Ο πατέρας μου από πάντα είχε κάποια θέματα συμπεριφοράς και συνεννόησης. Μένει με τη μητέρα μου και τον αδελφό μου στο χωρίο. Νευριάζει με το παραμικρό, παρεξηγεί όλο τον κόσμο, λέει κακίες για όλους (χωρίς φυσικά να το αποδέχεται). Δεν είναι κοινωνικός, δεν έχει φίλους, δεν μπορεί να κάνει μια υγιή συζήτηση με κανέναν (όταν λέω υγιή εννοώ ακόμα και μια συζήτηση που θα περιέχει διαφωνίες, επιχειρήματα κτλ). Δεν έχω κάνει ποτέ μια συζήτηση μαζί του χωρίς στο τέλος να καταλήξει σε καβγά. Όταν δεν τα βγάζει πέρα σηκώνετε και φεύγει, δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του και εννοείτε οι απόψεις του αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο. Πολλές φορές ενώ συζητάμε βυθίζετε στις σκέψεις του, χωρίς να μπορεί να συμμετέχει στη συζήτηση και κάνει ξανά και ξανά τις ίδιες ερωτήσεις. Δεν μας έχει συμβουλέψει ποτέ, λογικά δεν ξέρει πώς να το κάνει. Συνεχώς το μυαλό του ταξιδεύει, τον έχω πιάσει πολλές φορές να παραμιλάει. Είναι ο πιο παράξενος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.
Παρεξηγεί όλο τον κόσμο και το χειρότερο είναι ότι δεν το λέει σε κανένα. Απλά κάθεται σε μια γωνίτσα με κατεβασμένα μούτρα, κλειστά ματιά και πονοκέφαλο. Αυτό κρατάει για μέρες μέχρι που μετά από πίεση εξομολογείτε στη μάμα τον λόγο που είναι έτσι.
Τα έχει συνεχώς με την μανά μου, χωρίς πάντα να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Η μάμα μου είναι πολύ κοινωνική, ευχάριστη, ακριβώς το αντίθετο από ότι είναι ο πατέρας μου.
Πολλές φορές σκέφτομαι: «Γιατί ήρθε σε αύτη τη ζωή; Να κάνει τι»; Δεν ξέρει να ζήσει, δεν ξέρει να χαρεί; Το μονό που ξέρει είναι να νευριάζει, να προσβάλει (κυρίως την μάμα μου) και να χάνεται στις σκέψεις του.
Του αρέσει να πέρνα ώρες με τον εαυτό του. Είναι συνεχώς κουρασμένος. Του φταίνε όλοι και όλα. Έχω δει πολύ κόσμο να τον κοιτάει περίεργα, λόγω των αντιδράσεων του και να αποφεύγει να του μιλήσει.
Όσο γερνάει τόσο αυξάνονται οι παραξενιές…
Η μάμα του έχει πει να πάνε σε ψυχολόγο για να βρεθεί μια λύση άλλα αρνείται λέγοντας ότι θα τον κοροϊδεύει ο κόσμος.
Επισκέφθηκε με την μαμά μου κάποιο ψυχολόγο πήγαν σε δύο συνεδρίες και ύστερα δεν ήθελε να ξαναπάει, έκλαιγε και ορκιζόταν στη μαμά μου ότι θα αλλάξει κι αν ξανά έχουν πρόβλημα θα ξαναπάνε στον ψυχολόγο. Από τότε έχουν γίνει χειρότερα τα πράγματα.
Πριν λίγες ημέρες η μαμά μου του είπε ότι θα επισκεφθούν πάλι έναν ψυχολόγο και εκείνος της είπε ότι όταν θα έχουν χρήματα θα πάνε. Όταν ήρθε η ώρα όμως, και είχαν χρήματα της είπε εγώ δεν πάω πουθενά. Να σημειώσω ότι τα τελευταία χρόνια δεν φέρνει χρήματα στο σπίτι με την πρόφαση ότι δεν του φτάνουν. Κάθε φόρα που συναντιόμαστε με κόσμο έχω πολύ άγχος… Φοβάμαι μήπως ακούσει κάτι ή του πουν κάτι που θα τον ενοχλήσει και θα σηκωθεί να φύγει ή θα αρχίσει να βρίζει… Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει και τι θα είναι αυτό που θα τον ενοχλήσει…
Ελπίζω να μπορέσατε να καταλάβετε λιγάκι αυτά που με προβληματίζουν και να μου δώσετε κάποιες συμβουλές.
Ευχαριστώ!
Στο ερώτημά σας απαντά ο Ιωάννης Νίκου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοθεραπευτής:
Αγαπητή Αναγνώστρια,
Διαβάζοντας τα όσα αναφέρεις παραπάνω αντιλαμβάνομαι ότι η συμπεριφορά του πατέρα σου καθώς και ο τρόπος αντιμετώπισης κάθε γεγονότος από εκείνον, αποτελεί πηγή άγχους και δυσφορίας σε όλα τα μέλη της οικογένειας σας. Προκειμένου τώρα να επεξηγήσουμε το «γιατί» πίσω από τον τρόπο του και την εκάστοτε συμπεριφορά του θα πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες που δημιούργησαν και έχτισαν την προσωπικότητα και το ταπεραμέντο του.
Έτσι λοιπόν, με βάση τα όσα περιγράφεις για εκείνον αισθάνομαι ότι προσπαθεί με τον ειδικό-δικό του τρόπο να επικοινωνήσει τις βαθύτερες ανάγκες του με απώτερο σκοπό την έγκριση και αναγνώριση του από το οικείο ή μη περιβάλλον. Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι δυστυχώς η παιδική του ηλικία καθώς και οι οικογενειακές του σχέσεις δεν ήταν ικανοποιητικές ως προς τις ανάγκες του σαν παιδί και σαν έφηβος. Ίσως ακόμη και να έχει βιώσει τραυματικές εμπειρίες οι οποίες να αποτέλεσαν καταλυτικό παράγοντα στην δημιουργία ενός ασυνείδητου συστήματος αυτοπροστασίας (απομόνωση, επιθετικότητα, απόσυρση), το οποίο από τη μία δεν μπορεί να είναι λειτουργικό πια αλλά είναι και το μόνο γνώριμο μοντέλο για εκείνον από την άλλη.
Επίσης, αν θεωρήσουμε ότι ο παραπάνω συλλογισμός είναι σωστός, τότε οφείλουμε να αποδεχθούμε τη δυσκολία στην όποια διαφοροποίηση των μαθημένων συμπεριφορών του. Ο μόνος που μπορεί, εφόσον το θελήσει, να αλλάξει την καθημερινότητα του είναι ο ίδιος και φυσικά με την συνδρομή ψυχοθεραπευτή ίσως δε και ψυχίατρου.
Κλείνοντας θέλω να αναφερθώ στη δική σου αντιμετώπιση και να προτείνω όσο είναι δυνατόν να προσπαθήσεις, εφόσον το θέλεις φυσικά, να τον ακούσεις με μια στάση διερευνητική ούτως ώστε να συλλέξεις εκείνες τις πληροφορίες που θα εξηγούν τον τρόπο που «χτίστηκαν» οι συμπεριφορές του. Πολλές φορές η ακρόαση δίχως κριτική στάση και με άνευ όρων αποδοχή αποτελεί τον βασικό παράγοντα προαγωγής μιας συζήτησης σε ποιοτική επικοινωνία με έκφραση συναισθημάτων και αισθήματος εγγύτητας ανάμεσα στους συνομιλητές.
Νίκου Ιωάννης
Ευρυδάμαντος 33, Νέος Κόσμος
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 213 0456530
