<p>Δεν είναι ακριβώς ερώτηση, αλλά θα σας καταθέσω μία ιστορία ζωής. Είμαι 51 ετών, παντρεμένος με ένα παιδί. Όταν ήμουν μικρός στην ηλικία των 11, έκλεψα κάποια χρήματα (συγκεκριμένα 14.000 δρχ εν έτη 1977) από τη διαχείριση των κοινοχρήστων την οποία διαχειρίζονταν οι γονείς μου και έφαγα ανελέητο ξύλο από τον πατέρα μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου να με δέρνει με τη ζώνη του παντελονιού του στη πλάτη μου δίχως να φορώ κάποιο ρούχο και από δίπλα η μητέρα μου να μου λέει "Πες Ήμαρτον, αλλιώς δε θα σταματήσει να σε χτυπάει". Εσείς τί πιστεύετε; Με το ξύλο γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος;</p>
<p>Αυτό τελείωσε, πέρασε. Ενηλικιώθηκα, πήγα στρατό, όμως συνέχιζα να ζω με τα απωθημένα. Παρακάτω θα σας αποκαλύψω ότι σε όλες μου τις σχέσεις με κοπέλες υπήρξα ιδιαίτερα βίαιος με το να τις χτυπάω χαστούκια γιατί ένιωθα ότι οι άντρες έτσι είναι όλοι, έχουν το δικαίωμα να χτυπάνε. Εσφαλμένο αίσθημα. Κατόπιν θυμάμαι τον εαυτό μου να ζητώ συγνώμη, δεν θα επαναληφθεί μέχρι την επόμενη φορά και ξανά ξύλο. Μία από τις κοπέλες που έζησα και μαζί της, εκφράστηκε ως εξής: "Μη χτυπάς! Τι είναι αυτό το πράγμα να χτυπάς; Απωθημένα έχεις;" Αυτό συνεχίστηκε πολλές φορές μέχρι μία καταλυτική στιγμή, ώσπου δεν άντεξε και η κουβέντα της ήταν: "αν ξανασηκώσεις χέρι πάνω μου, έχουμε τελειώσει". Μην αντέχοντας το χωρισμό, ξαναζητούσα συγνώμη, "ας κάνουμε μία προσπάθεια ακόμη", όμως η σχέση είχε τελειώσει προ πολλού.</p>
<p>Σε κάποια στιγμή σύγκρουσης, θυμάμαι να το έχει μάθει ο πατέρας μου και να με ρωτάει "την χτύπησες;" δίχως να το συνεχίσει, λέγοντάς μου "τις γυναίκες δεν τις χτυπούν". Μήπως γιατί κι εκείνος έκανε το ίδιο; Εγώ βέβαια από τη ντροπή μου, απλά απάντησα ότι της έδωσα 1-2 χαστούκια. Έτσι πραγματικά μπορώ να σας πω ότι ειλικρινά βασανίστηκα πολλά χρόνια. Άργησα, αλλά συνειδητοποίησα και ότι δεν επισκέφθηκα έναν ψυχολόγο ώστε να μοιραστώ το πρόβλημά αυτής της συμπεριφοράς μου. Μεγάλος λοιπόν πια, δίχως να το έχω συζητήσει με κανέναν, κάνοντας έναν απολογισμό ζωής, έχω διαπιστώσει ότι το ξύλο, τα χαστούκια και η άσχημη συμπεριφορά μου, οφείλεται στο ξυλομαστίγωμα που έφαγα μικρός. Τι να σας πω; Όταν κάποια στιγμή μετά από πολλά χρόνια το μοιράστηκα με τον πατέρα μου εκείνο το συμβάν, η απάντησή του ήταν απλά και ωραία "εκείνο τελείωσε". Όμως εγώ συνέχισα να ζω με τα απωθημένα. Επίσης βέβαια η περίεργη αίσθηση που έχω είναι ότι δεν μπορώ να βγάλω τη ζώνη του παντελονιού μου μπροστά στον 13χρονο γιο μου…</p>
<p><strong>Στο ερώτημα απαντά η ψυχολόγος – οικογενειακή θεραπεύτρια, Νίκη Λιώτη:  </strong></p>
<p>Θα ήταν απόλυτο αν λέγαμε ότι το ξυλοκόπημα που έγινε μία φορά (δεν αναφέρετε αν το ξύλο ήταν ένας τρόπος διαπαιδαγώγησης που χρησιμοποιούνταν στην οικογένειά σας ούτως ή άλλως και έφτασε στο αποκορύφωμά σε εκείνο το συμβάν που θυμάστε και τόσο έντονα) ευθύνεται για την τάση που έχετε να καταφεύγετε σε επιθετική συμπεριφορά προς τις γυναίκες.</p>
<p>Το μάθημα της παιδικής ηλικίας ήταν ίσως πως η βία, οποιασδήποτε μορφής βία, είναι αποδεκτή από αυτόν που έχει «δύναμη» · και στην πατρική σας οικογένεια μάλλον ήταν αποδεκτή από τους υπόλοιπους για τον πατέρα.</p>
<p>Η δουλειά με έναν ψυχολόγο θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη για την βαθύτερη κατανόηση του φαινομένου, αλλά και την ανάπτυξη της αυτογνωσίας σας.</p>