Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν, στις 23:22, η χώρα μας βυθίστηκε στη θλίψη. Η επιβατική αμαξοστοιχία της Hellenic Train, που ξεκίνησε από Λάρισα με προορισμό τη Θεσσαλονίκη με 350 επιβάτες – στην πλειονότητά τους φοιτητές – βρέθηκε να τρέχει επί 16 λεπτά στις λάθος ράγες και συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία της ίδιας εταιρείας. Ακολούθησε μία τεράστια έκρηξη και οι συρμοί τυλίχθηκαν στις φλόγες, με τις θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν να φτάνουν έως και τους 1.500 βαθμούς.
57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους με φριχτό τρόπο.
Τα social media κατακλίστηκαν με χιλιάδες συγκινητικές δημοσιεύσεις, γεμάτες πόνο και θλίψη για το τραγικό συμβάν που στοίχισε τη ζωή τόσων ανθρώπων.
Ο 20χρονος φοιτητής Ανδρέας Αλικανιώτης, ο οποίος βγήκε σχεδόν αλώβητος από το 2ο βαγόνι, με κίνδυνο της ζωής του με την τεράστια φωτιά δίπλα του, δεν εγκατέλειψε το βαγόνι. Κατάφερε κι έσπασε μόνος του το τζάμι, σώζοντας τουλάχιστον δέκα ακόμη παιδιά.
Ένα χρόνο μετά, στο ντοκιμαντέρ της Ανθής Βούλγαρη, στο Mega, με τίτλο #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ, ακούμε τις μαρτυρίες από τους επιζώντες, βλέπουμε τους συγγενείς των θυμάτων να περιγράφουν τις εφιαλτικές στιγμές των παιδιών που έχασαν, καθώς επίσης παρακολουθούμε την πορεία των ερευνών για την απονομή της δικαιοσύνης.
Οι ανατριχιαστικές και συγκλονιστικές μαρτυρίες
Η Ντίνα είχε ταξιδέψει στην Αθήνα στους φίλους της και τελευταία στιγμή αποφάσισε να ανέβει στο μοιραίο τρένο. «Έγινε η σύγκρουση, σκίστηκε το φρύδι μου, αυτό θυμάμαι πρώτα, και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου», θυμήθηκε.
«Το τρένο είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να πέφτουν πράγματα πάνω μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το ατύχημα είναι πώς θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσουν με αυτό η αδερφή μου, η γιαγιά μου. Με τρόμαξε και είπα “δεν πρέπει να πεθάνω”. Εκεί βαράνε κόκκινο τα ένστικτα επιβίωσης. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Είναι τα ένστικτα πιστεύω, δεν είναι ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλον. Σε κάποιους από εμάς δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα ή να σκοτωθούμε ακαριαία όπως τα παιδιά στο πρώτο βαγόνι» συνέχισε, προσθέτοντας: «Αυτό που σκέφτηκα ήταν “την ευκαιρία αυτή, Ντίνα, δεν πρέπει να τη χάσεις, πρέπει να ζήσεις”».
«Σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα, βγήκα και έπεσα πάνω στις ραγές με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα, είχα κάταγμα στον αυχένα. Σερνόμουν, μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα».
«Μαμά, θα αργήσω, κοιμήσου», «Μαμά, έρχομαι»
Τα συγκλονιστικά μηνύματα που έστελναν οι επιβάτες του τρένου στους γονείς εξαιτίας της καθυστέρησης στο δρομολόγιο, στα Παλαιοφάρσαλα. «Μαμά, θα αργήσω, κοιμήσου», «Μαμά, έρχομαι».
Η Μάρθη Ψαροπούλου επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη μαζί με την κολλητή της. Μαζί σκοτώθηκαν στην τραγωδία των Τεμπών. «Μαζί τα έκαναν όλα», λέει η Μαρία Καρυστιανού, προσθέτοντας: «Βασικά ήταν τρεις κολλητές που ήταν συνέχεια μαζί. Το ένα κοριτσάκι, ευτυχώς, είχε φύγει την προηγούμενη μέρα. Οι δυο τους αποφάσισαν να κάτσουν μια μέρα Αθήνα και μάλιστα ήταν να πάρουν το πρώτο τρένο, αλλά, επειδή δεν πρόλαβαν να ξυπνήσουν να πάνε, πήραν το επόμενο».
«Προφητικά» ήταν τα ηχητικά μηνύματα του Δημήτρη Οικού στην αδελφή του. «Γενικά μιλούσαμε, αλλά παραδόξως εκείνη τη μέρα μιλήσαμε πολλές φορές. Μιλούσαμε, αλλά και γω δούλευα και ήμασταν με φωνητικά από το μεσημέρι. Όλο αυτό το χάλι που επικρατούσε το ήξερα. Μου είχε αφήσει ένα “παραλίγο να γίνει δυστύχημα στο Παλαιοφάρσαλο” και πως “από θαύμα δεν έχουμε νεκρούς”. Τρομερά μηνύματα αν τα ακούσεις», είπε η αδελφή του.
«Επικοινώνησα μαζί της 20 λεπτά πριν το δυστύχημα, ήταν στο κυλικείο»
Ο Γιώργος Τσακλίδης μίλησε για την κόρη του, Αγάπη, η οποία συνήθως καθόταν στο κυλικείο επειδή διάβαζε. «Πολλά παιδιά ήθελαν να κάθονται στο κυλικείο. Ήθελαν, ίσως, να μιλήσουν πιο άνετα, να διαβάζουν, να έχουν τον υπολογιστή πιο άνετα. Επικοινώνησα μαζί της 20 λεπτά πριν το δυστύχημα, ήταν στο κυλικείο», είπε.
Η μητέρα του Γιώργου Παπάζογλου, Δέσποινα Γκανίδου, περιγράφει τη στιγμή που ενημερώθηκαν για την τραγωδία: «Στις 23:40 χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η κοπέλα του, η οποία μας είπε ότι το τρένο εκτροχιάστηκε, ότι ο Γιώργος είχε σηκωθεί 3-4 λεπτά πριν από τη θέση του και πήγε στο μπαρ να πάρει ένα μπουκάλι νερό. Δεν μπορούσε να τον βρει πουθενά και δεν απαντούσε στο τηλέφωνο».
Ο πατέρας του Γιώργου Παπάζογλου συγκλονίζει, μιλώντας για τη στιγμή που βρισκόταν στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, όπου ανακοινώθηκαν οι τραυματίες και οι νεκροί. «Κάποια στιγμή άρχισαν να ανακοινώνουν λίστες με τραυματίες. Ο γιος μας δεν ήταν μέσα. Καταλάβαμε μετά από λίγο ότι δεν θα ήταν ζωντανός».
Ο πατέρας της Θώμης και της Χρύσας Πλακιά, Νίκος, ανέφερε ότι, επιστρέφοντας στο σπίτι από την εργασία του, άνοιξε το κινητό του και είδε το συμβάν. «Κατευθείαν το μυαλό μου πάει στα κορίτσια. Τα πρώτα μηνύματα και οι πρώτες λέξεις ήταν καθησυχαστικές. Τις έπαιρνα τηλέφωνο, δεν απαντάει καμία», ανέφερε, προσθέτοντας ότι πήρε το αυτοκίνητο και πήγε στα Τέμπη.
«Ασθενοφόρα, περιπολικά, αστυνομίες, γονείς αλαφιασμένοι, επιβάτες που βγήκαν ζωντανοί. Μετά επιστροφή στη Λάρισα για το άλλο το μαρτύριο», είπε ο κ. Πλακιάς.
«Στην αρχή ζούσαμε σε άλλον πλανήτη και εγώ, η σύζυγος και τα παιδιά. Στοχεύαμε όμως προς κάποια κατεύθυνση ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε την απώλεια. Δεν γίνεται να ξεχάσεις το παιδί σου», είπε ο Χρήστος Χούπας, ο πατέρας της 28χρονης Ελπίδας.
