<p style="text-align: justify;">ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ που ήθελε να αδυνατίσει δημιουργούσα μια σχέση μέσα από την οποία «κάτι» έπαιρνε από μένα,

<p>Πώς θα αντιμετωπίσετε το σαμποτάζ των άλλων στην προσπάθειά σας να χάσετε βάρος<br />Μοσχου Λαμπρινή Διαιτολόγος Διατροφολόγος από την επιστημονική

<p>Οι διατροφικές διαταραχές έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τα προβλήματα που σχετίζονται με την πρόσληψη της τροφής. Μπορούν να διακριθούν σε δυο

Πόσες φορές ήρθες σε δύσκολη θέση εσύ αγαπητέ διαιτόμενε, όταν η γλυκύτατη θεία/γιαγιά/συνάδελφος σε ρώτησε με ύφος "Αυτό που τρως στο επιτρέπει ο διαιτολόγος; Το γράφει το πρόγραμμά σου να φας γλυκό; Σίγουρα θα αδυνατίσεις τρώγοντας ψωμί; " Πόσα ακόμα παρόμοια όμορφα σενάρια μπορείς να σκεφτείς; Άσε να δε διευκολύνω…

Ανεξάρτητα από την όποια διάγνωση και τον τρόπο να ξεπεράσετε το πρόβλημα που έχετε είναι σημαντικό να αναγνωρίσετε την ανάγκη σας, η οποία εκφράζεται μ'αυτό τον τρόπο. Στην ουσία το πρόβλημα δεν είναι η ανάγκη σας, αλλά το ότι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείτε να την καλύψετε δεν δίνει αποτέλ

Από την περιγραφή σου προκύπτει ότι ο δείκτης μάζας σώματος είναι στην κατηγορία της παχυσαρκίας και αυτό από μόνο του σηματοδοτεί κίνδυνο για πληθώρα νοσημάτων και ασθενειών. Βρίσκεσαι στην φάση της εφηβείας που από μόνη της συνοδεύεται από πληθώρα αλλαγών στο σώμα, στη συμπεριφορά, στη σχέση με το άλλο φύλο. Είναι η εποχή που διεκδικείς την αυτονομία αλλά και η εποχή που προέχει η αυτό-εικόνα, το να αρέσω στους άλλους, να νιώθ

Και γιατί μια χώρα έχει ανάγκη από σύνορα; Πρώτα πρώτα για να είναι ασφαλής και να μπορεί να ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει (ανεπιθύμητοι, καταζητούμενοι κτλ.), κι έτσι να ορίζει ποιος δεν θα την παραβιάσει. Για να προστατεύεται, έχει τα «δεδομένα» της: τελωνείο, αστυνομία, νομούς, κανόνες λειτουργίας.

Η ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΤΕΛΙΚΑ είναι μια ψυχοσωματική ασθένεια, γι' αυτό και αν κανείς αδυνατίσει χωρίς να επιλύσει τα αίτια, μοιραία θα εμφανίσει μια άλλη ασθένεια ή θα ξαναπαχύνει. Κατέληξα στο συμπέρασμα η βουλιμία είναι τόσο απαραίτητη, ώστε αν κάποιος δεν έτρωγε, θα σκαγε, θα αρρώσταινε, θα «πάθαινε». Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, παράλογο (ή και παρανοϊκό), αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όντως η βουλιμία είναι εκτός λογικής.

Αυτό ακριβώς επιδιώκω: να μπορέσω να φέρω σε επαφή τους θε-ραπευόμενούς μου με το δικαίωμα στη βουλιμία και με την έννοια της «νομιμοποίησης της ικανοποίησης» που παρέχει το φαγητό, είτε τρώει κάποιος λίγο, είτε πολύ, είτε πάρα πολύ, είτε και βουλιμικά… Αυτό είναι «το δικαίωμα στην απόλαυση».

Έφτασε το πολυπόθητο καλοκαίρι και μαζί του η ανησυχία για το πώς θα δείχνουμε στην παραλία. Η ερώτηση είναι η εξής: Αξίζει τον κόπο κάθε χρονιά να μας καταβάλλει τόσο πολύ το άγχος και το αποτέλεσμα της τελευταίας στιγμής και της εξαντλητικής δίαιτας να είναι πάντα προσωρινό;