Από εχθές παρακολουθούμε τις προσπάθειες της ελληνικής πλευράς για τον επαναπατρισμό των Ελλήνων που βρίσκονταν στην εμπόλεμη ζώνη του Σουδάν. Υπενθυμίζουμε πως είχε ξεσπάσει διαμάχη ανάμεσα στον στρατό και παραστρατιωτικές δυνάμεις της περιοχής.
Ένας από τους διασωθέντες, ο κύριος Χρήστος Δέδες, μιλώντας στην κάμερα τουMega αποκάλυψε τις στιγμές αγωνίας που έζησε στο Σουδάν, αλλά και όλη την επιχείρηση μέχρι και την στιγμή που προσγειώθηκε στην Αθήνα.
Βρέθηκε τυχαία στο Σουδάν
«Ασχολούμαι με υποβρύχιες εργασίες. Είχαμε πάει για μια δουλειά στο Σουδάν, απλώς σταματήσαμε στο Χαρτούμ προκειμένου να γίνει το clearance για τις βίζες, απλά άργησε ο πελάτης να στείλει τα χαρτιά για να γίνει η διαδικασία, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούμε εκεί. Είχαμε πάει περίπου Τρίτη-Τετάρτη και ήταν όλα καλά. Και ξαφνικά το Μεγάλο Σάββατο στο Χαρτούμ, γύρω στις 12 η ώρα το μεσημέρι αρχίσαμε να ακούμε ριπές. Ήμουν στο ξενοδοχείο και οι ριπές ήταν στα 500 μέτρα από εμάς. Άρχισαν να κλιμακώνεται η ένταση, ξεκίνησαν μάχες, ξεκίνησαν να χτυπάνε το αεροδρόμιο και κάποια άλλα σημεία».
Μας είπαν «να μην πλησιάζουμε τα παράθυρα, υπήρχαν πολλές αδέσποτες σφαίρες»
«Ήμασταν 5 Έλληνες και ένας Πορτογάλος. Στο ξενοδοχείο δεν ήξεραν τίποτα, ήταν και γι’ αυτούς πολύ ξαφνικό. Σε καθημερινή επαφή που είχαμε με τον κ. Γεράσιμο Παγουλάτο -είναι ο πρόξενος του Σουδάν- μας είπε να μην πλησιάζουμε παράθυρα, να μη βγαίνουμε έξω γενικά, γιατί υπήρχαν πολλές αδέσποτες σφαίρες. Ήταν περίεργο, κοιμόσουν το βράδυ και άκουγες να χτυπούν τον τοίχο».
«Φύγαμε χθες από το Σουδάν, ήμασταν περίπου 10 μέρες εγκλωβισμένοι. Τις τελευταίες μέρες δεν είχα επικοινωνία με κανέναν, ούτε με την οικογένειά μου. Τρώγαμε μέσα στο ξενοδοχείο και τρώγαμε τα βασικά, το μεσημέρι και το βράδυ. Ειδοποιηθήκαμε, πριν κοπεί η επικοινωνία, με τον κ. Παγουλάτο, που μας ενημέρωνε για την κατάσταση».
Φύγαμε από τη χώρα με Ιταλούς κομάντο
«Η έξοδός μας έγινε μέσω της πρεσβείας της Πορτογαλίας. Μας έστειλαν ένα αυτοκίνητο, χθες (25/4) στις 4 τα ξημερώματα, φύγαμε από εκεί, πήγαμε στο πολεμικό αεροδρόμιο, περίπου στις 2 ώρες απόσταση από το ξενοδοχείο, και φύγαμε με τους Ιταλούς κομάντο. Την ώρα που φύγαμε ακούγαμε κάποιες ριπές, δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η μάχη, αλλά περάσαμε από πολλά checkpoints, ίσως περισσότερα από 30, και στρατιωτικών και παραστρατιωτικών. Υπήρχε άτυπη συμφωνία να φύγουν οι άμαχοι. Ο οδηγός ήταν από την πορτογαλική πρεσβεία. Ήταν στο αεροδρόμιο Ιταλοί, Γερμανοί και Γάλλοι, απλώς έτυχε εμείς να φύγουμε με τους Ιταλούς με ένα μεταγωγικό».
«Ήμουν αισιόδοξος, με ανησυχούσε όμως μήπως κοβόταν η επικοινωνία και χρειαζόταν να φύγουμε από το ξενοδοχείο, γιατί τότε θα ήμασταν χαμένοι στο Σουδάν. Δεν θα ήξερε κανείς πού ήμασταν και δεν θα μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε κάποιον εύκολα. Στο ξενοδοχείο ήμασταν οι μόνοι πελάτες, δεν υπήρχαν άλλοι».
Είναι αληθινές οι εικόνες με πτώματα στο δρόμο
«Κάθε μέρα οι μάχες ήταν και πιο σκληρές. Χρησιμοποιούσαν και οι δύο πολύ ισχυρά όπλα, και όταν ο στρατός πιστεύω αντιμετώπιζε πρόβλημα, έστελνε αεροπλάνα. Ο ύπνος δεν ήταν καλός, γιατί κοιμόσουν και άκουγες έναν ισχυρό κρότο δίπλα σου. Είναι αληθινές οι εικόνες με τα πτώματα στους δρόμους. Κοιτώντας μία μέρα τον δρόμο, πέρασαν δύο ημιφορτηγά και τα γαζώσανε, τους σκοτώσανε όλους εκεί μέσα και τους άφησαν εκεί. Ήταν όλα τόσο ξαφνικά. Σύμφωνα με αυτά που λέγονταν, ο πόλεμος γίνεται γιατί και οι δύο ήθελαν να πάρουν την εξουσία. Ήταν ένας στρατός ουσιαστικά που έχει κοπεί στα δύο και οι δύο αρχηγοί ήθελαν να πάρουν την εξουσία. Η μάχη γινόταν και στο Χαρτούμ και σε άλλες πόλεις γινόταν αυτό. Ο κόσμος δεν το περίμενε αυτό, πιστεύω κανείς δεν ήξερε κάτι, γι’ αυτό πήγαμε και εμείς για δουλειές».
«Η οικογένειά μου ανησυχούσε»
«Η οικογένειά μου ανησύχησε, ιδίως όταν κόπηκε η επικοινωνία. Με εφαρμογές επικοινωνούσαμε. Από το δωμάτιό μου δεν έβλεπα οδικές μάχες, αλλά από τους άλλους ορόφους βλέπαμε. Στο δωμάτιό μου είχε ραγίσει το τζάμι από τις εκρήξεις. Ήταν τρομερή η δόνηση στους τοίχους. Ήμασταν τυχεροί και φύγαμε γρήγορα. Νομίζω ήμασταν 170 Έλληνες. Εμείς προλάβαμε και φύγαμε. Στο αεροπλάνο ήρθε μαζί μας ο ένας από τους δύο τραυματίες. Ο άνθρωπος ήταν σε φορείο, δεν μιλήσαμε, απλώς χαιρετηθήκαμε. Ξέρω πως πήγε να φύγει από την εκκλησία και έπεσε δίπλα τους η ρουκέτα. Δεν γνωρίζω εάν έχει σκοτωθεί κάποιος Έλληνας. Λόγω του ότι δουλεύω στο εξωτερικό, μου έχουν τύχει δύσκολες καταστάσεις, όχι όμως τέτοιες. Εύχομαι και οι άλλοι άνθρωποι να είναι τυχεροί όσο ήμασταν και εμείς».
Άλλη μία συγκλονιστική μαρτυρία
Ο κ. Ουανής είχε βρεθεί στο Σουδάν για να γιορτάσει το Πάσχα με την οικογένειά του, χωρίς να περιμένει όλα αυτά που ακολούθησαν. Μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα αποκάλυψε και εκείνος τις δύσκολες στιγμές που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν εκεί.
«Ξυπνάω στον ύπνο μου ιδρωμένος. Σκυλιά να τρώνε πτώματα, δεν υπήρχε κάποιος να τους σκεπάσει».
«Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι αντάρτες ήταν να καταστρέψουν το αεροδρόμιο»
«Οι αντάρτες το πρώτο που έκαναν, χάλασαν το αεροδρόμιο, δεν υπάρχει πύργος ελέγχου, διάδρομος προσγείωσης, με σκοπό να μην μπορεί να έρθει από έξω καμία βοήθεια για την κυβέρνηση. Είχα μια επικοινωνία και θέλω να τον ευχαριστήσω δημόσια, τον Γραμματέα της Ελληνικής Πρεσβείας στην Αίγυπτο, Γιώργο Οικονόμου, ήρθε σε επαφή μαζί μας, 150 Έλληνες που ήμασταν στο Χαρτούμ, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι. Ήμασταν σκορπισμένοι, δεν μπορούσε να μας μαζέψει, γιατί οι αντάρτες είναι στον δρόμο και όποιος βγαίνει έξω ήταν τελειωμένος. Στον δρόμο βλέπεις διαλυμένα πτώματα. Τα τανκς, τα αυτοκίνητα είναι καμένα από τις σφαίρες και οι αντάρτες μπαίνουν και στα σπίτια. Έχουν σκοπό να κλέψουν λεφτά, αυτοκίνητα, σταυρούς, ρολόγια».
Φωτογραφία εξωφύλλου: ΑΠΕ-ΜΠΕ
