Για λίγες ακόμη παραστάσεις θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη Σοφία Φιλιππίδου στην παράσταση «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη η οποία σκηνοθετείται από τον Κώστα Φιλίππογλου. Μαζί της ο αγαπημένος της Λαζόπουλος καθώς και ο Δημήτρης Πιατάς με τον Αντώνη Καφετζόπουλο.

 

Η αγαπημένη ηθοποιός έχει την «τύχη»( μάλλον ικανότητα) να συμμετέχει σε παραστάσεις που συναντούν επιτυχία. Πολλοί θα αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνει. Η αγάπη που της έχει ο κόσμος αλλά και η αξιόλογη πορεία της από πού προκύπτουν; Την απάντηση θα δώσει μία ματιά στη διαδρομή της Σοφίας Φιλιππίδου τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική.

 

Τα φτωχά παιδικά χρόνια

Η Σοφία Φιλιππίδου μιλώντας για τα παιδικά της χρόνια σε συνεντεύξεις της μας δίνει να καταλάβουμε ότι ήταν δύσκολα παρολαυτά χαρούμενα. Η μητέρα της «υστερική» με την καθαριότητα φρόντιζε να κρύψει με την καθημερινές μπουγάδες τα φτωχικά τους ρούχα. Πριν παντρευτεί εργαζόταν ως «μεγαλομοδίστρα σε οίκο ραπτικής» ωστόσο έπειτα έραβε μόνο τα ρούχα της οικογένειάς της. Ο πατέρας της είχε μία μάντρα και αγόραζε από γυρολόγους παλιά σίδερα και μέταλλα. Δουλειά την οποία είχε μάθει από τους Ισπανούς Εβραίους της Θεσσαλονίκης.

Η γειτονιά που μεγάλωσε ήταν σαν εγκαταλελειμμένη, λες και βρισκόταν σε εμπόλεμη περιοχή. Το σπίτι τους ήταν ένα από εκείνα που το κράτος νοίκιαζε σε φτωχούς όταν διώχθηκαν οι Εβραίοι. Μία εικόνα που χαρακτηρίζει τα παιδικά της χρόνια και την θυμάται έντονα είναι: «ένα παιδί τριών χρόνων, γυμνό από τη μέση και πάνω, που παίζει με ένα πανάκι που το πήρε από τη μοδίστρα μαμά του και έχει μέσα σπασμένα γυαλιά, μια παραμάνα και σκουριασμένα καρφιά».

 

Όπως έχει εξομολογηθεί η ίδια:
«Δεν έκανα ποτέ μεγάλα και σπουδαία όνειρα. Ήθελα να γίνω ανεξάρτητη και να ξεφύγω από τη φτώχεια και τη μιζέρια. Ήθελα να μάθω γράμματα. Και μετά έγινα ηθοποιός.»

Η τυχαία συνάντηση με το θέατρο

Η Σοφία Φιλιππίδου όταν τη ρωτούσαν τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει δεν ήξερε. Ακόμη και όταν έφτασε στην ηλικία να αποφασίσει θα λέγαμε ότι η ζωή και μία εσωτερική φωνή την κατεύθυναν. Ο πατέρας της ήθελε να γίνει αρχιτέκτων και η Σοφία, έχοντας πάντα στο μυαλό της μία χριστιανική ηθική που λέει ότι πρέπει να βοηθάει και να ακούει τους γονείς της, έβαλε αυτό τον στόχο. Τελικά το χατίρι του πατέρα της δεν εκπληρώθηκε αφού ύστερα από τις Πανελλαδικές εξετάσεις πέρασε στη Γερμανική φιλολογία.

Η ιδέα να γίνει ηθοποιός θα λέγαμε ότι της μπήκε πολύ ξαφνικά και φευγαλέα χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς πάει να κάνει. Η επαφή που είχε η Σοφία Φιλιππίδου με το θέατρο μέχρι την ημέρα που έδωσε εξετάσεις στην Κρατική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης θα λέγαμε ότι ήταν ελάχιστη. Μέχρι τότε δεν είχε δει ποτέ ούτε μία παράσταση. Βέβαια συμμετείχε σε κάποιες σχολικές εκδηλώσεις που σύμφωνα με την ίδια ωστόσο δεν είχαν καμία αξία. Η επαφή με την τέχνη ήταν μέσα από τα βιβλία(την παρότρυνε και ο πατέρας της να διαβάζει πολύ) και μέσα από το σινεμά που έβλεπε 2 φορές την εβδομάδα.

Η πρώτη παράσταση στο θέατρο και η επιτυχημένη πορεία

Τα σπουδαστικά χρόνια της περνούσαν με εκείνη το πρωί να βρίσκεται στη Γερμανική Φιλολογία και το βράδυ στη Δραματική. Μπορεί να τελείωσε με άριστα τη Σχολή ωστόσο δεν επεδίωξε να παίξει σε κάποια παράσταση ύστερα από την αποφοίτησή της. Η πρώτη φορά που ανέβηκε στο σανίδι ήταν τόσο τυχαία όσο και η απόφασή της να πάει στη Δραματική.

Στην Αγία Σοφία συναντήθηκε τυχαία με τον Βύρων Τσαμπούλα ο οποίος ήταν μέλος του ιστορικού Θεατρικού Εργαστηρίου. Της πρότεινε να παίξει στη «Φαύστα» του Μποστ γιατί είχε δει τις εξετάσεις της και πίστευε στο ταλέντο της. Έτσι ξεκίνησαν όλα το 1972 με τη Σοφία Φιλιππίδου ήδη από την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο να κάνει επιτυχία.

Συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς σκηνοθέτες μερικοί από τους οποίους είναι οι Σταμάτης Φασουλής, Μίμης Κουγιουμτζής, Ανδρέας Βουτσινάς, Γιώργος Κιμούλης, Παντελής Βούλγαρης, Λυδία Κονιόρδου, Λάκης Λαζόπουλος, Διαγόρας Χρονόπουλος και Κώστας Φιλίππογλου.

Μπορεί στο μυαλό μας να έχει χαραχτεί ως κωμικός ωστόσο τα πρώτα χρόνια της καριέρας της τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Στο ρεπερτόριό της βρίσκονται ρόλοι σημαντικών συγγραφέων όπως του Άντον Τσέχωφ, του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, του Τένεσι Ουίλιαμς, του Σάμουελ Μπέκετ, του Ευγένιου Ιονέσκο, του Χάρολντ Πίντερ, του Έντεν φον Χόρβατ, του Μπεν Τζόνσον, του Ζωρζ Μισέλ, του Ουίλιαμ Φώκνερ, του Ζωρζ Φεντώ, του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη.

Το θέατρο είναι η μεγάλη της αγάπη και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι έχει υπάρξει όχι μόνο σπουδαία ηθοποιός αλλά έχει κάνει το βήμα να βρεθεί στη θέση του σκηνοθέτη αλλά και του θεατρικού συγγραφέα. Άλλωστε το μικρόβιο της συγγραφής το είχε από πολύ μικρή ηλικία.

Μπορεί η έκθεση πολλές φορές να την τρομάζει και να την αναγκάζει να αποσυρθεί για λίγο καιρό από τις πιο εξωστρεφείς δουλειές ωστόσο όσες φορές εμφανίζεται στην τηλεόραση χαράζεται στις καρδιές των θεατών. Πέρα από τηλεόραση έχει κάνει ραδιόφωνο ενώ έχει συμμετάσχει και σε κάποιες εκπομπές.

Το πειραματικό θέατρο είναι ίσως η μεγάλη της αγάπη ενώ πολλές χρονιές ανεβάζει έργα με φοιτητικές ομάδες. Η αθωότητα και η άγνοια που έχουν αυτά τα παιδιά είναι που την γοητεύουν. Ίσως γιατί κατά κάποιο τρόπο της θυμίζουν την μικρή Σοφία Φιλιππίδου που έχοντας άγνοια τι πάει να πει θέατρο άνοιξε την πόρτα της δραματικής και έκτοτε δεν εγκατέλειψε ποτέ το σανίδι(εκτός από μερικά αναγκαία διαλείμματα).

 

Από καθηγήτρια Γερμανικών ηθοποιός

Η Σοφία Φιλιππίδου ας πούμε ότι δεν ήξερε από την αρχή ότι θα παραμείνει ηθοποιός. Μπορεί να συμμετείχε σε παραστάσεις ωστόσο για 8 χρόνια ήταν ωρομίσθια στα ΤΕΙ ως καθηγήτρια Γερμανικών. Η απόφασή της να σταματήσει τη διδασκαλία για πάντα ήταν όταν και μονιμοποιήθηκε.

Πήγε στην Αθήνα για μία παράσταση και δεν γύρισε ποτέ

Όσο εδραιωνόταν στον χώρο και το θέατρο οι συνάδελφοί της την παρότρυναν να κατέβει στην Αθήνα. Εκείνη θέλοντας απλά να παίζει θέατρο δεν καταλάβαινε γιατί αυτό έπρεπε να γίνει στην Πρωτεύουσα. Αφορμή για να αλλάξουν όλα αποτέλεσε μία παράσταση. Πήρε το αυτοκίνητό της έχοντας προορισμό την Αθήνα, έβαλε μέσα τις βαλίτσες της και δεν γύρισε ποτέ πίσω.

Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει χωρίς να σημαίνει ότι μεταφράστηκε και σε πολλά χρήματα. Η Σοφία Φλιππίδου έπαιζε θέατρο για να αλλάξει τον κόσμο. Μέσα από τις συλλογικές δουλειές κάνοντας τα πρώτα της βήματα μέσα στη χούντα δεν είχε στο μυαλό της την καριέρα αλλά την αλλαγή.

Όπως έχει εξομολογηθεί σε συνέντευξή της προσγειώθηκε με την άφιξή της στην Αθήνα καθώς τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά: «Όταν κατέβηκα στην Αθήνα και κατάλαβα ότι κάποιοι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Άρχισα να μην νοιώθω καλά μέσα στην ιδεοληψία της συλλογικότητας. Ήθελα να κάνω κι εγώ πράγματα για μένα.»
Βέβαια δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει τις μικροεπαναστάσεις στο θέατρο με τα «όχι» της καθώς κριτήριό της ήταν να μπορεί να «πει» αυτό που θέλει. Άλλωστε όπως έχει πει : «Έζησα και ζω πάρα πολύ απλά, σε ένα δωμάτιο με το κρεβάτι μου ένα πάγκο για το laptop, με τα βιβλία μου..μια μικρή συλλογή έργων τέχνης στους τοίχους, πολλά μικρά πραγματάκια, δώρα θεατών …και τις εκατό γλάστρες στο μπαλκόνι μου. Ήξερα ότι δεν θα επιβίωνα αλλιώς. Γι’ αυτό όμως μπορώ και κάνω τώρα θέατρο. Αλλιώς δεν θα μπορούσα.»

Η Σοφία Φιλιππίδου από τη Θεσσαλονίκη βρέθηκε κατευθείαν στη γειτονιά των Εξαρχείων την οποία δεν αλλάζει με τίποτα.

Γιατί δεν έκανε παιδιά και ποια η σχέση της με τον γάμο;

Η ίδια έχει εξηγήσει τον λόγο που δεν έκανε παιδιά: «Όλα πέρασαν από το μυαλό μου. Φαίνεται όμως ότι κατά βάθος δεν ήθελα. Δεν αποκλείεται βέβαια και με τους νόμους της φύσης να γεννηθεί στο μέλλον κάποιο παιδί με κάποια από τα δικά μου χαρακτηριστικά. Νομίζω ότι αυτό θα είναι το παιδί μου. Αλλά και οι ιδέες μου ίσως είναι με κάποιο τρόπο χρήσιμες στα νέα παιδιά που εν δυνάμει είναι και παιδιά μου!»

Η Σοφία Φιλιππίδου μπορεί να μην είναι τυπικά παντρεμένη ωστόσο έχει στο πλάι της τον ίδιο σύντροφο από το ’90. Μάλιστα όπως με χιούμορ έχει δηλώσει έχουν ξεχάσει να…παντρευτούν.

Η Σοφία Φιλιππίδου μπορεί να έγινε ηθοποιός γιατί κάποτε δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε στη ζωή της ωστόσο σήμερα μάλλον βγάζουμε το συμπέρασμα ότι ξέρει πολύ καλά πώς θέλει να ζει. Είναι μία γυναίκα που αγαπάει το… «φιζίκ» της με το «γωνιώδες πρόσωπο, την ωραία αιγυπτιακή μύτη, το αξάν» της. Μάλιστα έχει επενδύσει πάνω σε αυτό και έχει φροντίσει να αποπνέει την απαραίτητη γοητεία. Επιδιώκει κάθε της δουλειά να εκφράζει αυτό που θέλει να πει την εκάστοτε φορά με όποιο τίμημα.

Αν φέρει κανείς την εικόνα εκείνου του μικρού παιδιού που γεννήθηκε σε ένα εβραϊκό σπίτι με ποντίκια και μοναδικό του παιχνίδι καρφάκια και σπασμένα γυαλιά θα καταλάβει ότι η πορεία της Σοφίας Φιλιππίδου μέχρι σήμερα, όπως έχει πει και η ίδια, είναι μάλλον ένα μικρό «θαύμα»…