Γεια σας εγώ έχω διαταραχή πανικού και θα ήθελα να ρωτήσω μπορεί να πεθάνει κάποιος που έχει αυτήν την αρρώστια; Εγώ έχω φοβίες ότι θα πάθω καρδιακό. Και τελευταία φοβάμαι να πάω μακριά μόνος μου η και με κάποιον πάλι, ζορίζομαι. Αγαπητέ αναγνώστη. Απευθύναμε το ερώτημά σας στον Ψυχίατρο- Νευρολόγο κύριο Παύλο Σακκά.
«Όταν το μεγαλύτερο αδερφάκι πάει στο σχολείο και το μικρότερο παραμένει στο σπίτi». Έρχεται η στιγμή που το μεγαλύτερο αδερφάκι πάει σχολείο και το μικρότερο παιδί παραμένει στο σπίτι..Πολλοί γονείς αναρωτιούνται ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της αλλαγής στην ψυχολογία του μικρότερου παιδιού και πώς οι ίδιοι θα μπορούσαν να διευκολύνουν τη διαδικασία προσαρμογής και την ομαλή μετάβαση του μικρότερου παιδιού στην «νέα κατάσταση».
Σύμφωνα με τη δρ. Φραν Γουόλφις, ψυχοθεραπεύτρια παιδιών και οικογενειών, ξέρετε ότι κάνετε καλή δουλειά σας γονιός,όταν το παιδί σας είναι χαρούμενο. Για να το διαπιστώσετε, πρέπει απλώς να απατήσετε «ναι» στις ακόλουθες ερωτήσεις:
Το να ξεπεράσεις την κατάθλιψη δεν είναι δύσκολο.Ο ψυχοθεραπευτής William Glasser σήμερα, μας εξιστορεί την αληθινή ιστορία της Τερέζας. Το να αισθανθείς καλύτερα και να νιώσεις την ομορφιά της ζωής πολλές φορές είναι θέμα επιλογής.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γνωρίζει τα οφέλη της σωματικής άσκησης, αλλά ξέρατε ότι ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγεται και το αυξημένο I.Q. και οι καλύτερες ικανότητες σκέψης και αντίληψης; Έρευνες δείχνουν ότι η αεροβική άσκηση σχετίζεται με τη μείωση του στρες αλλά και τη βελτιωμένη διανοητική απόδοση.
Οι εργαζόμενες μητέρες καθημερινά αγωνίζονται προκειμένου να κρατήσουν ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και στην οικογενειακή ζωή, ενώ είναι αρκετές οι φορές που αισθάνονται ενοχές όσο αφορά στο χρόνο που στερούν από τα παιδιά τους. Οι ενοχές των εργαζόμενων μητέρων σχετίζονται με την ηλικία του παιδιού, το πρόσωπο ή το πλαίσιο που αναλαμβάνει την φροντίδα του παιδιού -κατά την απουσία της μητέρας στην εργασία-, καθώς και το σύνολο των ωρών που η μητέρα λείπει από το σπίτι. Σύμφωνα με έρευνες, οι μητέρες βρεφών και νηπίων έχουν περισσότερες ενοχές όταν αποχωρίζονται τα παιδιά τους.
Τα παιδιά γίνονται πολλές φορές ιδιαίτερα αυταρχικά, καθώς υποδεικνύουν που θέλουν να κάτσουν, τι ρούχα θέλουν να φορέσουν και τι φαγητό θέλουν να φάνε. Σε ότι αφορά όμως στην επικοινωνία πιο πολύπλοκων σκέψεων και συναισθημάτων με λόγια, θα πρέπει ο γονιός να είναι σε θέση να ερμηνεύσει τη περίεργη συμπεριφορά του παιδιού του.
Με λένε Αρετή και είαι 31 ετών. Παθαίνω συνέχεια ταχυπαλμία, πλάκωμα στο στήθος και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Η πρώτη φορά που μου είχε συμβεί ήταν πριν 11 χρόνια, ξαφνικά εκεί που καθόμουν και έπινα με παρέα το καφεδάκι μου. Ξαφνικά έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, κόπηκε η αναπνοή μου. Και τη δεύτερη στο λεωφορείο δεν είχα αέρα… από τότε δεν ξαναμπήκα σε λεωφορείο ποτέ. Πήγα κατευθείαν στο κέντρο υγείας και διέγνωσαν έντονο άγχος. Παρακαλώ δώστε μου μια γνώμη είναι η πρώτη φορά που γράφω για το πρόβλημά μου. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Αν δεν ρωτούσαμε στη ζωή αυτή, δεν θα παίρναμε απαντήσεις, αλλά ούτε θα μαθαίναμε καινούργια πράγματα. «Η ζωή είναι γεμάτη αλλαγές, ανατροπές, εκπλήξεις», λέει η διακεκριμένη βρετανίδα ψυχολόγος Emma Kenny. Και προσθέτει: «Όσο είμαστε νέοι μας αρέσει να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα, να βιώνουμε νέα συναισθήματα, να πειραματιζόμαστε με το διαφορετικό, να αλλάζουμε όνειρα και φιλοδοξίες. Μεγαλώνοντας όμως κουραζόμαστε και σταματάμε να παίρνουμε τη "συναισθηματική μας θερμοκρασία". Η ρουτίνα, η επανάληψη, η κούραση και οι ευθύνες δεν μας βοηθούν να νιώσουμε τον παλιό μας αυθορμητισμό, να αφεθούμε στο καινούργιο, στην έκπληξη. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε πως για ισορροπημένες σχέσεις και για μια ισορροπημένη γενικά ζωή, ανεξάρτητα από την ηλικία, είναι απαραίτητη η συνεχής ανατροφοδότηση του εαυτού μας. Η ανατροφοδότηση αυτή μπορεί να προέρχεται από ανθρώπους αλλά και δραστηριότητες που μας κάνουν να αισθανόμαστε χαρούμενοι. Επίσης, είναι χρήσιμο να μπορούμε να νοηματοδοτούμε τη ζωή μας ανάλογα με τη φάση στην οποία βρισκόμαστε κάθε φορά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, για να βρούμε πάλι την όρεξή μας για ζωή, δεν έχουμε παρά να θέσουμε κάποιες απλές ερωτήσεις στον εαυτό μας. Κάποιες ερωτήσεις που αν τις απαντούσαμε θα άλλαζε όλη μας η ζωή».
«Ο γιος μου πάει νηπιαγωγείο αλλά το στόμα του θυμίζει…. οδηγό νταλίκας εν τω μέσω καβγά»Γονείς σοκαρισμένοι, θυμωμένοι, γεμάτοι απορίες για το νέο – ανεπιθύμητο- λεξιλόγιο των παιδιών τους. Τα παιδιά βρίζουν αλλά τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη που χρησιμοποιούν. Άρα γιατί το κάνουν; Οι απαντήσεις είναι απλές και είναι στο περιβάλλον του παιδιού. Τα παιδιά βρίζουν γιατί το άκουσαν και το μιμούνται από τους γονείς τους, είδαν ότι με τη χρήση αυτών των λέξεων τραβάει την προσοχή των γονιών τους ή απλά πειραματίζονται με την καινούργια λέξη. Από την επιστημονική ομάδα του Χαμόγελου του παιδιού και τον υπεύθυνο ψυχολόγο της οργάνωσης, Στέφανο Αλεβίζο
Γεια σας εγώ έχω διαταραχή πανικού και θα ήθελα να ρωτήσω μπορεί να πεθάνει κάποιος που έχει αυτήν την αρρώστια; Εγώ έχω φοβίες ότι θα πάθω καρδιακό. Και τελευταία φοβάμαι να πάω μακριά μόνος μου η και με κάποιον πάλι, ζορίζομαι. Αγαπητέ αναγνώστη. Απευθύναμε το ερώτημά σας στον Ψυχίατρο- Νευρολόγο κύριο Παύλο Σακκά.
«Όταν το μεγαλύτερο αδερφάκι πάει στο σχολείο και το μικρότερο παραμένει στο σπίτi». Έρχεται η στιγμή που το μεγαλύτερο αδερφάκι πάει σχολείο και το μικρότερο παιδί παραμένει στο σπίτι..Πολλοί γονείς αναρωτιούνται ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της αλλαγής στην ψυχολογία του μικρότερου παιδιού και πώς οι ίδιοι θα μπορούσαν να διευκολύνουν τη διαδικασία προσαρμογής και την ομαλή μετάβαση του μικρότερου παιδιού στην «νέα κατάσταση».
Σύμφωνα με τη δρ. Φραν Γουόλφις, ψυχοθεραπεύτρια παιδιών και οικογενειών, ξέρετε ότι κάνετε καλή δουλειά σας γονιός,όταν το παιδί σας είναι χαρούμενο. Για να το διαπιστώσετε, πρέπει απλώς να απατήσετε «ναι» στις ακόλουθες ερωτήσεις:
Το να ξεπεράσεις την κατάθλιψη δεν είναι δύσκολο.Ο ψυχοθεραπευτής William Glasser σήμερα, μας εξιστορεί την αληθινή ιστορία της Τερέζας. Το να αισθανθείς καλύτερα και να νιώσεις την ομορφιά της ζωής πολλές φορές είναι θέμα επιλογής.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γνωρίζει τα οφέλη της σωματικής άσκησης, αλλά ξέρατε ότι ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγεται και το αυξημένο I.Q. και οι καλύτερες ικανότητες σκέψης και αντίληψης; Έρευνες δείχνουν ότι η αεροβική άσκηση σχετίζεται με τη μείωση του στρες αλλά και τη βελτιωμένη διανοητική απόδοση.
Οι εργαζόμενες μητέρες καθημερινά αγωνίζονται προκειμένου να κρατήσουν ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και στην οικογενειακή ζωή, ενώ είναι αρκετές οι φορές που αισθάνονται ενοχές όσο αφορά στο χρόνο που στερούν από τα παιδιά τους. Οι ενοχές των εργαζόμενων μητέρων σχετίζονται με την ηλικία του παιδιού, το πρόσωπο ή το πλαίσιο που αναλαμβάνει την φροντίδα του παιδιού -κατά την απουσία της μητέρας στην εργασία-, καθώς και το σύνολο των ωρών που η μητέρα λείπει από το σπίτι. Σύμφωνα με έρευνες, οι μητέρες βρεφών και νηπίων έχουν περισσότερες ενοχές όταν αποχωρίζονται τα παιδιά τους.
Τα παιδιά γίνονται πολλές φορές ιδιαίτερα αυταρχικά, καθώς υποδεικνύουν που θέλουν να κάτσουν, τι ρούχα θέλουν να φορέσουν και τι φαγητό θέλουν να φάνε. Σε ότι αφορά όμως στην επικοινωνία πιο πολύπλοκων σκέψεων και συναισθημάτων με λόγια, θα πρέπει ο γονιός να είναι σε θέση να ερμηνεύσει τη περίεργη συμπεριφορά του παιδιού του.
Με λένε Αρετή και είαι 31 ετών. Παθαίνω συνέχεια ταχυπαλμία, πλάκωμα στο στήθος και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Η πρώτη φορά που μου είχε συμβεί ήταν πριν 11 χρόνια, ξαφνικά εκεί που καθόμουν και έπινα με παρέα το καφεδάκι μου. Ξαφνικά έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, κόπηκε η αναπνοή μου. Και τη δεύτερη στο λεωφορείο δεν είχα αέρα… από τότε δεν ξαναμπήκα σε λεωφορείο ποτέ. Πήγα κατευθείαν στο κέντρο υγείας και διέγνωσαν έντονο άγχος. Παρακαλώ δώστε μου μια γνώμη είναι η πρώτη φορά που γράφω για το πρόβλημά μου. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Αν δεν ρωτούσαμε στη ζωή αυτή, δεν θα παίρναμε απαντήσεις, αλλά ούτε θα μαθαίναμε καινούργια πράγματα. «Η ζωή είναι γεμάτη αλλαγές, ανατροπές, εκπλήξεις», λέει η διακεκριμένη βρετανίδα ψυχολόγος Emma Kenny. Και προσθέτει: «Όσο είμαστε νέοι μας αρέσει να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα, να βιώνουμε νέα συναισθήματα, να πειραματιζόμαστε με το διαφορετικό, να αλλάζουμε όνειρα και φιλοδοξίες. Μεγαλώνοντας όμως κουραζόμαστε και σταματάμε να παίρνουμε τη "συναισθηματική μας θερμοκρασία". Η ρουτίνα, η επανάληψη, η κούραση και οι ευθύνες δεν μας βοηθούν να νιώσουμε τον παλιό μας αυθορμητισμό, να αφεθούμε στο καινούργιο, στην έκπληξη. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε πως για ισορροπημένες σχέσεις και για μια ισορροπημένη γενικά ζωή, ανεξάρτητα από την ηλικία, είναι απαραίτητη η συνεχής ανατροφοδότηση του εαυτού μας. Η ανατροφοδότηση αυτή μπορεί να προέρχεται από ανθρώπους αλλά και δραστηριότητες που μας κάνουν να αισθανόμαστε χαρούμενοι. Επίσης, είναι χρήσιμο να μπορούμε να νοηματοδοτούμε τη ζωή μας ανάλογα με τη φάση στην οποία βρισκόμαστε κάθε φορά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, για να βρούμε πάλι την όρεξή μας για ζωή, δεν έχουμε παρά να θέσουμε κάποιες απλές ερωτήσεις στον εαυτό μας. Κάποιες ερωτήσεις που αν τις απαντούσαμε θα άλλαζε όλη μας η ζωή».
«Ο γιος μου πάει νηπιαγωγείο αλλά το στόμα του θυμίζει…. οδηγό νταλίκας εν τω μέσω καβγά»Γονείς σοκαρισμένοι, θυμωμένοι, γεμάτοι απορίες για το νέο – ανεπιθύμητο- λεξιλόγιο των παιδιών τους. Τα παιδιά βρίζουν αλλά τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη που χρησιμοποιούν. Άρα γιατί το κάνουν; Οι απαντήσεις είναι απλές και είναι στο περιβάλλον του παιδιού. Τα παιδιά βρίζουν γιατί το άκουσαν και το μιμούνται από τους γονείς τους, είδαν ότι με τη χρήση αυτών των λέξεων τραβάει την προσοχή των γονιών τους ή απλά πειραματίζονται με την καινούργια λέξη. Από την επιστημονική ομάδα του Χαμόγελου του παιδιού και τον υπεύθυνο ψυχολόγο της οργάνωσης, Στέφανο Αλεβίζο