Ζήλια, φθόνος, πικρία: «Η σχέση με την αδελφή μου διαλύεται επειδή έχω παιδιά, ενώ αυτή δεν μπορεί να κάνει»

Έχω μια μεγαλύτερη αδελφή με την οποία ανέκαθεν είχαμε καλές σχέσεις. Μεγαλώνοντας, είχε μερικές μακροχρόνιες σχέσεις που δεν οδήγησαν σε γάμο. Αντιθέτως, εγώ είχα μια μακροχρόνια σχέση η οποία με οδήγησε σε γάμο και έκανα παιδί. Η αδελφή μου γνώρισε κάποιον και παντρεύτηκε. Οι προσπάθειες για παιδί που έχουν κάνει, ακόμη και πριν παντρευτούν, έχουν αποβεί άκαρπες. Η δεύτερή μου εγκυμοσύνη συνέπεσε με μια αποτυχημένη κύησή της και της στοίχισε πολύ.

Με την εξάντληση της καθημερινότητας δύο μωρών και το ότι δεν μου εξήγησε ποτέ η ίδια ή άλλο κοντινό μας πρόσωπο, δεν αντιλήφθηκα ότι οι ενέργειές της προς εμένα ήταν από την καθαρή ζήλια που ένιωθε προς το άτομό μου, διότι είχα κάτι που η ίδια δεν είχε αποκτήσει ακόμη και ταλαιπωρείται πολύ προσπαθώντας το. Θεωρούσα πως απλά ήταν στεναχωρημένη και αντιδρούσε παράξενα. Το τελευταίο διάστημα έχουμε τυπικές επαφές. Καθώς έχω πλέον περίπου καταλάβει πώς νιώθει, δεν επιδιώκω να μιλάμε και βρισκόμαστε, παρά μόνο όταν το θελήσει η ίδια, διότι δε θέλω να της είμαι βάρος, να την κουράζω με τα θέματα των παιδιών ή απλά να της θυμίζω πως υπάρχω κι εγώ κι έχω παιδιά. Όταν ανέφερα το θέμα της απόκτησης τρίτου παιδιού, εκείνη με πικρία παραδέχτηκε πως αυτό είναι το σωστό, να προχωρήσω στη ζωή μου. Όταν λοιπόν έμεινα έγκυος, εκείνη αποτραβήχτηκε ακόμη περισσότερο και δεν επικοινωνεί μαζί μου.

Προσωπικά, αυτό που πάντα θέλω στις οικογενειακές και επαγγελματικές σχέσεις είναι ηρεμία και καλή καρδιά. Με όλους τους άλλους τα καταφέρνω και θεωρώ πως δεν έχουν να μου προσάψουν τίποτα. Μόνο αυτή τη σχέση δεν μπορώ να διαχειριστώ σωστά.

Πώς θα μπορούσα να αλαφρύνω τα συναισθήματά που έχει προς εμένα, τον πόνο, τη ζήλια, ό,τι άλλο την ταλαιπωρεί;

Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχοθεραπεύτρια, Δήμητρα Φιλοπούλου:

Αγαπητή αναγνώστρια,

Δεν σας κρύβω πως ακόμα και διαβάζοντας το ερώτημα σας ένιωθα να αμφιταλαντεύομαι. Στη «ζυγαριά» έχουμε μία γυναίκα που βιώνει την αγωνία της υπο-γονιμότητας και από την άλλη την αδερφή της που βασανίζεται γιατί η προσωπική της ευτυχία ίσως προκαλεί στεναχώρια σε κάποιον που αγαπάει πολύ. Πρόκειται για μία κατάσταση όπου και οι δύο αδερφές έχετε δίκιο, αλλά και άδικο ταυτόχρονα.

Από τη μία, η αδερφή σας φέρεται όντως με ζήλια, ίσως και κάνοντας πολύ κακή διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων που νιώθει (αλλά δεν μπορεί να ελέγξει). Θα περίμενε κανείς πως θα μπορούσε να ελέγξει τα όποια αρνητικά συναισθήματα έχει και να νιώθει πραγματική χαρά για εσάς. Όμως φαίνεται πως δεν συμβαίνει αυτό.

Η αδερφή σας, όμως, έρχεται στην εξίσωση με ένα τεράστιο «συγχωροχάρτι» για τη συμπεριφορά της. Αυτό που της συμβαίνει είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να περάσει μία γυναίκα. Η κοινωνία έχει ταυτίσει την επιτυχία της γυναίκας με την ικανότητά της να αναπαράγεται. Καταλαβαίνω πως η αδερφή σας ζει με έντονο άγχος και φόβο ότι θα αποτύχει στο να γίνει μητέρα. Σαν να είναι αυτό το κεντρικότερο και βασικότερο κομμάτι της ύπαρξής της. Πραγματικά όμως, μία γυναίκα είναι τόσα περισσότερα από τον αριθμό των παιδιών που έχει.

Μπορεί σε αυτή τη φάση να χρειάζεται να μείνει μακριά σας. Με διακριτικό τρόπο, ενημερώστε την πως το καταλαβαίνετε και πως είστε πάντα δίπλα της. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να μιλήσετε με τον σύζυγό της και πάρετε τη συμβουλή του για το πώς να χειριστείτε το θέμα. Όχι όμως με κεντρικό νόημα το «εγώ έχω και εσύ δεν έχεις» αλλά το «περνάς μία δύσκολη περίοδο στη ζωή σου».

Εσείς, από την άλλη, εννοείται πως δεν θα έπρεπε να λάβετε υπ’ όψιν το τι συμβαίνει με την αδερφή σας, στον οικογενειακό σας προγραμματισμό. Το πότε και το αν θα κάνετε κι άλλο παιδί αφορά εσάς και τον σύζυγό σας. Μόνο. Μην νιώθετε ενοχές για τις υγιείς κυήσεις – δεν επηρεάζουν με κανένα τρόπο το τι συμβαίνει με τις κυήσεις της αδερφής σας. Το τι περνάει η αδερφή σας δεν θα έπρεπε να παίζει ρόλο στο πώς νιώθετε για τη δική σας ευτυχία. Θα σας πρότεινα να δείξετε κατανόηση όσο περνάει ό,τι περνάει. Μετά από κάποιο χρόνο όμως, θα πρέπει να αρχίσει να κάνει καλύτερη διαχείριση των συναισθημάτων της και να καταλάβει πως τα παιδιά δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο ζήλιας και ανταγωνισμού. Ίσως με το πέρασμα του χρόνο να μπορέσει και εκείνη να ηρεμήσει ψυχικά και να μπορέσετε να έχετε και πάλι την καλή σχέση που είχατε παλαιότερα.

Σας εύχομαι ό,τι καλύτερο!

Δήμητρα Φιλοπούλου
Ψυχοθεραπεύτρια MSc
Παπαδιαμάντη 7, Άνω Πατήσια
Τηλ.: 213 0 292167, 6956 297109
Facebook: facebook.com/dimitraefilopoulou

Σχετικά άρθρα