<p>Μιλώντας γι' αυτόν, ξέρουμε ότι αναφερόμαστε στον πιο σπουδαίο τρομπονίστα της σύγχρονης jazz κι έναν από τους πιο ολοκληρωμένους μουσικούς των τελευταίων δεκαετιών. Επίσης, σε έναν σπεσιαλίστα της μουσικής τέχνης των κοχυλιών, μια καλλιτεχνική ιδιαιτερότητα που ο Steve Turre έχει αναπτύξει από το 1970 και μας παρουσιάζει live στις 12/3 στο Μέγαρο Μουσικής.</p>
<h3> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003186/MAIN25.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Πολύ εύκολα θα μπορούσε να θεωρήσει­ κάποιος ότι το να παίζεις και να βγάζεις μουσική μέσα από τα όστρακα θαλάσσιων κοχυλιών, ειδικά αν είσαι επιδέξιος­ μουσικός δύσκολων πνευστών οργάνων, είναι επιπλέον ένα «κόλπο», ένα gimmick για να τραβήξεις περισσότερο τη μουσική επάνω σου. Στην περίπτωση­ του Αμερικανού τρομπονίστα Steve Turre αυτό θα μπορούσε να είναι και μια καλή πιθανότητα­ αν αναλογιστούμε ότι ξεκίνησε την επαγγελ­ματική του καριέρα στα τέλη των ’60s δίπλα σε έναν μετρ­ των μουσικών gimmicks, τον Rahsaan Roland Kirk, ο οποίος έπαιζε τενόρο σαξόφωνο, φλάουτο αλλά και δύο πνευστά δικής­ του επινόησης –manzello και stritch–, ενώ πολλές φορές έπαιζε δύο και τρία ταυτόχρονα! <br />Περίπου την ίδια εποχή αλλά και λίγο­ μετά, στα 20something του, ο Steve Turre συνεργάστηκε τόσο με τον Carlos Santana όσο και με τον Ray Charles, αποκτώντας έτσι μια πλατιά μουσική εμπειρία στο rock, στη latin μουσική και τη soul πέρα από τη σύγχρονη jazz. Την ίδια εποχή βέβαια –με την προτροπή του Kirk– άρχισε να πειραματίζεται και να μελετάει τη μουσική από κοχύλια και ξεκίνησε μια μεγάλη συλλογή από όστρακα, καθένα εκ των οποίων θα μπορούσε τελικά να παράξει μια μικρή ή μεγαλύτερη ηχητική έκταση. Η ιδέα της μουσικής/καλλιτεχνικής χρήσης των κοχυλιών ήταν σε συνεχή εξέλιξη σε όλη την πορεία του ως τρομπονίστα, όμως ήρθε σε μια εκφραστική ωρίμανση αργότερα, το 1993, με την έκδοση και την κυκλοφορία του άλμπουμ του «Sanctified shells», όπου ακούγεται για πρώτη φορά ολοκληρωμένη αυτή η ιδιαίτερη τζαζική όψη/άποψη του Steve Turre.</p>
<h3> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003186/133.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Ο Αμερικανός μουσικός είναι­ μεν καινοτόμος, αλλά δεν ανήκει­ στους μεγάλους μοντερνιστές­ της jazz, ούτε χρησιμοποιεί­ extreme τεχνικές στην ολοκλήρωση των μυστικών ιδεών του. Αντίθετα, απλώνει τις επιλογές­ του με τη μεγαλύτερη δυνατή αισθητική ευρύτητα και αντλεί από τον πυρήνα κάθε στιλ και είδους. Αν δούμε τις συνεργασίες­ του εδώ και 40 χρόνια, θα δια­πιστώσουμε ότι είναι πολυάριθμες – αν όχι αναρίθμητες! Απλώς αναφέρουμε τον Art Blakey και τους Jazz Messengers, την ορχήστρα των Thad Jones και Mel Lewis, τον Chico Hamilton, τον Woody Shaw, τον McCoy Tyner, τον Dexter Gordon, τον Slide Hampton, τον Poncho Sanchez, τον Hilton Ruiz, τον Tito Puente, τον Lester Bowie και άλλους πολλούς. ουσιαστικά ένα «Who’s who» της νεότερης jazz. <br />Από το 1985 μέχρι σήμερα, εξάλλου, αποτελεί σταθερό μέλος της ορχήστρας του φημισμένου τηλεοπτικού «Saturday Night Live», ενώ είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε στη χώρα μας live ως μέλος της United Nation Orchestra του Dizzy Gillespie ή της Brass Fantasy του τρομπετίστα Lester Bowie. Φυσικά, και από το «Half Note Jazz Club». Το πιο σημαντικό όμως στην περίπτωσή του είναι η μουσική – μια μουσική που, με επίκεντρο την straight jazz, απλώνεται παν-στιλιστικά σε ποικίλες διεθνικές όψεις της μουσικής (latin, world κ.ο.κ. ). Μια μουσική­ που καταγράφεται σε μια εκτενή­ δισκογραφία από την οποία μπορούμε να επισημάνουμε κάποια­ highlights όπως το προαναφερθέν «Sanctified shells», το «Rhythm within» (με Pharoah Sanders και Herbie Hancock ), το «Steve Turre» (που είναι μια υπέροχη σύμπραξη jazz και αφροκουβανισμού/αφροβραζιλιανισμού ), το «Lotus flower» (που μας ταξιδεύει αλλού ), το «In the spur of the moment» (με τον Ray Charles στο πιάνο ), το «The spirits up above» (με κολτρεϊνική αίσθηση ), το περσινό «Woody’s delights» κ.λπ. <br />Και να επισημάνουμε τη ­βασική live αισθητική­ απόλαυση όταν τον ακούσουμε­ στο Μέγαρο (12/3 ) να παίζει τρομπόνι και κοχύλια μαζί με τον Bruce Williams (άλτο και σοπράνο σαξόφωνο ), τον Nino Menci (πιάνο ), τον Marco Marzola (μπάσο ) και τον Dion Parson (ντραμς ). Για ακόμη μία φορά θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο μοναδικός jazzman ήταν κι εξακολουθεί να είναι ο Steve Turre.</p>
<p> </p>
<p>Πηγή: <a href="http://www.athinorama.gr">www.athinorama.gr</a> </p>