Κάποτε μία φίλη μου, σε μία συζήτηση που είχαμε σχετικά με τις αδικίες της ζωής, μου έκανε την εξής ερώτηση: «Ποιος είπε ότι η ζωή θα είναι δίκαιη ή έστω ότι θα έπρεπε να είναι;» Η ερώτησή της ήταν πολύ εύστοχη. Μου υπενθύμισε κάτι που είχα διδαχθεί από παιδί: η ζωή δεν είναι δίκαιη. Είναι σοκαριστικό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Η ειρωνεία είναι ότι η αποδοχή αυτού του θλιβερού γεγονότος μπορεί να λειτουργήσει ως μία εξαιρετικά απελευθερωτική επίγνωση.
Ένα από τα λάθη που κάνουμε πολλοί από εμάς είναι ότι λυπόμαστε τον εαυτό μας ή τους άλλους όταν σκεπτόμαστε πως η ζωή θα πρέπει να είναι δίκαιη ή πως κάποια μέρα θα γίνει. Ούτε είναι, ούτε πρόκειται να γίνει. Όταν κάνουμε αυτό το λάθος, έχουμε την τάση να περνάμε πολύ χρόνο παραπονούμενοι για τα στραβά της ζωής. Συμπάσχουμε με τις στεναχώριες των άλλων και συζητάμε τις αδικίες που βιώνουν. «Δεν είναι δίκαιο», παραπονιόμαστε, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ίσως η ζωή δεν είχε ποτέ σκοπό να είναι δίκαιη.
Ένα από τα καλά της αποδοχής του «μη δίκαιου» της ζωής είναι ότι έτσι δεν βυθιζόμαστε στην αυτολύπηση, αλλά προτρέπουμε τον εαυτό μας να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με αυτά που διαθέτει. Δεν είναι «δουλειά της ζωής» να τα κάνει όλα τέλεια, πρόκειται απλώς για μία πρόκληση την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Αποδεχόμενοι αυτό το γεγονός, παύουμε επίσης να νιώθουμε οίκτο για τους άλλους, αφού γνωρίζουμε ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει μοναδικές ικανότητες και προσωπικές προκλήσεις να αντιμετωπίσει. Αυτή η πίστη με έχει βοηθήσει να αντιμετωπίσω τα προβλήματά της ανατροφής δύο παιδιών, τις δύσκολες αποφάσεις που έπρεπε να πάρω για το ποιον μπορούσα να βοηθήσω και ποιον όχι, ήμουν θύμα κάποιας κατάστασης ή μου συμπεριφέρονταν άδικα. Σχεδόν πάντοτε με επαναφέρει στην πραγματικότητα και με βάζει ξανά στο σωστό δρόμο.
Βεβαίως, το ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να βελτιώσουμε τις συνθήκες της δικής μας ζωής ή και ολόκληρου του κόσμου. Απεναντίας, αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Όταν δεν αναγνωρίζουμε ή δεν παραδεχόμαστε ότι η ζωή είναι άδικη, έχουμε την τάση να νιώθουμε οίκτο για τους άλλους και για τον εαυτό μας. Όπως είναι φυσικό, ο οίκτος είναι ένα ηττοπαθές συναίσθημα, που δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν και απλώς κάνει τους πάντες να νιώθουν ακόμα χειρότερα. Όταν όμως δεχόμαστε ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη, νιώθουμε συμπόνια για τους άλλους και για τον εαυτό μας. Και η συμπόνια είναι ένα βαθύ και ζεστό συναίσθημα, που εκπέμπει αγάπη και καλοσύνη προς όλους. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα συλλάβετε τον εαυτό σας να σκέφτεται τις αδικίες του κόσμου τούτου, υπενθυμίστε του αυτή την πολύ βασική αλήθεια. Μπορεί να διαπιστώσετε με έκπληξη ότι θα σας γλιτώσει από την αυτολύπηση και θα σας ωθήσει στην αποτελεσματική δράση.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Richard Carlson, «Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα γιατί όλα είναι μικροπράγματα». Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Πεδίο για την ευγενική παραχώρηση του υλικού.
