Πώς γίνεται να συζητήσουμε με κάποιον που έχουμε πάψει πλέον να μιλάμε; Και είναι τελικά σωστό να μην ακούμε τις απόψεις των άλλων, αλλά μόνο τις ανάγκες της ψυχής μας;

Στο ερώτημα απαντά η Χριστίνα Μπούφαλη-Μπαβέλλα, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια:

Καλησπέρα σας,

Δεν είμαι σίγουρη ότι κατανοώ πλήρως τι ρωτάτε, αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο καλύτερα μπορώ.

Συχνά, έχουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε όσα νιώθουμε σε κάποιον, ακόμα κι αν δεν μιλάμε μαζί του πια. Και αυτή η ανάγκη είναι υγιής, καθώς συχνά οι σχέσεις χρειάζονται ένα σωστό «κλείσιμο». Μια εσωτερική ανάγκη να ειπωθεί η αλήθεια μας, σε σχέση με ένα άτομο ή μια κατάσταση.

Εάν αυτό το άτομο δεν επιθυμεί να μας ακούσει, αλλά παρόλα αυτά εμείς νιώθουμε ότι έχουμε κάτι να πούμε, μπορούμε να βρούμε άλλες λύσεις: Όπως για παράδειγμα, να του γράψουμε ένα γράμμα, χωρίς να πρέπει να του το στείλουμε απαραίτητα. Ή ακόμα, να εκφράσουμε δημιουργικά όσα αισθανόμαστε, ώστε να απελευθερωθούμε από αυτά, μέσα από διάφορες μορφές τέχνης, όπως η ζωγραφική ή η μουσική. Ακόμα κι αν το άλλο άτομο δεν μάθει ποτέ τι θέλαμε να πούμε, είναι μια λυτρωτική εμπειρία και εσωτερικά, η σχέση αποκαθίσταται.

Με εκτίμηση,

Χριστίνα Μπούφαλη-Μπαβέλλα
MSc, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
[email protected]