Έχασα την γιαγιά μου. Για μένα και τον αδελφό μου δεν ήταν απλώς γιαγιά, ήταν πολλά περισσότερα. Την πρόλαβα ζωντανή, αλλά δεν ξέρω και δεν θα μάθω και ποτέ αν όντως κατάλαβε ότι με είδε ή όχι. Διότι τα είχε λίγο χαμένα τις τελευταίες στιγμές. Με πνιγεί ότι δεν είχα πάει νωρίτερα να την δω, αλλά είμαι έγκυος και ήμουν άρρωστη, είχα υποχρεώσεις κτλ.. Όμως, δεν με δικαιολογώ, νιώθω ένοχες. Μετά την ανακοίνωση του θανάτου της, με έδιωξαν οι δικοί μου για να μην είμαι εκεί και εισπράξω περισσότερη ταραχή απ’ όσο είχα και έχω ήδη. Θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνο χωρίς να κατανοώ πλήρως τον λόγο. Με πονάει που δεν θα είμαι στην κηδεία, αλλά από την άλλη δεν ξέρω κατά πόσο θα άντεχα να δω να την βάζουν στο χώμα. Κλείνω τα ματιά μου και μου έρχονται στο μυαλό μονό τέτοιες εικόνες. Νιώθω τύψεις και ένοχες… Τι να κάνω; Δεν θέλω στην κατάστασή μου να επιβαρύνω και το μωράκι. Φοβάμαι μήπως έφυγε παραπονεμένη από μένα ότι δεν πήγα να την δω, ότι δεν την αγαπούσα…
Στο ερώτημα απαντά η κλινική ψυχολόγος Νάσια Σκαμπαρδώνη:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Αντιλαμβάνομαι πως είστε αναστατωμένη από τον χαμό της γιαγιάς σας και κατανοώ τη στεναχώρια σας. Εσείς επίσης αντιληφθήκατε πόσο σας αναστατώνει το γεγονός και εφόσον είστε έγκυος, υπεύθυνα επιλέξατε να μην ταραχτείτε περαιτέρω και παρευρεθείτε στην κηδεία, πράγμα που δείχνει μία ωριμότητα στο να αναγνωρίζετε τί μπορείτε και τί όχι τη συγκεκριμένη στιγμή.
Μας αναφέρετε ότι την επισκεφθήκατε για να την αποχαιρετήσετε ουσιαστικά και αναρωτιέστε αν σας αναγνώρισε ή όχι, και νιώθετε ενοχικά γι’ αυτό. Αυτό που θα ήθελα να έχετε στο μυαλό σας είναι πως το να τη δείτε πριν φύγει, ήταν δική σας επιθυμία και ανάγκη, δεν το κάνατε από υποχρέωση και αυτό είναι που μετράει. Εκείνη τη στιγμή καλύψατε τη δική σας ανάγκη και κάνατε αυτό που νιώθατε, είτε η γιαγιά σας το κατάλαβε είτε όχι, συνεπώς δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές και να μπαίνετε σε τέτοιου είδους σκέψεις αμφιβολίας.
Την αγάπη και τα συναισθήματά σας, η γιαγιά σας τα εισέπραξε από εσάς όσο ήταν εν ζωή, και εσείς βάζετε τον εαυτό σας στη διαδικασία να σκέφτεστε πως έπρεπε όλο αυτό να το αποδείξετε τη μέρα της κηδείας.
Το πένθος είναι μια διαδικασία, μια κατάσταση όπου πλήθος συναισθημάτων όπως θλίψη, θυμός, ενοχές, και σωματικών αντιδράσεων λαμβάνουν μέρος ως απόρροια της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Συμβαίνει να νιώθουν τα άτομα ενοχές μήπως δεν έχουν ανταπεξέλθει στις συναισθηματικές προσδοκίες του θανόντος, μήπως δεν έκαναν ή δεν πρόλαβαν να πουν πράγματα, όμως είναι στα πλαίσια της αναστάτωσης και της σύγχυσης που προκαλεί το στενάχωρο γεγονός.
Δώστε χρόνο στον εαυτό σας να επεξεργαστεί την απώλεια, να την εμπεδώσει, να την αποδεχτεί και μη διστάσετε να ζητήστε στήριξη από το περιβάλλον σας. Αν αυτά τα συναισθήματα και οι σκέψεις ενταθούν και διαρκέσουν πέραν του εξαμήνου θα πρέπει να δείτε ένα ειδικό Ψυχικής Υγείας για να σας βοηθήσει να διαχειριστείτε το πένθος.
Νάσια Σκαμπαρδώνη
Γνωσιακή Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεύτρια
Διαταραχές άγχους
[email protected]
694 – 4606204
Στρατηγού Μακρυγιάννη 36 και 25ης Μαρτίου, Γέρακας, Αθήνα, 153 44
