<div class="Section1">
<p class="320" style="text-align: justify;"><em><strong>Στην αναζήτηση του έρωτα, διαπιστώνουμε ότι πρέπει να εγκαταλείπουμε αυτό ακριβώς το πράγμα που θέλουμε – την ίδια την ιδέα του έρωτα.</strong></em></p>
<p class="130" style="text-align: justify;"><em><strong>Τζέιμς Χίλμαν</strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>Όταν οι δυο σύντροφοι δεν χωρίσουν όταν οι δυνάμεις της απώθησης τους σπρώχνουν οτα δυο αντίθετα άκρα του δωματίου, τότε κατά κάποιον τρόπο θα πρέπει να διαχειριστούν τις δυσκολίες αυτής της ενέργειας. Η ενστικτώδης αντίδραση όταν τελειώσει ο μήνας του μέλιτος είναι η υποχώρηση σε αυτό που ονομάζουμε «απόσταση ασφαλείας» σε μια σχέση.</strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>Κείμενο του θεραπευτή Johnathan Robinson </strong></em></p>
<p style="text-align: justify;">Στην αρχή μιας σχέσης, επιδεικνύουμε ένα ευάλωτο κομμάτι του εαυτοΰ μας, που συνήθως δεν τολμάμε να φανερώσουμε. Η ασφάλεια που γεννά ο έρωτας επιδρά δυνατά στο παιδί που συναισθηματικά ζει ακόμη μέσα μας. «Τ<span style="text-decoration: underline;">ώοα θα ικανοποιηθούν οι</span> <span style="text-decoration: underline;">ανάγκες μου, επιτέλους, θα αναπηθώ για αυτό </span>ττου_Εΐμαι». ελπίζει μυστικά αυτό το παιδί και χαλαρώνουμε. Ακριβώς τότε, επιτρέπουμε να εμφανιστούν άλλα κομμάτια του εαυτού μας. Στο επόμενο στάδιο, σταματάμε να προσέχουμε τόσο πολύ τον σύντροφό μας, δεν ενδιαφερόμαστε και τόσο πολύ για τις σκέψεις ή τα αισθήματά του. Με τον καιρό, συνηθίζουμε εύκολα να τον θεωρούμε δεδομένο. Και οι δύο το αντιλαμβάνονται, και οι δύο δυσαρεστούνται από αυτό. Καθώς αρχίζει η πόλωση, το νεοαποκτηθέν αίσθημα της ασφάλειας διαταράσσεται.</p>
<p style="text-align: justify;">Αφού τολμήσαμε να ανοιχθούμε προς χάριν του έρωτα, τώρα ξαναμαζευόμαστε. Όταν χαθεί η ασφάλεια, ένα μοναχικό κι ανεπιθύμητο κομμάτι του εαυτού μας συμπεραίνει ότι, εντέλει, δεν υπήρξαμε και τόσο καλοί, δεν αξίζαμε και τόσο πολύ να αγαπηθούμε. <span style="text-decoration: underline;">Δεν αισθανόμαστε πια και τόσο ασφαλείσ για να</span> <span style="text-decoration: underline;">ζήσουμε με την καρδιά ανοιχτή και σιγά-σιγά την κλεινούιιε. Και καμιά φορά, την κλείνουμε απότοαα. Ό</span> φόβος της σύγκρουσης, πιθανόν και μιας οικειότητας που ουδέποτε πριν είχαμε βιώσει, μας κάνει να επιστρέφουμε σε γνωστά πρότυπα συμπεριφοράς που μας βοήθησαν να αισθανθούμε ασφάλεια στο παρελθόν.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν λέμε «γνωστά» δεν εννοούμε ότι επιλέγουμε συνειδητά αυτά τα πρότυπα. Πρόκειται για μια υποχώρηση σε έναν ψυχολογικό μειονεκτικό μηχανισμό, που στήθηκε στο πλαίσιο της οικογένειάς μας. Αυτά τα πρότυπα έχουν στον πυρήνα τους μια στρατηγική χειραγώγησης του άλλου, έτσι ώστε να μην πληγωθούμε, ούτε να εξαρτηθούμε από αυτόν. Έχουν διάφορες μορφές, που συμπυκνώνονται στις ακόλουθες γραμμές.</p>
<p class="20" style="text-align: justify;" align="left">Μου αξίζει να λάβω αυτό που θέλω, χωρίς να το ζητήσω.</p>
<p class="20" style="text-align: justify;" align="left">Θα του δώσω αυτό που θέλει, αλλά τίποτε δικό μου.</p>
<p class="20" style="text-align: justify;" align="left">Δεν θα είμαι εγώ αυτός που ζητάει, τώρα που την κέρδισα (και παίζει το ρόλο της)</p>
<p class="20" style="text-align: justify;" align="left">Θα κάνω τον βλάκα, ώστε να μην αισθανθεί απειλημένος κι έτσι θα κάνω αυτό που θέλω εγώ.</p>
<p class="20" style="text-align: justify;" align="left">Δεν με νοιάζει για σένα, οπότε δεν μπορείς να με πληγώσεις.</p>
<p class="20" style="text-align: justify;" align="left">Δεν ωψελεί να περιμένω κάτι από σένα, οπότε δεν περιμένω τίποτε!</p>
</div>
<p style="text-align: justify;">Πεντάρα δεν δίνω!</p>
<div class="Section2" style="text-align: justify;">
<p class="20" align="left">Θα γίνω αυτό που θέλεις, αρκεί να μη με εγκαταλείψεις.</p>
<p>Υπάρχουν άπειρα τέτοια πρότυπα συμπεριφοράς που υιοθετούμε για να δημιουργήσουμε τη λεγάμενη «απόσταση ασφαλείας» σε μια ερωτική σχέση.</p>
<p>Είναι πολύ σημαντικό να επισημάνουμε ότι αυτοΰ του τύπου τη συμπεριφορά χειραγώγησης δεν την υιοθετούμε ύπουλα, αλλά επειδή φοβόμαστε. Ο φόβος είναι ένα ισχυρό και χρήσιμο αίσθημα, που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Τα παλιότερα χρόνια, ήταν το σήμα κινδύνου που βοήθησε τους προγόνους μας να επιβιώσουν εν μέσω των θηρίων. Σήμερα, τα θηρία είναι οι σύντροφοί μας! Και φυσικά, σε μια σχέση θα υπάρχει φόβος: φόβος να χάσουμε αλλά και να ζήσουμε τον έρωτα! Όσο πλησιάζουμε τον έρωτα, τόσο πιο πολύ φοβόμαστε. Όμως, ο φόβος δεν βοηθάει και πολύ στα ερωτικά ζητήματα.</p>
<p>Ήδη έχουμε πει ότι η οικειότητα μας κάνει ευάλωτους. Κι αυτό προκαλεί το φόβο της εξάρτησης. Δύσκολα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το φόβο, γιατί παρότι όλοι επιθυμούσαμε να αγαπηθούμε και να είμαστε ελεύθερα εξαρτημένοι όταν ήμαστε παιδιά, ίσως να μην το πετύχαμε όλοι τότε σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία. Πιθανόν λοιπόν, να αποφασίσαμε μυστικά ότι δεν θέλουμε να ξαναβρεθούμε σε αυτή τη θέση εξάρτησης στο μέλλον. Όταν όμως αρχίζουμε μια ερωτική σχέση, ξυπνούν οι αρχικές ελπίδες και επιθυμίες μας, – φευ! για να απογοητευθούμε άλλη μια φορά. Κι αυτό θέτει σε λειτουργία το συναγερμό.</p>
<p>Οι σύντροφοι που έμαθαν να αρνούνται να είναι ευάλωτοι και εξαρτημένοι μπορεί να σοκαριστούν αν ξαφνικά γίνουν πάλι έτσι με τον σύντροφό τους. Ωστόσο, αυτό μπορεί να τους βγει σε καλό. Καθώς έχουν μάθει να μην είναι ευάλωτοι, να μη φανερώνουν την απελπισία ή την κατάθλιψή τους, μπορεί να κατασκευάσουν ένα ρόλο για τον εαυτό τους κυριαρχώντας σε ένα άλλο άτομο περισσότερο συναισθηματικό και προβληματικό από αυτούς. Κι έτσι μπορούν να εμφανίζονται στους άλλους ως οι λογικοί, ικανοί και κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Παράλληλα, παρέχουν στον σύντροφό τους τη γονική φροντίδα και προστασία, την οποία επιζητούν στην πραγματικότητα για τον εαυτό τους. Αυτό είναι γνωστό στο επάγγελμα των συμβούλων ως «αλληλεξάρτηση». Πρόκειται για μια ισχυρή μορφή αναπλήρωσης. Αυτό συμβαίνει, π.χ., όταν ένα παιδί προσπαθεί να δώσει αγάπη στον γονιό του για να μπορέσει κι αυτός να το αγαπήσει με τη σειρά του. Δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά αυτού του τύπου τα ζεύγη μπορεί να συνεχίσουν έτσι για πάντα, τηρώντας αυτή την ‘απόσταση ασφαλείας’ στη σχέση τους.</p>
</div>
<div class="Section3" style="text-align: justify;">
<p>Βέβαια, κάποια στιγμή, αυτό το πρότυπο πληρώνει το τίμημά του. Αυτός που προσφέρει αγάπη, γίνεται μνησίκακος κι εξαντλείται. Η διαρκής ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών του συντρόφου προμηθεύει μεν έναν ρόλο, αλλά δεν γεμίζει την ύπαρξή τους. Επιπλέον, έχουν πρόβλημα να αναγνωρίσουν τα αισθήματα και να ζητήσουν αυτό που θέλουν. Δεν έχουν συνείδηση των δικών τους ανικανοποίητων αναγκών και της επιθυμίας του παιδιού που κρύβεται μέσα τους να αγαπηθεί. Αλληλε- ξαρτώμενοι, παρότι επικεντρώνονται στη φροντίδα του συντρόφου τους, έχουν ως κίνητρο να αποκτήσουν κάτι δικό τους, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουν τις ανάγκες τους.</p>
<p class="420">Περί αναγκών</p>
<p>Η ανάγκη να ανήκουμε και να μας αγαπούν είναι έμφυτη στην ανθρώπινη ψυχή. Δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Η σχέση με τη μητέρα μας κατά την παιδική ηλικία ήταν η πρώτη μας επαφή με αυτό το θέμα. "Οταν καταλάβουμε ότι κάπου ανήκουμε και κάποιος μας αγαπάει, έχουμε ικανοποιηθεί και νιώθουμε ασφαλείς. Ύστερα, αργά ή γρήγορα, περνούμε στο επόμενο στάδιο και είμαστε έτοιμοι να ικανοποιήσουμε την επόμενη ψυχολογική μας ανάγκη: αυτονομία ή ανεξαρτησία. Η αυτονομία είναι η ικανότητα να λειτουργούμε κατά το μάλλον ή ήττον μόνοι μας, να κάνουμε τις δικές μας επιλογές, να πράττουμε και να επιθυμούμε. Πρόκειται για ελευθερία και αυτοπροσδιορισμό. Τα ανθρώπινα όντα ουδέποτε είναι απολύτως ανεξάρτητα -ουδείς είναι ένα νησί, όπως λένε…- αλλά χρειάζονται την αυτονομία τους ως προάγγελο της ενήλικης ψυχολογικής υγείας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οικοδομούμε την αυτοεκτίμησή μας και την αυταξία μας, που είναι η βάση για να είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε πραγματικά κάποιον άλλον.</p>
</div>
<div class="Section4" style="text-align: justify;">
<p>Ωστόσο, η ζωή σπανίως είναι ιδανική και οι περισσότεροι από εμάς πρέπει να κάνουμε συμβιβασμούς -ίσως και θυσίες- για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας για να ανήκουμε κάπου και παράλληλα να παραμείνουμε αυτόνομοι. Για παράδειγμα, αν ως παιδιά, οι γονείς μας ασκούσαν υπερβολικό έλεγχο, ή ο ένας από τους δύο γονιούς μάς θεωρούσε κάτι σαν το «όγδοο θαύμα» του κόσμου, τότε μάλλον μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να είμαστε «το καλό παιδί» για να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους. Έτσι λοιπόν, εκπληρώνουμε τις προσδοκίες τους με απώτερο στόχο να μας αγαπήσουν κι εμείς να τους ανήκουμε. Σε αυτή την περίπτωση, μάλλον δρούμε εις βάρος της αυτονομίας μας, συμβιβαζόμαστε δηλαδή κι ως ένα βαθμό, προδίδουμε τον εαυτό μας.</p>
<p>Σ’ ένα διαφορετικό σενάριο, τα παιδιά που είναι παραμελη- μένα σωματικά ή ψυχολογικά, ή τα παιδιά που έχουν ανώριμους γονείς, ή αυτά που χάνουν το σπιτικό τους πολύ νωρίς, θα αναπτυξουν μια ανεξάρτητη και γεμάτη αυτοπεποίθηση συμπεριφορά. Όμως, αυτά τα παιδιά θα έχουν κατακτήσει την αυτονομία τους εις βάρος της ανάγκης τους να ανήκουν κάπου. Πρόκειται για παρόμοιο και συμπληρωματικό συμβιβασμό καθώς και προδοσία του εαυτού τους, όπως περιγράψαμε ανωτέρω.</p>
</div>
<p style="text-align: justify;">Αυτοί είναι μερικοί μόνον από τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζουμε τη δυσκολία εξισορρόπησης μεταξύ της έμφυτης ανάγκης μας να ανήκουμε κάπου και της ανάγκης μας για ελευθερία.</p>
<p style="text-align: justify;">Οι ερωτικές σχέσεις φέρνουν στο επίκεντρο τον τρόπο με τον οποίο επιλύσαμε αυτό το δίλημμα στο παρελθόν. Εφόσον οι σχέσεις μας μπορούν να μας φέρουν αντιμέτωπους με τους διακανονισμούς που συνήθως κάνουμε και μας υποχρεώνουν να αναθεωρήσουμε τη συμπεριφορά ή τις ανάγκες μας, έχουμε μια πιθανότητα να επανεξετάσουμε τη μειονεκτική συμπεριφορά μας. Εν τω μεταξύ και ενώ η ανάγκη για ασφάλεια του παιδιού, που υπάρχει μέσα μας, συνεχίζει να είναι υπεύθυνη για τη διαθεσιμότητα του ενηλίκου ως προς τη δημιουργία μιας ερωτικής σχέσης, η απόσταση ασφαλείας είναι σπανίως ικανοποιητική.</p>