<p><strong>του Γιάννη Ζουμπουλάκη, tovima.gr </strong></p>
<p> </p>
<p>Μετά από ένα διάλειμμα της πλάκας με το «Δεν κρατιέμαι» (που καλό θα ήταν να το σβήσουμε από τη μνήμη μας), να μια ευπρόσδεκτη επιστροφή του Πέδρο Αλμοδόβαρ στο σοβαρό μελόδραμα που είναι το είδος στο οποίο διέπρεπε, διαπρέπει και εσαεί θα διαπρέπει. Στην Julieta (Ισπανία, 2016) το τρομερό «παιδί» του ισπανικού κινηματογράφου εστιάζει για ακόμη μία φορά στη μητρική αγάπη, στοιχειωμένος θαρρείς  και ο ίδιος από αυτήν.</p>
<p>Εδώ, ο Αλμοδόβαρ αφηγείται την πικρή (με τις μικρές χιουμοριστικές αποχρώσεις) ιστορία μιας μητέρας η οποία βλέπει τον εαυτό της να οδηγείται στην απελπισία μετά τη μυστηριώδη φυγή της κόρης της. Είναι όμως μια φυγή ανεξήγητη; Με αφετηρία αυτό το ερώτημα, ο Αλμοδόβαρ δημιουργεί ένα απολαυστικό ψηφιδωτό ιδιοσυγκρασιών, μυστικών, ψεμάτων και πολύ έντονων χρωμάτων (κυριαρχεί το μπλε και το κόκκινο), σε μια ταινία πληθωρική όσο και μινιμαλιστική, πολυσύνθετη όσο και απλή, μια ταινία που ξεχειλίζει συναισθήματα.</p>
<p>Και πάλι ακολουθεί τη φόρμα των μεγάλων μελοδραμάτων (διακρίνουμε σκιές από το κύκνειο άσμα του Ντάγκλας Σερκ «Αυτή είναι η ζωή μου»). Στον ρόλο του τίτλου, δηλαδή της μητέρας, βρίσκουμε δύο ηθοποιούς, την Αντριάνα Ουγκάρτε και την Εμα Σουάρεζ, που υποδύονται τη Χουλιέτα σε διαφορετικές ηλικίες.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/J7T5MNBgGus" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Εμπνευσμένος αμυδρά από την ταινία Broken Lullaby του Eρνστ Λιούμπιτς, παραγωγή του 1932, ο <strong>Frantz</strong> (Γαλλία/Γερμανία, 2016) του Φρανσουά Οζόν είναι ένα ασπρόμαυρο, με σκόρπιες πινελιές έγχρωμου δράμα, φόντο του οποίου η Γερμανία και η Γαλλία του Μεσοπολέμου. Τότε, που το μίσος των Γάλλων για τους Γερμανούς (και το αντίθετο) ήταν απύθμενο, ένας νεαρός Γάλλος (Πιερ Νινέ) επισκέπτεται το σπίτι ενός Γερμανού γιατρού με τον ισχυρισμό ότι υπήρξε φίλος του γιου του που σκοτώθηκε στον πόλεμο.</p>
<p>Ποια όμως ήταν στ' αλήθεια η σχέση των δύο ανδρών; Το ερώτημα που αποφασίζει να απαντήσει μια γυναίκα διχασμένη ανάμεσα στους δύο άνδρες – την υποδύεται η ανερχόμενη Γερμανίδα ηθοποιός Πόλα Μπέερ – πλανάται σαν φάντασμα στην ταινία όπου η μία ανατροπή ακολουθεί την άλλη αφήνοντας τον θεατή διαρκώς σε σκέψεις.</p>
<p>Ο Φ. Οζόν αποδεικνύεται μετρ του αποπροσανατολισμού, αφήνει υπόνοιες που προβληματίζουν και ντύνει την ατμόσφαιρα με αέρα χιτσκοκικού θρίλερ που προσωπικά με κέρδισε.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/ZYcl2PcQFZk" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Η πάλαι ποτέ μούσα του Ζανγκ Γιμού, η Γκονγκ Λι, είναι και πάλι πρωταγωνίστριά του στη <strong>Μεγάλη επιστροφή</strong> («Coming home», Κίνα, 2014) που με καθυστέρηση δύο χρόνων προβάλλεται στην Ελλάδα. Η εξαίρετη ηθοποιός, που παραμένει κούκλα και στα 51 της, υποδύεται μια γυναίκα πάσχουσα από ψυχογενή αμνησία, η οποία αδυνατεί να αναγνωρίσει τον σύζυγό της (Νταομίνγκ Τσεν) όταν στα τέλη της Πολιτιστικής Επανάστασης (1979) και μετά από τρίχρονη εξορία ο άνδρας επιστρέφει σπίτι. Εκείνη τον φοβάται, τον διώχνει, επεμβαίνει εκπρόσωπος του Κόμματος για να της πει ότι κάνει λάθος…</p>
<p>Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας αναρωτιόμαστε αν η γυναίκα μπορεί ή όχι να ξεφύγει από την κατάσταση που βρίσκεται, να θεραπευτεί. Πάνω σε αυτόν τον καμβά ο Γιμού χτίζει μια ελκυστική στην όψη ιστορία (η φωτογραφία του Ξιάοντινγκ Ζιάο έχει την αισθητική αμερικανικού ανάλογου έργου) που εμμένει στην επίπονη προσπάθεια του άνδρα να βρει τρόπους ώστε να πλησιάσει τη γυναίκα. Παλιές φωτογραφίες, βιβλία, αναμνήσεις ταινιών, ο άνδρας αναγκάζεται να υποδυθεί άλλα πρόσωπα όπως τον τεχνικό του πιάνου, σιγά-σιγά της διαβάζει και τα γράμματα από την εξορία που δεν της έστειλε ποτέ.</p>
<p>Ίσως η ταινία να μην έχει το εκτόπισμα ταινιών όπως «Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια» και «Ο δρόμος για το σπίτι» του Γιμού, δεν παύει όμως να είναι ένα ευπρόσωπο δράμα δωματίου που μπορεί να συγκινήσει ακόμη και την πιο πέτρινη καρδιά. </p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/WVnH65oEOo4" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Ο Λογιστής</strong> («The accountant», ΗΠΑ, 2016) της ταινίας του Γκάβιν Ο' Κόνορ είναι ο Μπεν Αφλεκ. Βέβαια, από την αφίσα και μόνο, με τον Αφλεκ να κουβαλά ένα όπλο σαν το μπόι του, μπορείς εύκολα να καταλάβεις ότι ο ήρωάς του δεν είναι απλώς λογιστής. Εκτός από κοφτερό σαν ξυράφι μυαλό, κυριολεκτικά ένα σαΐνι στα μαθηματικά, είναι επίσης άνθρωπος με κρυφή ζωή και ικανότητες… Τζέισον Μπορν. Ασος στο σημάδι, μετρ των πολεμικών τεχνών, αφήνει πίσω του νεκρούς με τη σέσουλα όποτε τον καλεί το καθήκον. Εν τω μεταξύ, σαν να μην έφταναν όλα αυτά είναι και αυτιστικός. Του αρέσει η απόλυτη τάξη, του αρέσουν οι αντιφάσεις και του αρέσει να μη μιλά πολύ. Είναι σαν να λέμε ο «Ανθρωπος της βροχής» εκπαιδευμένος να σκοτώνει. Το πώς δένουν όλα σε μια ταινία είναι βέβαια θέμα προς συζήτηση. Ιδιαίτερα πειστική δεν τη βρήκα. Το σενάριο κλονίζεται από τις υπερβολές, πολλά σημεία σε αφήνουν με απορίες αλλά όποιος αναζητεί ένα χορταστικό θρίλερ θα μείνει, τουλάχιστον, ικανοποιημένος.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/GnaKeHLdZeU" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Ξεφεύγοντας από τα κλισέ των ταινιών με σχολεία και εφήβους, η κωμωδία <strong>Σχολικά γυμνάσια</strong> («Middle School: The Worst Years of My Life», ΗΠΑ, 2016) του Στιβ Καρ έχει κεντρικό πρόσωπο ένα αγόρι (Γκρίφιν Γκλακ), ταλέντο στη ζωγραφική, το οποίο φαντάζεται τους ήρωες που ζωγραφίζει να ζωντανεύουν. Η ταινία υποστηρίζει την ομορφιά του να είμαστε αυτοί που είμαστε και να κυνηγάμε με πάθος αυτό που πραγματικά θέλουμε. Η καλλιτεχνική εναντίωση του αγοριού στους ηλίθιους κανόνες του σχολείου ενοχλεί φυσικά τον Διευθυντή του (άψογος nerd o Άντριου Ντέιλι) αλλά η συνέπειά του σε αυτό που θέλει να κάνει θα τον βοηθήσει να θριαμβεύσει.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/mM7riCFANcA" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p><strong>Επίσης στις αίθουσες:</strong></p>
<p>Ενας δράκος και το αγόρι που προφυλάσσει σε ένα δάσος της Αμερικής είναι το σούπερ ντουέτο της ταινίας <strong>Ο Πιτ και ο δράκος του</strong> (Pete's dragon», ΗΠΑ, 2016) του Ντέιβιντ Λόουρι, όπου σε ρόλο έκπληξη εμφανίζεται ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ (παρεμπιπτόντως, η ταινία προβλήθηκε μεταγλωττισμένη στα ελληνικά. Ένιωσα να ξαναγυρνώ στην παιδική ηλικία μου με τους Γουόλτονς να με καληνυχτίζουν).</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/1eRzwFtC8B8" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Μέντιουμ και πίνακες συνεδριών με μεταφυσικές δυνατότητες στο θρίλερ <strong>Quija: Η πηγή του κακού</strong> («Ouija: Origin of Evil», ΗΠΑ, 2016) του Μάικ Φλάναγκαν, συνέχεια της προπέρσινης επιτυχίας «Quija: Πίνακας», που θα ήταν προτιμότερο να έχουμε ξεχάσει. Παίζουν: Ελίζαμπεθ Ρίσερ, Λούλου Γουίλσον κ.ά.</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/wqp8y3pM_nA" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Το <strong>Belgica</strong> (Βέλγιο, 2016) του Φλαμανδού Φέλιξ Φαν Γκρόνιγκεν περιγράφει την προσπάθεια δύο αδερφών (Στεφ Αερτς, Τομ Βερμέιρ) να ανοίξουν ένα μπαρ στο Βέλγιο. Ροκ εντ ρολ που δεν ακούγεται σε περιβάλλον βουλωμένων καμπινέδων, ναρκωτικών και αλκοόλ. Να 'ναι καλά αλλά δεν θα πάρω!</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/fj5IppyY6AY" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p> </p>
<p> </p>
<p> </p>