Γεια σας και ευχαριστώ πολύ που μου δίνετε την ευκαιρία να σας ανοίξω την καρδιά μου και σας έχω πολύ ανάγκη. Είμαι 35 χρονών, μεγάλωσα σε μια πολύ δεμένη οικογένεια, σχεδόν σε ροζ συννεφάκι με πολύ αγάπη, μόνο αγάπη. Πριν λίγο καιρό διαγνώστηκε η μαμά μου με καρκίνο. Δεν μας έδιναν ελπίδες. Έχασα όλον τον κόσμο. Έμεινα έγκυος μετά από πολλά χρόνια με τον άντρα μου. Αυτό το μωράκι  το περίμενε όσο τίποτα άλλο η μαμά όλα τα χρόνια…Τώρα που έγινε φοβάμαι… Φοβάμαι μην την χάσω. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Φοβάμαι για το παιδί μου αν είναι καλά με αυτήν τη στενοχώρια που περνάω. Το μωρό αποφασίσαμε με τον άντρα μου να το κάνουμε για να δώσουμε χαρά στη μαμά… Ελπίδα… Είχαμε αποφασίσει ότι δε μπορούμε  αλλά τελικά να που όλα γίνονται. Ξυπνάω κάθε μέρα με την αγωνία αν ζει, δεν κοιμάμαι, όλο κλαίω, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο μόνο το κακό. Δεν είμαι υπερβολική γιατί μεγαλώσαμε μαζί, είναι η κολλητούλα μου, η φίλη μου, είναι πολύ νέα. Φοβάμαι τον εαυτό μου. Τι να κάνω;

Στο ερώτημά σας απαντά ο Ιωάννης Νίκου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοθεραπευτής:

Αγαπητή Αναγνώστρια,

Δυστυχώς η σοβαρή αυτή ασθένεια που αντιμετωπίζει η μητέρα σου έχει αγγίξει την ίδια την οικογένεια των περισσοτέρων από εμάς , ή κάποιον γνωστό , ή κάποιο φίλο ή ένα άτομο του κοντινού μας περιβάλλοντος. Όλοι έχουμε κάποιο παράδειγμα κοντινού μας ατόμου που βασανίζεται από αυτή τη νόσο. Μαζί με τον πάσχοντα τις περισσότερες φορές υποφέρει και ολόκληρη η οικογένεια.

Στη χώρα μας ο κύριος  κορμός  βοήθειας του καρκινοπαθούς είναι η οικογένεια αφού συχνά οι φροντιστές είναι μέλη του οικογενειακού περιβάλλοντος των ασθενών (σύντροφοι,  παιδιά,  γονείς), τα οποία ενώ προσπαθούν να επεξεργαστούν τον αργό  θάνατο του συγγενή τους καλούνται ταυτόχρονα να προσαρμοστούν σε έναν διαφορετικό  τρόπο ζωής και να συμβιώσουν με ένα διαφορετικό άτομο από εκείνο με το οποίο μοιράζονταν ένα ισχυρό δεσμό. Επιπλέον, η φροντίδα ενός ογκολογικού ασθενή σε  καθημερινή βάση μπορεί να επιβάλλει στον οικογενειακό φροντιστή την παραίτηση από την εργασία του και τις υπόλοιπες δραστηριότητές του (αναψυχής, κοινωνικοποίησης κλπ)  άρα  να συμβάλει στην απώλεια της προσωπικής του ταυτότητας, στην παραμέληση του εαυτού του και στην συναισθηματική, ερωτική, κοινωνική και οικονομική ανεπάρκεια.

Η οικογένεια του ασθενή έχει τόσο αντικειμενική (έξοδα/δαπάνες, αλλαγή τρόπουζωής,κλπ) όσο και υποκειμενική επιβάρυνση. Η τελευταία συνίσταται στο ψυχολογικό βάρος με το οποίο επιφορτίζονται οι οικείοι του ασθενή, το πένθος και την κατάθλιψη που έρχεται με την διάγνωση της ασθένειας, την έντονη ανησυχία για την έκβαση της υγείας του, το άγχος και τον φόβο της απώλειας. Η υποκειμενική επιβάρυνση μπορεί να αυξάνεται όταν ο ασθενής είναι αγενής ή βίαιος με αποτέλεσμα πέρα από τις σωματικές και ψυχολογικές ενοχλήσεις τα μέλη της οικογένειας να βιώνουν συναισθήματα θυμού, απογοήτευσης, ενοχής και ντροπής για αυτό που έχει συμβεί.Τα οικονομικά και εργασιακά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες, η αλλαγή ρόλων και σχέσεων μέσα στο οικογενειακό σύστημα καθώς και η κοινωνική απομόνωση αποτελούν αιτίες για την εμφάνιση άγχους και τα σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα που εντοπίζονται στους συγγενείς των ασθενών όπως εξουθένωση, ανάγκη για ξεκούραση, κατάθλιψη και έλλειμμα ευεξίας.

Με βάση λοιπόν τα όσα αναφέρω παραπάνω, αυτό που θα σου πρότεινα αρχικά είναι να «αποδεχθείς» αυτήν την τόσο συναισθηματικά δύσκολη κατάσταση. Μπορεί να ακούγεται εύκολο όμως γνωρίζω πως είναι εξαιρετικά επώδυνο για έναν άνθρωπο να δεχθεί πως κάποια στιγμή θα χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο και θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να περάσει μέσα από την οδύνη της απώλειας. Δυστυχώς όμως είναι ο μοναδικός δρόμος που λίγο ή πολύ είμαστε όλοι αναγκασμένοι να διαβούμε. Τέλος, παράλληλα με την προσπάθεια αποδοχής της κατάστασης πιστεύω πως η ενεργητική συμμετοχή σου στην αλληλεπίδραση με την μητέρα σου καθώς και η ποιότητα που θα προσφέρεις στις στιγμές της ζωής σας μπορεί να εμβαθύνει και να εμπλουτίσει την σχέση σας ακόμη περισσότερο.

Νίκου Ιωάννης
Ευρυδάμαντος 33, Νέος Κόσμος
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 213 0456530