Η Σάνον Ντόχερτι μιλά για τις πιο δύσκολες στιγμές στο πολύχρονο ταξίδι της με τον καρκίνο. Αφού αποκάλυψε ότι διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού Σταδίου 4 τον Φεβρουάριο του 2020, η 52χρονη ηθοποιός από τα “Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς και τις “Μάγγισες” μίλησε στο περιοδικό PEOPLE και αποκάλυψε ότι πάλεψε πολύ δυνατά, αφού υποβλήθηκε σε ακτινοβολία για να αφαιρέσει έναν όγκο στον εγκέφαλο, νωρίτερα το 2023.
Τον Ιούνιο, η Ντόχερτι μοιράστηκε συγκινητικά πλάνα με τους θαυμαστές της στο Instagram όπου δείχνει τις στιγμές όταν υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία στο νοσοκομείο Cedars-Sina, μετά την εγχείρησή της.
«Έπρεπε να αφαιρεθεί για να δουν την παθολογία του», λέει τώρα για τον «Μπομπ», το όνομα που έδωσε στον όγκο της. «Ήταν σίγουρα ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω ζήσει σε ολόκληρη τη ζωή μου». Αποκάλυψε μάλιστα ότι μετά την επέμβαση είχε πρόβλημα με το δεξί της χέρι και δεν μπορούσε να κρατήσει ένα ποτήρι ή ένα πιρούνι για τρεις ή τέσσερις μήνες.
Η Ντόχερτι εργάστηκε σκληρά για να ανακτήσει την κίνηση στο χέρι της
«Σε βάζουν σε τόσα πολλά στεροειδή. Είναι για να αφαιρέσει οποιοδήποτε πρήξιμο του εγκεφάλου. Έχω μια φρικτή αντίδραση στα στεροειδή, οπότε προσπάθησα να τα κόψω, και μετά ο εγκέφαλος θα πρήζονταν λίγο περισσότερο και το χέρι θα σταματούσε να λειτουργεί εντελώς», λέει. «Εμείς επιμένουμε σε κάθε είδους τρελά πράγματα, σωστά;»
“Την πρώτη φορά που ένα ποτήρι γλίστρησε από το χέρι μου, είπα “Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι. Αυτό δεν συμβαίνει. Θα το δουλέψω.” Και έτσι, το έκανα», προσθέτει. «Σκέφτεστε, ‘Μπορεί να έχουν αφαιρέσει περισσότερο μέρος από αυτόν τον συγκεκριμένο όγκο;’ Χρειάζεται όμως επιμονή, πολλή αφοσίωση και πίστη για να ξεπεράσεις ορισμένα πράγματα. Δεν παραιτούμαι».
Η Ντόχερτι διαγνώστηκε για πρώτη φορά με καρκίνο του μαστού το 2015. Αφού υποβλήθηκε σε μαστεκτομή, χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία, ανακοίνωσε το 2017 ότι ο καρκίνος της είχε υποχωρήσει. Τρία χρόνια αργότερα, αποκάλυψε ότι η ασθένεια είχε επιστρέψει και είχε εξαπλωθεί και ότι οι γιατροί της είχαν διαγνώσει πλέον καρκίνο σταδίου 4.
Η δημοφιλής ηθοποιός πιστεύει ότι χρωστάει την επιμονή της στη μαμά της Ρόζα, μια όμορφη κοκκινομάλλα από τον αμερικανικό Νότο που διηύθυνε ένα σαλόνι ομορφιάς και διαγνώστηκε με ανεύρυσμα εγκεφάλου όταν η Ντόχερτι ήταν 8 ετών. Εκείνη την εποχή, της δόθηκε 10% πιθανότητα επιβίωσης. Όταν η μητέρα της ξύπνησε ένα πρωί, το φρύδι της ήταν παράλυτο – και έπρεπε να δουλέψει ακούραστα μέχρι που κατάφερε τελικά να το κουνήσει.
«Προέρχομαι από μια γυναίκα που ήταν αποφασισμένη. Μου έκανε εντύπωση αυτό ως πολύ μικρό παιδί όπως, «Δεν τα παρατάς. Απλώς πρέπει να δουλέψεις σκληρά», λέει η Ντόχερτι.
Αυτή και ο μεγαλύτερος αδελφός της, Σον, μεγάλωσαν στο Λος Άντζελες με τον πατέρα τους Tόμας, οικονομικό σύμβουλο, ο οποίος πέθανε τον Νοέμβριο του 2010 σε ηλικία 66 ετών, σχεδόν ένα χρόνο μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο την ημέρα των Χριστουγέννων. «Νομίζω ότι ήμουν πάντα μαχήτρια», θυμάται η Ντόχερτι την παιδική της ηλικία. «Με μεγάλωσαν έτσι ώστε να είμαι πολύ δυνατή και να νιώθω ότι μπορώ να κάνω οτιδήποτε βάζω στο μυαλό μου».
Με θετική προοπτική, η Ντόχερτι παραμένει αισιόδοξη για τη θεραπεία της
Δίνει θάρρος και κουράγιο τόσο στους συμμαχητές της όσο και στην ίδια που αντιμετωπίζει μια πολύ δύσκολη ασθένεια, λέγοντας ότι: “Αυτό που μου αρέσει να λέω σε οποιονδήποτε – συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου – είναι ότι πρόκειται για τα επόμενα δύο, τρία, τέσσερα και πέντε χρόνια, γιατί σε αυτό το χρονικό διάστημα, θα υπάρξει ένα νέο πρωτόκολλο, μια νέα κλινική δοκιμή”.
Πολλές μέρες έχουν τα πάνω τους και άλλες τα κάτω τους, όμως η Ντόχερτι στηρίζεται στους δικούς της ανθρώπους, που την υποστηρίζουν και την βοηθούν σ’ αυτή τη διαδρομή.
“Δεν νομίζω ότι υπάρχει απόφαση που παίρνω χωρίς να τη λάβω υπόψη [τη μαμά μου]. Την αγαπώ και της είμαι απίστευτα ευγνώμων που είναι μια καταπληκτική μητέρα”, λέει. “Λαμβάνω υπόψη τον αδερφό μου και τα παιδιά του, τον σκύλο μου, τα ζώα μου”, αναφέρει η αγαπημένη ηθοποιός.
Με μια γεμάτη ζωή, η Ντόχερτι δεν φοβάται τον θάνατο. “Ξέρω πού πάω. Ξέρω τους ανθρώπους που πρόκειται να δω. Νομίζω ότι θα φοβόμουν τον θάνατο αν δεν ήμουν καλός άνθρωπος, αλλά είμαι”, λέει. “Δεν θέλω να πεθάνω. Αυτή είναι η διαφορά. Δεν φοβάμαι να πεθάνω. Απλώς δεν θέλω να πεθάνω, όπως ποτέ”.
