφορά την τελική προσπάθεια. Είναι απλό να καταλάβει ο καθένας πως όποιος περνά πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, ή βάζει γκολ, είναι ο καλύτερος. Το θέμα είναι ότι το γνωρίζει πολύ καλά και ο αθλητής. Ένας ασύγκριτος συνδυασμός, που εύκολα δημιουργεί πάθη. Η αγάπη του κόσμου εκκινεί από την απόλυτη ταύτιση στη νίκη ή στην ήττα. Στη σημερινή εποχή δε, των μεγάλων ανισοτήτων, η νίκη ταυτίζεται με την επιβίωση. Όταν είσαι καλλιτέχνης δυστυχώς υπολείπεσαι αυτών των πλεονεκτημάτων. Το έργο σου κριτικάρεται συνεχώς από εσένα τον ίδιο, από ειδικούς, από συναδέλφους και ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς πού στέκεσαι. Ακόμη και μεγάλα υποτίθεται αριστουργήματα της τέχνης αμφισβητούνται μέσα στα χρόνια. Η εμμονή του κόσμου με τα αθλήματα, ομαδικά και ατομικά, είναι ο τριπλός συνδυασμός ανταγωνιστικότητας, νεότητας και ομορφιάς. Οι αθλητές είναι παδιά. Σε μια ηλικία που η ομορφιά της σωματοδομής τους και οι δυνατότητες τους βρίσκονται στο ανώτατο στάδιο. Κακά τα ψέμματα: στον αθλητισμό υπάρχει κάτι το υπόγεια σεξουαλικό (από την αφοσίωση της παρακολούθησης κατά τη διάρκεια ενός αγώνα έως τους πανηγυρισμούς) στο οποίο οι περισσότεροι ανταποκρίνονται άμεσα και χωρίς ενοχές.</p>
<p><strong>Πώς έφτασε να υλοποιηθεί το 'Μπαρακούντα' στο χαρτί;</strong></p>
<p>Ήθελα πολύ να γράψω για το τι πάει να πει επιτυχία, αποτυχία και τι απώλεια. Σκεφτόμουν αρχικά να φτιάξω έναν πρωταγωνιστή σαν εμένα. Ένα συγγραφέα δηλαδή που πάει από φεστιβάλ σε φεστιβάλ και προσπαθεί να εκδοθεί, να τα βγάλει πέρα με τα κυκλώματα κλπ. Στη συνέχεια είπα, τι ανοησίες είναι αυτές, ποιος θέλει να διαβάσει μια τέτοια ιστορία, τόσο αυτοαναφορική. Το γεγονός ότι είμαι ερασιτέχνης κολυμβητής, ότι ξέρω πώς είναι να ζεις μέσα στο νερό, κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό, ξεκλείδωσε οριστικά το πλαίσιο δράσης του κεντρικού χαρακτήρα.</p>
<p><strong>Στο 'Μπαρακούντα' βλέπουμε τη διαδρομή ενός ανθρώπου, το πώς αλλάζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Πέρα όμως από αυτό, το βιβλίο έχει και μια θαυμάσια δομή.</strong></p>
<p>Ήταν το πιο δύσκολο στάδιο για μένα. Να φανταστείτε το προσχέδιο, έχει το μαύρο του το χάλι. Δεν μ’ ενδιέφερε να δείξω τον Ντάνι Κέλι Ολυμπιονίκη. Ήθελα να ξεκινήσω την μυθιστορηματική του ζωή στην ηλικία των 33-34 χρόνων. Και στη συνέχεια να πηγαινοέρχομαι. Να καταλάβει ο αναγνώστης, από την πρώτη σελίδα αν είναι δυνατόν, πως κάτι δεν έχει επιτευχθεί. Κάποια ντροπή τον κατατρώει. Εδώ εντοπίζεται η φωνή του 14χρονου αγοριού, που ούρλιαζε στο μυαλό μου όπως σας είπα πριν. Επίσης, το 2010 πήγα στη Σκωτία. Πρώτη φορά είχα επισκεφτεί τη Σκωτία 20-21 χρονών, αμέσως μετά την Ελλάδα. Ο θατσερισμός ήταν στα πάνω του. Κατά παράξενο τρόπο ερωτεύτηκα τη χώρα. Είναι περίεργο, αφού δεν με συνδέει απολύτως τίποτε με τη Σκωτία. Εκεί, κρατώντας σκόρπιες σημειώσεις, άρχισα να γράφω το 'Μπαρακούντα'. Τότε αποφάσισα πως ο Ντάνι Κέλι θα είναι μισός Σκωτσέζος και μισός Έλληνας. Έκτοτε έδωσα μεγάλο αγώνα για να κρατήσω αυτό το υλικό ζωντανό.</p>
<p><strong>Το μυθιστόρημα αναφέρεται επανειλημμένως στο σώμα ως κεντρική ιδέα της σύγχρονης δυτικής κουλτούρας.</strong></p>
<p>Όταν κατασκεύαζα αυτό τον χαρακτήρα συλλογιζόμουν πώς μπορεί να ζει μέσα στο νερό, τι σημαίνει για εκείνον να ορίζεται καθολικά από το σώμα του. Ένα σώμα που είναι ταυτόχρονα ο εαυτός, αλλά και μια μηχανή που εργάζεται, χαλάει, χρειάζεται επισκευές, ακόμη και απόσυρση. Για μένα είναι μια αλληγορία. Το τι κάνει ο Ντάνι Κέλι με το σώμα του συμβολίζει τον τρόπο που τον καθορίζει υπαρξιακά. Όταν ήμουν μικρός αισθανόμουν αποξενωμένος από το σώμα μου. Δεν με ακολουθούσε. Δεν ήταν το αθλητικό «αυστραλέζικο» σώμα. Ένιωθα παρείσακτος. Στο 'Μπαρακούντα' ήθελα να γράψω πως το σώμα σαν όχημα, μέσω της επίδοσης, είναι ικανό να σε οδηγήσει στη δόξα ή τον αποκλεισμό. Τα υπόλοιπα βρέθηκαν κατά τη διάρκεια του γραψίματος.</p>
<p><img src="/contentfiles_2016/0112abaaglaropoulia.jpg" alt="" width="450" height="270" /></p>
<p><strong>Επανερχόμαστε για λίγο στο θέμα των κοινωνικών τάξεων. Σε μια συνέντευξή σας είχατε πει ότι 'Το χαστούκι' αναφερόταν στη μεσαία τάξη, ενώ το 'Μπαρακούντα' στην εργατική.</strong></p>
<p>Ως παιδί μεταναστών μεγάλωσα στην εργατική τάξη. Από όλους τους πρωταγωνιστές του Μπαρακούντα είμαι πιο κοντά στην Ντέμετ. Όταν πήγα Πανεπιστήμιο πέρασα από μια κοινωνική τάξη, έναν κόσμο, μια γλώσσα (και δεν εννοώ τα ελληνικά, εννοώ τους κώδικες της γειτονιάς μου), σε κάτι άλλο πολύ διαφορετικό. Μια μετάβαση που την κουβαλάω μέσα μου, έως και σήμερα. Όμως δεν ήξερα πώς να το γράψω. Αισθανόμουν ότι έφυγα από το παιδικό μου περιβάλλον και έγινα κάτι διαφορετικό. Ιδιαίτερα μετά την επιτυχία που είχε 'Το χαστούκι' εγώ δεν μπορούσα πλέον να ανήκω στην τάξη του πατέρα μου. Δημιουργήθηκε μέσα μου ένα κενό, μια αίσθηση προδοσίας. Το άλλο ερέθισμα που λειτούργησε δραστικά για τις ανησυχίες μου αυτές είναι η οικονομική κρίση. Ο καταστρεπτικός νεοφιλελευθερισμός, που διαλύει τις ασθενέστερες τάξεις, διατηρώντας τον πλούτο στους λίγους. Ίσως μέσα σε αυτούς να συγκαταλέγομαι κι εγώ, πρόσφατα. Ξέρετε στην Αυστραλία απαγορευόταν σχεδόν να μιλάμε για τάξεις και καταγωγές. Αποφεύγονταν η οποιαδήποτε συζήτηση. Με το 'Μπαρακούντα', ελπίζω να ανοίξω ξανά τον διάλογο.</p>
<p><strong>Στο τέλος του βιβλίου διαπιστώνουμε πως όλα ξεκινησαν από πολύ παλιά. Βρισκόμαστε στην παιδική ηλικία του ήρωα, δοσμένη σαν μια ξεθωριασμένη πόλαροϊντ. Πόσο σημαντική μπορεί να είναι μια στιγμή στην παιδική ηλικία για να σε καθορίσει;</strong></p>
<p>Δύο πράγματα σκέφτομαι γι' αυτό. Την τελευταία εικόνα την είχα από την αρχή. Ήξερα πως ήθελα να τελειώσει εκεί. Στο βιβλίο, όταν ο Ντάνι χάνει τη πίστη του, αναρωτιέται πού ανήκει, σε ποιο περιβάλλον εντάσσεται. Ποιο είναι το ρίζωμά του. Τελικά, αυτό είναι το νερό για τον Ντάνι Κέλι. Όταν βρισκόμουν στο πέμπτο προσχέδιο του χειρόγραφου, ο πατέρας μου αρρώστησε άσχημα και πέθανε. Μ’ έναν τρόπο το τελευταίο κεφάλαιο ήθελα να λέει για τη σχέση πατέρα και γιου. Σας εξομολογούμαι ότι κι εγώ με τη σειρά μου αναζητώ την πατρίδα μου. Το μέρος όπου ανήκω. Είμαι Αυστραλός; Είμαι Έλληνας; Είμαι κάτι ανάμεσα; Και τα δύο μαζί; Δεν γνωρίζω απολύτως. Στο νερό βρίσκω τη γαλήνη. Στον ωκεανό.</p>
<p><strong>Πείτε μας για την περίοδο καμπής του Ντάνι Κέλι, από το σημείο εκείνο που συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κολυμπήσει. Όταν μεταμορφώνεται σε έναν άλλον…</strong></p>
<p>Όπως ξέρετε 'Το χαστούκι' έγινε μίνι τηλεοπτικό σήριαλ. Πέρασα τρεις υπέροχες βδομάδες μαζί με τους σεναριογράφους όπου έκαναν το βιβλίο φύλλο και φτερό. Μια σεναριογράφος από την παρέα και συγγραφέας με ρώτησε γιατί δεν έχω ένα κεφάλαιο στο 'Χαστούκι' όπου θα βλέπουμε τα γεγονότα από την μεριά της συζύγου του άντρα που χτύπησε το παιδάκι. Αμέσως μ’ έπιασαν ενοχές. Γαμώτο είπα, θα έπρεπε να το είχα γράψει. Διότι εκείνο που σκόπευα πραγματικά να πετύχω με 'Το χαστούκι' ήταν να δω αν η σύζυγος θα μπορούσε να συγχωρέσει. 'Το χαστούκι' έπρεπε να μιλά και για τη συγχώρεση. Με το 'Μπαρακούντα' επανέρχομαι στο ζήτημα της συγχώρεσης και ελπίζω να έχω κάνει κάτι. Οι αθλητές στην Αυστραλία και παντού είναι νέα παιδιά. Τηλεόραση και εφημερίδες κάθονται από πάνω τους σαν όρνεα. Αν κάνουν το παραμικρό λάθος, η ζωή τους, η καριέρα τους τελείωσε. Θυμάμαι τον εαυτό μου 19 και 20 χρονών. Θυμάμαι την οργή που είχα μέσα μου. Σκέφτομαι πως αν τα πράγματα για τα οποία ντρεπόμουν με όριζαν εξ’ ολοκλήρου, δεν γνωρίζω τι θα γινόμουν.</p>
<p><strong>Τι υπάρχει κάτω από την «τελειότητα» του Ντάνι Κέλι;</strong></p>
<p>O Ντάνι δεν είναι ποτέ τέλειος. Κυριαρχείται από το αίσθημα της απώλειας. Το θέμα για μένα είναι αν ο Ντάνι είναι ικανός να διαχειριστεί το ότι ανήκει σε έναν καινούριο κόσμο. Τόσο στο κολλέγιο, όσο και στο σύμπαν των δυνάμει ολυμπιονικών. Ο θυμός του μετατρέπεται σε επίθεση: Θα είμαι λέει, ο δυνατότερος, ο ταχύτερος, αυτός που θα αντέχει περισσότερο. Αγωνίζεται να γεμίσει το εσωτερικό κενό του.</p>
<p><strong>Ο ήρωας κάποια στιγμή αποτυγχάνει. Και μετά θέλει να τιμωρήσει τον εαυτό του. Πιστεύετε πως και η ομοφυλοφιλία είναι ενός είδους τιμωρίας γι' αυτόν;</strong></p>
<p>Και η δικιά μου εμπειρία έτσι ήταν. Αισθανόμουν την ομοφυλοφιλία σαν ένα βαρύ φορτίο στην ψυχή μου, από την οποία δεν μπορούσα να ξεφύγω. Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι ο Ντάνι θα είναι ομοφυλόφιλος. Όμως δεν ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα σεξουαλικής αφύπνισης. Χρησιμοποίησα την κινηματογραφική τεχνική του jump cut και δεν έβαλα μέσα στην πλοκή τη δυναμική στιγμή που ομολογεί ο Ντάνι την ομοφυλοφιλία του στους γονείς του. Για μας που μεγαλώσαμε Έλληνες στην Αυστραλία, η ντροπή είναι μεγάλο πράγμα. Δεν ξεφεύγεις εύκολα. Οι γονείς μου έκαναν τόσα πολλά για μένα. Πέρασαν φτώχειες, δούλεψαν σκληρά. Με τα καλά τους και με τα κακά τους. Η ντροπή με έπνιγε. Βασανιζόμουν να βρω τρόπους να ξεχρεώσω. Μια αποστολή που μικρός τη θεωρούσα αβάσταχτη. Να αποδείξω ότι είμαι αντάξιος των επιθυμιών τους. Αργότερα έμαθα πως είναι λάθος. Ναι, αλλά αυτό το λάθος, για πολλά χρόνια με πλάκωνε. Αν και είμαι ένας ανεξάρτητος μεσήλικας, το αίσθημα αυτό δεν έχει εξαλειφθεί. Ακριβώς το ίδιο αισθάνεται και ο Ντάνι. Αυτά τα θέματα με περιτριγύριζαν χρόνια. Δεν είχα το θάρρος να τα καταγράψω στο χαρτί. Προσπάθησα να γράψω ένα μυθιστόρημα σκληρό και ρομαντικό παράλληλα, δίχως να πέσω στην παγίδα της κλάψας, του εύκολου συναισθηματισμού. Ο λόγος που αφιερώνω το βιβλίο στην Άντζελα Σάβατζ είναι διότι με προκάλεσε. Μου είπε να μην φοβηθώ τον συναισθηματισμό, να στρώσω τον κώλο μου κάτω και να γράψω την ιστορία.</p>
<p><strong>Ο ήρωας στην αρχή χάνεται στο νερό και μετά την αποτυχία του βυθίζεται στις λέξεις. Διαβάζει Τσέχωφ, για παράδειγμα. Αυτό πώς προέκυψε και σε σχέση με τα δικά σας διαβάσματα;</strong></p>
<p>Τόσο η λογοτεχνία όσο και ο κινηματογράφος μου έδωσαν ένα φως. Άνοιξαν τον κόσμο μου. Το ίδιο γίνεται και με τον Ντάνι. Ο Ντάνι αναζητά ακριβώς αυτό το φως, ένα πέρασμα. Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό. Αλλά κάπως έτσι είναι. Η ειρωνεία είναι βέβαια ότι ανακαλύπτει το διάβασμα στη φυλακή. Έχει ήδη σπουδάσει σ’ ένα πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο και μέσα στη φυλακή βρίσκει αυτό το πέρασμα για να βγει από το σκοτάδι.</p>
<p><strong>Και το ιδιωτικό σχολείο, όπως το περιγράφετε, σαν φυλακή μοιάζει. Επίσης, εκεί για πρώτη φορά ο Ντάνι συγκρίνει το σώμα του (χρώμα, διάπλαση κ.λπ) με των υπολοίπων αγγλοσαξόνων και αισθάνεται υποδεέστερος.</strong></p>
<p>Όταν πρωτοπήγα στο Πανεπιστήμιο έλεγα μέσα μου: πώς είναι η οδοντοστοιχία τους τόσο άσπρη, το δέρμα τους τόσο καθαρό. Είχα σοκαριστεί. Με εκείνα τα παιδιά είχαμε μεγαλώσει θεωρητικά στην ίδια πόλη. Κι όμως ποτέ δεν είχα έρθει σε επαφή μαζί τους. Ούτε αυτά μαζί μου. Δεν γνώριζα ότι υπάρχουν. Ήταν ένας άλλος κόσμος εχθρικός και μαγικός ταυτόχρονα. Ακόμη το θυμάμαι.</p>
<p><strong>Ο Ντάνι Κέλι στέκεται μόνος του, γυμνός μπροστά στην αποτυχία. Αντιμέτωπος με την απομόνωση, τη φυλακή και την ομοφυλοφιλία του.</strong></p>
<p>Ύστερα από 'Το χαστούκι' πέρασα από διάφορους συγγραφικούς πειρασμούς. Δεν με έλκυε κανένας. Καθώς μεγάλωνα, το αίσθημα της ντροπής δεν συνδεόταν με την ομοφυλοφιλία αποκλειστικά. Είχε να κάνει με πράγματα που δεν έκανα σωστά, που δεν ήμουν δίκαιος, που πρόδωσα ανθρώπους, που δεν πήρα την ευθύνη των πράξεων μου. Εξάλλου ήθελα να γράψω για έναν ομοφυλόφιλο χαρακτήρα, δίχως να είναι γκέι το μυθιστόρημα. Ελπίζω να το πέτυχα. Να σημειώσω εδώ ότι όπως κι εγώ άλλαξα κοινωνική τάξη, έτσι ακριβώς άλλαξε και η ομοφυλοφυλία μου. Από το ένα σύμπαν, σε άλλο. Και δεν υπονοώ ότι στην εργατική τάξη η ομοφυλοφιλία καταπιέζεται, απλώς η αντιμετώπισή της είναι διαφορετικής φύσης. Αυτή η μετάβαση, που αποτελεί ένα από τα βασικά μοτίβα του βιβλίου, κατακάθισε μέσα μου όταν διάβασα πριν 2-3 χρόνια το γαλλικό μυθιστόρημα 'Γυρισμός στη Ρεμ'. Εκεί, ο βασικός ήρωας που είναι αριστερός και προοδευτικός, έκρυβε την καταγωγή του. Είναι πολύ βασικά πράγματα για μένα αυτά.</p>
<p><strong>Ο Ντάνι ήταν ο καλύτερος, άγγιξε τη θέωση, την ιδιοποιήθηκε ενδεχομένως και μετά αρχίζει η πτώση. Ύβρις;</strong></p>
<p>Πιστεύω στη μοίρα. Κι από την άλλη πλευρά πιστεύω στον υπαρξισμό. Όπως είπε κι ένας φίλος μου χρόνια πριν, Χρήστο μέσα σου παλεύει ο Ορθόδοξος με τον Προτεστάντη. Ο Ντάνι Κέλι διαπράττει ύβρι. Η πρόκληση για μένα ήταν να μην εστιάσω στην πτώση, αλλά στο πώς θα επιτευχθεί η εξιλέωση. Αν θα βρεθεί τρόπος να συγχωρεθεί ο Ντάνι. Ξέρετε, ο ήρωας μου είναι μισός Οιδίποδας και μισός Αντιγόνη.</p>
<p><strong>Επόμενα σχέδια;</strong></p>
<p>Τώρα αυτό είναι ύβρις (γέλια). Πάντως θέλω να γράψω ένα ιστορικό μυθιστόρημα, για τη ζωή του Αγίου Παύλου. Άκομη ψάχνω το πώς, διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο. Ίσως είναι ένας φόρος τιμής στον Πιέρ-Πάολο Παζολίνι. Είχα διαβάσει πως το τελευταίο σενάριο που δούλευε πριν τον σκοτώσουν ήταν πάνω στον Άγιο Παύλο. Θα δούμε…"</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/CzdHTv_ik9A" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/8LiF7TuIYqw" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/yKNu2KWla9c" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>