<p class="intro" style="text-align: justify;">Παρά την παρουσία του όμορφου και αξιόπιστου πρωταγωνιστικού ζεύγους, αυτή η κατά φαντασίαν μοιχεία μεταξύ ενός παντρεμένου και μιας ζωντοχήρας με παιδιά δεν προσθέτει τίποτα στο τετριμμένο είδος…</p>
<p class="intro" style="text-align: justify;"><iframe src="http://www.youtube.com/embed/l_UeAYpjCSA" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p style="text-align: justify;">Ο 55άρης Πιέρ (Κλουζέ, συμπαθής) είναι πετυχημένος δικηγόρος με γυναίκα και παιδιά. Και ευτυχής. Η Ελζά (Μαρσό, πάντα ερωτεύσιμη) είναι μια διαζευγμένη συγγραφέας που πενηνταρίζει και μητέρα ενός έφηβου. Οι δυο τους, καλοζωισμένοι και εστέτ αστοί, γνωρίζονται σε μια κουλτουροσύναξη περί βιβλίου. Και με το «καλημέρα», τα αυθόρμητα γέλια, οι νεανίζουσες κουβέντες τους για… μπάφους (κομμάτι αψυχολόγητο αυτό, όσο και να πεις) και η αδήριτη έλξη που αισθάνονται ο εις για τον άλλον θα στήσουν τον καμβά αυτής της στερεοτυπικής, όσο και αναληθοφανούς, ιστορίας. Διότι, παρά την κολασμένη έλξη, ο μεν Πιέρ αποφασίζει ότι δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο όσα αισθάνεται ακόμα για τη γυναίκα του, Αν (την υποδύεται η ίδια η σκηνοθέτιδα), η δε Ελζά «δεν πηγαίνει με παντρεμένους» –κι ας τα θέλει, εκτάκτως, ο… πισινός της. Τι απομένει, λοιπόν; Απανωτές «τυχαίες συναντήσεις» των δυο ηρώων, που προοδευτικά όλο και έρχονται πιο κοντά στο σαρκικό… μοιραίο, το οποίο, όμως, ποτέ δεν ευοδώνεται. Αντ’ αυτού, η Αζουελό επιλέγει να φλασάρει κάθε τόσο φανταστικές, καυτές συνευρέσεις της Ελζά και του Πιέρ, σε ένα όχι και τόσο πρωτότυπο γαϊτανάκι, τύπου «κοίτα τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν…». Τελικά, το σα-να-πούμε εύρημα του μεσήλικα παντρεμένου που «αντιπαρέρχεται», για λόγους ηθικής ακεραιότητας, μια γυναικάρα σαν τη Μαρσό, γυρίζει μπούμεργανγκ. Και γίνεται το εξόφθαλμα ρηχό και ψεύτικο δίχτυ που τυλίγει την ταινία –μαζί με το διαρκές «επεξηγηματικό» σάουντρακ από διεθνή σουξέ, ή την ανερυθρίαστη γκρίζα διαφήμιση προϊόντων της Apple…<br /> Η ταινία, καίτοι δεν έχει να προσθέσει απολύτως τίποτα στο είδος της ρομαντικής δραμεντί, βλέπεται κάπως ευχάριστα κυρίως λόγω των δυο πρωταγωνιστών της. Ο Κλουζέ, που εδώ τον γνωρίσαμε κυρίως ως τετραπληγικό εκατομμυριούχο στους «Άφθαρτους», είναι συμπαθής, ως πιστός/ αμφιταλαντευόμενος οικογενειάρχης. Η δε Μαρσό, αν και επαναλαμβάνει ως ένα βαθμό το ρόλο της στο προπέρσινο  <a href="http://tospirto.net/cinema/movie/806">«Η αγάπη δεν έρχεται μόνη»</a>, είναι πάντα οικεία και κουκλάρα. Ένα με προβληματίζει: το ότι εκείνο το θυμόσοφο  «Μια ιστορία, για να μην τελειώσει ποτέ, δεν πρέπει καν να ξεκινήσει», που λέει ο Πιέρ προς το τέλος του φιλμ αναφερόμενος στο φαντασιακό φλερτ του με την Ελζά, θα ταίριαζε γάντι στην ίδια την ταινία της Αζουελό…</p>
<p style="text-align: justify;">Tospirto.net</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>