Θα ήθελα μια βοήθεια. Δεν έχω φίλες, δε μου μιλάει κανείς ούτε στην δουλεία, ούτε πουθενά, με σνομπάρουν όλοι επειδή είμαι προσωπικό καθαριότητας και ντρέπονται να κάνουν παρέα μαζί μου. Με έχουν βάλει στο περιθώριο, δε αρέσω σε κανέναν, όλοι γύρω μου πάνε μπροστά, φτιάχνουν τις ζωές τους και εγώ τίποτα. Παντού στάχτες και μαυρίλα. Γιατί δε αξίζω και εγώ να περνάω καλά; Είμαι σπίτι δουλειά – δουλειά σπίτι. Υπάρχει τίποτα να μπορώ να κάνω;
Στο ερώτημα απαντά η Ψυχολόγος Φωτεινή Λαγάρα:
Ξεκινώντας θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την αίσθηση που είχα διαβάζοντας το μήνυμά σας. Λέξεις όπως «κανείς», «όλοι», «πουθενά» ακούστηκαν κάπως «σκληρές», και τις ένιωσα κάπως «βαριές» και απόλυτες, σαν να μην αφήνουν κανένα περιθώριο εξαίρεσης, καμιά χαραμάδα φωτός σε αυτό που βιώνετε.
Αναρωτιέμαι εάν αυτή η χρήση των λέξεων δημιουργεί μια βεβαιότητα ότι τα πράγματα είναι έτσι και μόνο έτσι. Οι λέξεις και το νόημα που προσδίδει ο καθένας μας σε αυτές, αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματά μας και μας δίνουν την ευκαιρία να εκφράσουμε και να εξωτερικεύσουμε την κατάσταση την οποία βιώνουμε. Από την άλλη, οι λέξεις μπορεί να «κάτσουν» τόσο βαριά μέσα μας που να μας εγκλωβίσουν, να λειτουργήσουν περιοριστικά και να μας κάνουν να μιλάμε/δρούμε με απόλυτο τρόπο σαν να πρόκειται πολλές φορές για άσπρο-μαύρο, ή να βλέπουμε πάντα και παντού στάχτες και μαυρίλα. Αναρωτιέμαι είναι μόνο έτσι για εσάς; Σε όλα τα επίπεδα της ζωής σας και σε όλες τις χρονικές στιγμές;
Επιπλέον εάν καταλαβαίνω σωστά, αποδίδετε τη δυσκολία που περιγράφετε στο μήνυμα σας και στο επάγγελμά σας και μου γεννώνται δυο ερωτήματα:
- Ποια είναι τα δικά σας συναισθήματα για την εργασία σας;
- Το επάγγελμα που ακολουθούμε, είτε από επιλογή, είτε για βιοποριστικούς μόνο λόγους, μας καθορίζει ως ανθρώπους στην ολότητά μας;
Σε πιο πρακτικό επίπεδο θα σας πρότεινα επίσης, όσο αυτό είναι δυνατό, να ασχοληθείτε με πράγματα και δραστηριότητες που σας ευχαριστούν και θα σας βγάλουν έξω από τη ρουτίνα του σπιτιού και του εργασιακού περιβάλλοντος.
Τέλος, ενώ εισπράττω την αγωνία σας σε σχέση με αυτό που σας απασχολεί, ακούω παράλληλα και μια επιθυμία να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής σας και μια φωνή που λέει: «Γιατί δεν αξίζω και εγώ να περνάω καλά;»
Και ίσως αυτή η ερώτηση που κάνετε στον εαυτό σας να αποτελεί και την απάντηση, το κίνητρο, την αρχή για να διαφοροποιηθούν αυτά που επιθυμείτε. Βήμα- βήμα και το «πουθενά» να γίνει «κάπου», ο «κανένας» να γίνει «ένας».
Με εκτίμηση,
Φωτεινή Λαγάρα
Ψυχολόγος
