Μια νέα μελέτη βρήκε ότι ο χρόνος που ένας άνδρας αφιερώνει στο νοικοκυριό εξαρτάται από τη φύση του επαγγέλματός του.

<p style="text-align: justify;">Το να τσακώνονται τα αδέρφια μεταξύ τους ( στα αγγλικά λέγεται sibling riverly) είναι κάτι πολύ κοινό και

Καλησπέρα σας. Είμαι 21 ετών και το πρόβλημα που αντιμετωπίζω κάθε μέρα είναι ότι η μητέρα μου ψάχνει συνέχεια τα προσωπικά μου αντικείμενα και συνέχεια θέλει να ξέρει το τι συμβαίνει στη ζωή μου. Έχω πολλά προβλήματα με τη μητέρα μου και εδώ και δυο βδομάδες δεν μιλάμε καθόλου. Η μητέρα μου είναι χωρισμένη με τον πατέρα μου και για όσο διάστημα έμεινα μαζί του είχα λίγο ηρεμήσει. Πλέον, τώρα που επέστεψα έχει αρχίσει ήδη να παρεμβαίνει στη ζωή μου και αυτό με εκνευρίζει πολύ. Ο τελευταίος μας καβγάς είχε να κάνει με το ότι κατάλαβα ότι είχε ψάξει τα συρτάρια στο δωμάτιό μου, τσακωθήκαμε πολύ εκείνη απάντησε ότι απλά έπρεπε να συγυρίσει το δωμάτιο.

To ένα από τα παιδιά μου, πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ. Χρειάζομαι μια συμβπουλή από τους ψυχολόγους σας για να μην νιώθει διαφορετικό από τα αδέρφια του, να μη νιώθει ότι το ξεχωρίζω αλλά και πώς να αισθάνεται ισότιμο με τα άλλα παιδάκια στο σχολείο.

Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας

Ο έφηβος από την πλευρά του οφείλει στην πορεία του προς την ενηλικίωση να εγκαταλείψει σταδιακά τα παιδικά του αντικείμενα, τους παιδικούς τρόπους σχέσεων και ικανοποιήσεων, να αφήσει πίσω του τις σχέσεις εξάρτησης με τους γονείς του, το γονεϊκό καταφύγιο, την παιδική του εικόνα, να αποποιηθεί της παιδικής παντοδυναμίας, να απο-εξιδανικεύσει τους γονείς του και να πενθήσει για τις απώλειές του. Στην αποτυχία ή αναχαίτιση των διαδικασιών αποχωρισμού και πένθους ελλοχεύει ο κίνδυνος της κατάθλιψης. Ο καταθλιπτικός έφηβος προβάλλει εγκλωβισμένος σε αυτό το παράδοξο˙ δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από εκείνους από τους οποίους είναι ακόμα εξαρτημένος και παραμένει ψυχικά ακινητοποιημένος μέσα σε ένα χρόνο, στο παρελθόν του. Καθοριστική στην αποδέσμευση του εφήβου από το παιδικό παρελθόν του είναι η στάση των γονιών που θα πρέπει να διευκολύνουν το μεγάλωμά του δείχνοντας ότι δεν επιθυμούν να τον κρατήσουν σε μια αέναη κατάσταση παιδικότητας, δηλαδή εξάρτησης.

Θυμάμαι να κάθομαι με τις φίλες σε μία pub και να τους ανακοινώνω ότι η «Επιχείρηση Μωρό» έχει ξεκινήσει. «Σε 12 μήνες θα είμαι μητέρα», είπα με απόλυτη βεβαιότητα. Φαντάστηκα τον εαυτό μου στα 35α γενέθλιά μου, να χαϊδεύω την φουσκωμένη κοιλιά μου. Τότε πίστευα θα ολοκληρωνόταν η ζωή μου.

Βασικά, αξίζει να προσπαθήσει από τη στιγμή που έχει αποφασίσει να παντρευτεί αυτόν τον άνθρωπο. Κακώς αλλά ένα πολύ μεγάλο μέρος του γάμου έχει να κάνει με το φαίνεσθε, είναι ουσιαστικά μια διπλωματική διαδικασία που έχει να κάνει με τον περίγυρο τον οικογενειακό, την εκκλησία, το πώς θα οργανωθεί τι εντυπώσεις θα προκαλέσει. Ο άνθρωπος αυτό έχει ουσιαστικά πελαγώσει μέσα σε όλη αυτή την τυπικότητα.

Ο 24ετών γιος μου χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη μου είναι αδύνατον να τον πείσω να αναζητήσει βοήθεια είναι μοναχικός σχεδόν εξαρτημένος στο διαδίκτυο χωρίς συγκροτημένη σκέψη στο δωμάτιό του άνω κάτω γενικά χωρίς τάξη ότι καινούργιο αποκτά γρήγορα το καταστρέφει νομίζω ότι έχει κατάθλιψη.

Οι έφηβοι είναι η ελπίδα του μέλλοντος είναι η νέα γενιά, είναι η περίοδος που όλες οι πνευματικές και γνωστικές τους ικανότητες βρίσκονται στην ακμή. Έτσι όπως είναι όμως καλοί δέκτες της γνώσης είναι και του εθισμού αφού ως γνωστό απορροφούνε γνώσεις και συμπεριφορές σαν σφουγγάρια.

Κατά καιρούς έχει συζητηθεί αρκετά το ζήτημα της σημασίας της σειράς γέννησης στην προσωπικότητα του παιδιού. Ένας από τους πρωτοπόρους θεωρητικούς που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο θέμα είναι και ο Άλφρεντ Άντλερ.