<p style="text-align: justify;">Αν κάτι τρομάζει πολλούς ασθενείς με διαβήτη, ιδίως με την τύπου 2 μορφή του που σχετίζεται με το υπερβάλλον σωματικό βάρος και την παχυσαρκία, είναι οι ενέσεις ινσουλίνης.</p>
<p style="text-align: justify;">Μελέτες έχουν δείξει ότι πριν από την έναρξη της ινσουλινοθεραπείας ποσοστό 30%-50% των πασχόντων από διαβήτη τύπου 2 και ένας στους δέκα ασθενείς με τύπου 1 διαβήτη νιώθουν άγχος ή φόβο, κυρίως διότι πιστεύουν ότι οι ενέσεις της ινσουλίνης είναι επώδυνες, δύσκολες στην εκτέλεσή τους ή θα έχουν επιπτώσεις στην καθημερινότητά τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Τίποτε από αυτά όμως δεν ισχύει. Να ποια είναι η αλήθεια σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή Παθολογίας Νικόλαο Τεντολούρη, γενικό γραμματέα της Εταιρείας Μελέτης Διαβητικού Ποδιού (ΕΜΕΔΙΠ) και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Διαβήτη (EASD).</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="color: #0000ff;">*<strong> Η ινσουλίνη είναι καθοριστικής σημασίας στον διαβήτη.</strong></span> Ασφαλώς και είναι. Η ινσουλίνη είναι μία ορμόνη που παράγεται από τα β-κύτταρα του παγκρέατος και είναι απαραίτητη για τη διατήρηση σε φυσιολογικά επίπεδα του σακχάρου στο αίμα.</p>
<p style="text-align: justify;">Η ολική ή μερική έλλειψή της είναι η αιτία του διαβήτη τύπου 1 και τύπου 2, αντιστοίχως, και αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά και εγκαίρως ο ασθενής μπορεί να εκδηλώσει σοβαρές επιπλοκές από τα επίμονα αυξημένα επίπεδα σακχάρου στον οργανισμό του.</p>
<p style="text-align: justify;">Οταν ο γιατρός συνιστά θεραπεία με ινσουλίνη, αυτό σημαίνει ότι τα β-κύτταρα του παγκρέατος παράγουν λίγη ποσότητα και πρέπει η υπόλοιπη που χρειάζεται ο οργανισμός να χορηγηθεί ως υποδόρια ένεση.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><span style="color: #0000ff;">* Η σημαντική έλλειψη ινσουλίνης προκαλεί συμπτώματα.</span></strong> Είναι αλήθεια. Στα συμπτώματα αυτά συμπεριλαμβάνονται κόπωση, έλλειψη ενεργητικότητας, αυξημένη διούρηση (επιστημονικά αποκαλείται πολυουρία), αυξημένη δίψα (πολυδιψία) κ.λπ.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><span style="color: #0000ff;">* Η θεραπεία με ινσουλίνη είναι κατάλληλη μόνο για τα άτομα με διαβήτη τύπου 1.</span></strong> Αυτό είναι μύθος. Η θεραπεία με ινσουλίνη είναι κατάλληλη και για τα άτομα με διαβήτη τύπου 2.</p>
<p style="text-align: justify;">Η διαφορά είναι πως ενώ οι πάσχοντες από τύπου 1 διαβήτη χρειάζονται απαραιτήτως από την αρχή ενέσεις ινσουλίνης διότι πάσχουν από ολική έλλειψη της ορμόνης, στον διαβήτη τύπου 2 η ανάγκη για ινσουλίνη συχνά προκύπτει έπειτα από κάποια χρόνια από τη διάγνωση.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="color: #0000ff;"><strong>* Οι ενέσεις ινσουλίνης είναι επώδυνες</strong>.</span> Οχι μόνο δεν είναι επώδυνες, αλλά με τις ειδικές συσκευές (λέγονται πένες) ινσουλίνης που υπάρχουν είναι σχεδόν ανώδυνες – πονούν λιγότερο και από τη μέτρηση του σακχάρου στο δάκτυλο, την οποία οι ασθενείς είθισται να κάνουν αδιαμαρτύρητα.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="color: #0000ff;"><strong>* Οι ενέσεις δυσκολεύουν την καθημερινότητα των ασθενών</strong>.</span> Ούτε αυτό είναι αλήθεια. Η ινσουλινοθεραπεία προσαρμόζεται στις ανάγκες και στον τρόπο ζωής των ατόμων με διαβήτη και μπορεί ο ασθενής να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="color: #0000ff;"><strong>* Η θεραπεία με ινσουλίνη μπορεί να προκαλέσει υπογλυκαιμία</strong>.</span> Αυτό ισχύει περισσότερο για τα άτομα με διαβήτη τύπου 1, τα οποία κατά κανόνα διαγιγνώσκονται πριν από την ενηλικίωση (η πλειονότητα των κρουσμάτων εκδηλώνεται έως τις ηλικίες 14-15 ετών) και έχουν πιο ασταθή νόσο.</p>
<p style="text-align: justify;">Στους πάσχοντες από τύπου 2 διαβήτη που αποτελούν την πλειονότητα των κρουσμάτων διαβήτη (το 90%-95%) ο κίνδυνος υπογλυκαιμίας είναι μικρότερος.<span style="color: #888888;"><em><br />Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία</em></span></p>