Του Γκοτάν Χουάν Χέλμαν

Εκείνη η γυναίκα έμοιαζε με τη λέξη ποτέ,
απ’ τον αυχένα της αναδυόταν μια γοητεία ξεχωριστή,
μια ιδέα λησμονιάς όπου παραφυλάνε τα μάτια,
εκείνη η γυναίκα μ’ έβαλε δίπλα της στ’ αριστερά της.

Προσοχή προσοχή φώναζα προσοχή
μα εκείνη εισέβαλε όπως ο έρωτας, όπως η νύχτα,
τα τελευταία σημάδια που μηνούν το φθινόπωρο
έγερναν ήσυχα κάτω απ’ τη φουσκοθαλασσιά των χεριών της.

Ξέσπασε μέσα μου μια αντάρα βουβή,
γίνονταν χίλια κομμάτια η θλίψη, η οργή,
εκείνη η θεά έβρεχε μια βροχή γλυκιά ευωδιαστή
πάνω στα κόκαλά μου τα παραδομένα στη μοναξιά.

Όταν έφυγε έτρεμα σύγκορμος όπως ένας κατάδικος,
μ’ ένα μαχαίρι σφάχτηκα κοφτερό και αδίσταχτο
θα περάσω όλον τον απέραντο θάνατο με τ’ όνομά της,
αυτό θα ψιθυρίσουνε τα χείλια μου για τελευταία φορά.

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 28 Απριλίου 2021
Μια υπενθύμιση: Ο θάνατος στα Ισπανικά είναι… γυναίκα (La Muerte)