Η μητέρα μου με καταπιέζει και δημιουργεί πρόβλημα στη σχέση μου. Τι να κάνω;

Θέλω να σας μιλήσω για τη σχέση μου με τη μητέρα μου και να σας παρακαλέσω να με βοηθήσετε γιατί δεν αντέχω άλλο.

Μεγάλωσα με έναν πατέρα αδιάφορο και μια μητέρα που είχε αναλάβει και τους 2 γονεϊκούς ρόλους. Έτσι στην εφηβεία μου με καταπίεζε, περιόριζε τις εξόδους μου, δε με άφηνε να πηγαίνω εκδρομές με τους φίλους μου για την ασφάλειά μου. Όταν πήγαινα στο Πανεπιστήμιο προτιμούσε να με πηγαινοφέρνει στη σχολή μου και συνήθως έπρεπε να τσακωθούμε για να πάω μόνη μου με το λεωφορείο.

Πλέον έχω αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο και έχω μια σχέση εδώ και 1 χρόνο με κάποιον. Να σημειώσω ότι είναι η πρώτη μου σχέση. Και αυτό που νιώθω είναι ότι η μητέρα μου, πλέον δίνει προτεραιότητα στη σχέση μου και όχι σε εμένα. Δηλαδή για να σας δώσω να καταλάβετε με ρωτάει συνέχεια που είναι ο φίλος μου, για τα σεξουαλικά μας και μου δίνει συνεχώς συμβουλές-διαταγές για το πώς να συμπεριφερθώ στη σχέση μου. Αυτό γίνεται με τη δικαιολογία ότι είμαι άπειρη και δε ξέρω από σχέσεις και επειδή πρέπει να τη βλέπω σα φίλη και να συζητάμε ό,τι συζητούσε κι εκείνη με τις φίλες της στην ηλικία μου.  Όμως θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος αρκετά λογικός και ώριμος και μπορώ να κατευθύνω τη ζωή μου όπως θέλω. Επίσης τσακωνόμαστε πάρα πολύ έντονα εάν π.χ. εγώ κανονίσω κάποια δραστηριότητα μόνη μου, ενώ ο φίλος μου μπορεί να έχει ρεπό. Όλα αυτά νιώθω να με καταπιέζουν πάρα πολύ και έχω προσπαθήσει πάρα πολύ και με διάφορους τρόπους να τα εμποδίσω. Έχω θέσει όρια, έχω εξηγήσει ότι θα ζητάω τις συμβουλές της εγώ για ό,τι χρειάζομαι, έχω εξηγήσει πώς νιώθω. Ωστόσο βρίσκω τοίχο και το αποτέλεσμα είναι ομηρικοί καυγάδες. Παλαιότερα φώναζα πολύ έντονα, ενώ τώρα έχω ησυχάσει και προσπαθώ να ηρεμήσω τη κατάσταση. Αυτό συμβαίνει γιατί κάθε φορά που ο φίλος  μου καταλαβαίνει ότι τσακώνομαι με  τη μητέρα μου, θυμώνει και απομακρύνεται από μένα. Ωστόσο η μαμά μου πλέον έχει αρχίσει να χάνει τον έλεγχο συχνότερα και που φωνάζει αν δε γίνει το δικό της.

Σας γράφω γιατί σιγά – σιγά λυγίζω και αρχίζω να υποκύπτω και αυτό είναι κάτι που φοβάμαι πολύ. Δεν αντέχω άλλους καυγάδες, λέγονται βαριά πράγματα και απειλές οπότε αναγκάζομαι να υποχωρώ. Καταλαβαίνω ότι η μητέρα μου νοιάζεται για μένα όσο κανένας άλλος, αλλά δε το θεωρώ υγιές ό,τι γίνεται και θεωρώ ότι θα βλάψει και εμένα και τη σχέση μου.

Στο ερώτημα απαντά η ψυχολόγος – οικογενειακή θεραπεύτρια, Νίκη Λιώτη:

Αυτό που θα έλεγες ότι φοβάσαι περισσότερο ποιο είναι; Οι καβγάδες ή η υποχώρηση μπροστά στις επιθυμίες και λεγόμενα της μητέρας σου; Ποιο θα είχε για εσένα μακροπρόθεσμα πιο οδυνηρές συνέπειες; Το «για το καλό σου νοιάζομαι», σίγουρα δεν πρέπει να αγιάζει όλες τις συμπεριφορές και πρακτικές, αλλά να οριοθετείται. Άλλο πράγμα «σε συμβουλεύω» και άλλο «σου υποδεικνύω πώς θα κάνεις κάτι»!

Η παρεμβατικότητα στη ζωή σου περισσότερο υποσκάπτει την ευημερία σου παρά την ενισχύει. Θα σου πρότεινα να χρησιμοποιήσεις έναν πιο δραστικό τρόπο να επικοινωνήσεις στη μητέρα σου ότι όλη αυτή η κατάσταση ζημιώνει και τις δυο σας οδηγώντας σε συγκρούσεις και αδιέξοδο.

Επίσης, δείχνοντας εμπράκτως την υπευθυνότητα και ωριμότητά σου, ίσως βοηθούσε να σε αντιμετωπίζει η μητέρα σου ως ενήλικο άτομο με δική του βούληση και δράση! Νομίζω ότι στην περίπτωση σου το σημαντικό είναι να καθοριστεί η μορφή και τα περιεχόμενα της σχέσης σου με τη μητέρα σου στο μέλλον.

Πολλές φορές το να εγκαταλείπουμε την «ασφάλεια» της οικογένειας αποτελεί τη μεγαλύτερη, αλλά συνάμα συναρπαστικότερη πρόκληση της ζωής μας.

Σχετικά άρθρα