Ο κάθε άνθρωπος με το δικό του τρόπο μπορεί και αντέχει να συσχετιστεί με τον εαυτό του και με τους άλλους . Όταν κάποιος έχει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση, ανασφάλεια και φοβάται την απόρριψη για να νιώσει καλύτερα, να νιώσει αποδοχή από το περιβάλλον μπορεί να χρησιμοποιήσει το ψέμα. Μέσα από το ψέμα γίνεται αυτός που θα ήθελε να είναι. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ένα ψέμα να φέρνει το άλλο και η μοναξιά του ατόμου να μεγαλώνει.

πότε κάθε φορά που βρίσκεστε απέναντι σε μια εκπληρωμένη υποχρέωση είτε νιώθετε ότι κάτι σας απειλεί, είτε ότι δεν καταφέρατε να επιδιώξετε κάτι δικό σας. Σε κάθε περίπτωση δεν αποκομίζετε το αίσθημα του τέλους, της εκπλήρωσης, του "ουφ, πάει κι αυτό". Βρίσκεστε σε μια μόνιμη διαδικασία σκέψης και περίσκεψης η οποία αποφαίνεται για το παρελθόν και πως αυτό θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Αυτού του είδους η κριτική είναι χρήσιμη κάποιες φορές για να αποφευχθούν επαναλήψεις πραγμάτων που θεωρείτε λάθη. Εσείς όμως τη χρησιμοποιείτε για να τιμωρήσετε τον εαυτό σας που δε σας στήριξε για να ανεβείτε εκεί που οι προσδοκίες σας θα συγχωρούσαν τη μητέρα σας. Χάνετε έτσι τη στιγμή όπου υφαίνει σιγά-σιγά μια νέα ιστορία κάποιου που σας έχει ανάγκη, σας αγαπά, σας θαυμάζει και θέλει να είστε καλά: Της κόρης σας. Προτιμήστε να δείτε το παρελθόν σας όχι σαν το κακό θεμέλιο πάνω στο οποίο ό,τι κι αν χτίσετε κινδυνεύει να πέσει, αλλά σαν τις δυσκολίες και το θρήνο μέσα από τους οποίους επιβιώσατε. Αυτή είναι η δύναμή σας κατά τη γνώμη μου.

<div style="text-align: justify;" lang="el-GR" align="JUSTIFY"><strong>Η γυναικεία μοναξιά</strong><span> </span></div> <div style="text-align: justify;" lang="en-US" align="JUSTIFY"><span><span><span><span><span><span lang="el-GR">Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου-Ψυχολόγος</span></span></span></span></span></span></div> <div

Προφανώς τη συμπεριφορά αυτή την έχετε αρκετό καιρό, οπότε έχετε μαζέψει πολλά "άπλυτα" για τον καθένα στον οποίο επιτρέπετε να ξεπερνά τα όριά σας. Οπότε ίσως έχετε δίκιο ότι θα φανεί απρόκλητη και υπερβολική η συμπεριφορά σας αν αντιδράσετε μονομιάς και εφ' όλης της ύλης. Βλέπετε όμως κάποια μέση λύση; Π.χ.: Θα'ταν τελείως παράταιρο να ξεκινήσετε σιγά σιγά να δείχνετε ότι καταλαβαίνετε τι συμβαίνει και ότι απλά το ανέχεστε για χάρη της παρέας ή για να κάνει κάποιος "το κομμάτι του"

Άγχος, στρες, κρίσεις πανικού, καταπιεσμένα συναισθήματα, ανεκπλήρωτες ανάγκες, λόγια που δεν ειπώθηκαν, σκέψεις που δεν εκφράστηκαν… και τέλος η ζωή που δεν ζήσαμε! Μία αλυσίδα στάσεων και συμπεριφορών που συχνά έχουν μια κοινή αφετηρία: Την αδυναμία ενός ανθρώπου να μιλήσει για τον ίδιο του τον εαυτό, γι΄ αυτό που είναι, γι' αυτό που θέλει αλλά και για ότι δεν θέλει, δεν μπορεί. Αντ' αυτού σκύβει το κεφάλι και (γενικώς) συμφωνεί. Συμφωνεί ακόμα κι όταν διαφωνεί, όταν κάτι δεν του αρέσει, όταν ξέρει εκ των προτέρων το αρνητικό, το δυσάρεστο για αυτόν αποτέλεσμα…

Με το διάλογο το άτομο, εξωτερικεύει τις σκέψεις του, εκφράζει τα συναισθήματα του και έρχεται αντιμέτωπο με το πρόβλημα του, άλλοτε αναζητώντας άμεση επίλυση του προβλήματος και άλλοτε επιζητώντας απλώς τη συμπαράσταση του συνομιλητή. Το ζητούμενο τις περισσότερες φορές είναι η ενσυναίσθηση, το να μπαίνουμε δηλαδή στη θέση του άλλου και να βλέπουμε το πρόβλημα μέσα από τα δικά του μάτια, να κατανοούμε τα συναισθήματα του και να βιώνουμε την κατάσταση σαν να ήταν δική μας.

Φαίνεστε ένας άνθρωπος που δε θέλει να κουράζει τους γύρω του. Αναλαμβάνετε μεγάλες ευθύνες και προσπαθείτε να είστε κυρία σ'αυτές χωρίς να ζητάτε ιδιαίτερη βοήθεια. Μια τέτοια ευθύνη είναι το να περάσετε στην ιατρική σχολή. Είναι έργο δύσκολο και δεν το σκέφτονται όλα τα παιδιά στην ηλικία σας. Τα μαθήματα που είστε αναγκασμένη να διαβάζετε για να ανταπεξέλθετε λοιπόν σ'αυτή την αποστολή είναι κουραστικά και πρέπει συνέχεια να έχετε τον έλεγχο της απόδοσής σας. Αυτό αντικειμενικά κουράζει! Σκεφτείτε ένα μποξέρ που κάνει καθημερινή προπόνηση για πολύ καιρό και δεν έχει δει ποτέ τον αντίπαλό του.

<p style="text-align: justify;">Ειμαι εδω και καιρο στο εξωτερικό με την οικογένεια μου και μένω μαζί με τους γονείς μου αλλα

<p style="text-align: justify;">Γεια σας εδώ και πολύ καιρό αντιμετωπίζω κάποια πράγματα που δεν μπορώ να εξηγήσω νομίζω πως είναι χρόνιο

<p dir="ltr"><span style="font-size: small;">Το ζητουμενο της ψυχαναλυσης</span></p> <p><span style="font-size: small;">Γράφει ο ψυχοθεραπευτής Κώστας Γεμενετζής</span></p> <p><span style="font-size: small;"><a href="http://www.gemenetzis.gr/">www.gemenetzis.gr</a> </span></p> <p><span style="font-size: