Ζούμε σε μια εποχή, όπου η μοναξιά και η απομόνωση έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Η απομάκρυνση από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, η αβεβαιότητα για την εξέλιξη της νόσου, αλλά και η “απραξία”, μπορούν να επιφέρουν σημαντικά προβλήματα υγείας, που επηρεάζουν τόσο τη ψυχή όσο και το σώμα μας.
Η λέξη μοναξιά που για πολλούς ακούγεται απειλητική είναι το συναίσθημα που νιώθουμε, όταν υπάρχει έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους. Είναι αυτό το αγεφύρωτο κενό ανάμεσα σε μας και τον κόσμο, είναι αυτό το άγχος της απομόνωσης, που σε κάνει να νιώθεις ότι κανένας δεν είναι εκεί για σένα.
Πρόσφατη έρευνα, του περιοδικού “The Lancet”, μας εξηγεί πως η καραντίνα και η κοινωνική απομόνωση, μπορεί να προκαλέσουν άγχος, κατάθλιψη, πτώση του ηθικού μας, σωματικό πόνο, καθώς και σοβαρή κόπωση.
Πως γίνεται να είμαστε πιο συνδεδεμένοι από ποτέ, αλλά να νιώθουμε και πιο μόνοι από ποτέ; Ο λόγος είναι γιατί λείπει από τις ζωές μας η αληθινή και ουσιαστική σύνδεση με τους δικούς μας ανθρώπους. Παρατηρήστε στον εαυτό σας:
Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρατε έναν φίλο σας να του ευχηθείτε για τα γενέθλια του, αντί να του στείλετε μήνυμα στα κοινωνικά δίκτυα;
Πότε είπατε ειλικρινά σε κάποιον “τι κάνεις”, με πρόθεση να μάθετε όντως τι κάνει και όχι απλά από ευγένεια;
Πότε πήρατε μέσω βίντεο κλήσης ένα δικό σας άτομο να του πείτε ένα Σ’αγαπώ και σε ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου;
Εχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο, όχι μόνο για να επιβιώσουμε αλλά και γιατι είναι βαθιά η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου.
Αυτό επιβεβαιώνουν και οι έρευνες που διεξήχθησαν στο παρελθόν για τη μοναξιά.
Πιο συγκεκριμένα, το Πανεπιστήμιο του Μπέρμινχαμ, σε 148 έρευνες, από ΗΠΑ, Ευρώπη, Ασία και Αυστραλία, ανέδειξε πως η κοινωνική απομόνωση και η μοναξιά, οδηγούν σε πρόωρο θάνατο, ακριβώς όπως κάνει το κάπνισμα (ισοδυναμεί με 15 τσιγάρα) και η παχυσαρκία. Τονίζοντας επίσης πως τα άτομα που νιώθουν μοναξιά, τείνουν να καπνίζουν περισσότερο και να γυμνάζονται λιγότερο, με αποτέλεσμα την πρόκληση σοβαρών καρδιαγγειακών παθήσεων.
Μπορεί να σας κάνει εντύπωση, αλλά οι άνθρωποι που νιώθουν τη μεγαλύτερη μοναξιά, είναι οι νέοι και όχι οι ηλικιωμένοι. Πιο συγκεκριμένα, σε μια έρευνα του Τμήματος Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, βρέθηκε πως η ηλικιακή ομάδα 20-30 είναι εκείνη που νιώθει την μεγαλύτερη μοναξιά, ακολουθεί η ομάδα 40-50 και τέλος η ομάδα 60-70. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι διότι οι νέοι ηλικίας 20-30 ετών, προσπαθούν να κάνουν μια επιτυχημένη καριέρα, αλλά να βρούν συγχρόνως και έναν ιδανικό σύντροφο, πράγμα που πολλές φορές δεν συνδιάζεται.
Συχνά οι άνθρωποι έχουν την τάση να χάνονται και να ξεχνιούνται μέσα στην πίεση της δουλειάς και των υποχρεώσεων τους.
Και όμως, 15 λεπτά την ημέρα, είναι αρκετά για να έρθεις σε πραγματική επαφή με τους δικούς σου ανθρώπους. Μια επαφή ποιοτική και ουσιαστική!
Αυτό είναι και το μήνυμα του Lipton, μιας μάρκας που πάντα συνέδεε τους ανθρώπους μεταξύ τους. Η εμπειρία των προϊόντων Lipton, βοηθά πραγματικά τους ανθρώπους να είναι παρόντες στη στιγμή. Αφιερώνοντας μόνο 15 λεπτά χαλάρωσης, γέλιου και μοιράσματος μέσα στη μέρα σου, μπορείς να συνδεθείς ουσιαστικά.
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια κούπα τσάι και μια βιντεοκλήση με τα αγαπημένα σου άτομα. (YOU.ME.TEA.NOW).
Με σκοπό να αναδείξουμε το θέμα, σας παρουσιάζουμε εμπειρίες που μοιράστηκαν μαζί μας οι αναγνώστριες του boro.gr στο Instagram, καθώς και την απάντηση από τη συνεργάτιδά και Ψυχοθεραπεύτρια μας, προκειμένου να κατανοήσουμε, το πως μπορούμε να έρθουμε ουσιαστικά κοντά με τους δικούς μας ανθρώπους.
1) Είμαι 52 χρονών και για πρώτη φορά λόγω κορωνοϊού και του εγκλωβισμού μου μέσα στο σπίτι νιώθω απόλυτη μοναξιά. Είμαι εργαζόμενη και δουλεύω από το σπίτι αλλά κάθε μέρα η ζωή μου είναι ολόιδια μέσα στους 4 τοίχους.
Ξεσπάω στο φαγητό, σε γλυκά και σε ροφήματα που νομίζω ότι μου φτιάχνουν την διάθεση. Δεν έχω σύντροφο και τα τηλέφωνα που δέχομαι την ημέρα είναι λιγοστά. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι για πρώτη φορά καταλαβαίνω ότι είμαι ολομόναχη στη ζωή, και δεν ενδιαφέρει κανέναν αν υπάρχω ή όχι.
Ακόμα και το παιδί μου που είναι 18 χρονών, ενώ ζει ακόμα μαζί μου είναι μόνο στο δωμάτιο της, μιλά με τις φίλες της, διαβάζει on line για το πανεπιστήμιο της και τα σαββατοκύριακα μένει πάντα στο σπίτι της κολλητής της, με αποτέλεσμα να βιώνω την απόλυτη ερημιά.
Δεν ξέρω τι έκανα λάθος στη ζωή μου. Όλοι φοβούνται και είναι κλεισμένοι μέσα, αλλά έχουν οικογένειες και το περνούν όλοι μαζί. Εγώ μόνη μου ξυπνάω, τρώω, περιφέρομαι σαν σκιά στο σπίτι, μέχρι να ξαπλώσω και πάλι χωρίς παρεα χωρίς άλλη παρουσία, χωρίς μια τρυφερή κουβέντα και αγκαλιά.
2) Είμαι 40 ετών και νιώθω πιο μόνη από ποτέ. Η ζωή μου έχει μετατραπεί σε μια τεράστια φούσκα άγχους και υποχρεώσεων, όπου συνεχώς παλεύω με το μέσα μου, με σκοπό να βγω νικήτρια.
Η καθημερινότητα με έχει καταβάλει, διότι ο φόρτος εργασίας είναι τεράστιος, και η πίεση για την επίτευξη των στόχων ακόμα πιο μεγάλη.
Το κερασάκι βέβαια στην τούρτα, είναι ότι είμαι μόνη μου στο σπίτι. Είμαι ανύπαντρη, χωρίς παιδιά, σκυλιά, γατιά, φίλους και οικογένεια. Δεν έχω που να ξεσπάσω, που να κλάψω, που να μοιραστώ τη χαρά μου και τη λύπη μου.
Προσπαθώ να μην γκρινιάζω και να είμαι ευγνώμων, ωστόσο η μοναξιά είναι εδώ και κάθε μέρα μου κουνάει το χέρι, κάνοντας την όλη κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη.
Εάν είχα παρέα δεν θα ήταν τόσο δύσκολο, θα είχα να μοιραστώ αυτό που μου συμβαίνει, θα είχα κάποιον να μπορεί να με πάρει μια αγκαλιά.
Εύχομαι όλο αυτό να τελειώσει γρήγορα και όλα να γίνουν όπως πριν.
3) Είμαι 22 ετών και νιώθω πως βουλιάζω στη μοναξιά. Φέτος, για πρώτη φορά στην ζωή μου, έφυγα από το σπίτι μου, διότι φοβόμουν μην κολλήσω τους γονείς μου κορωνοϊό. Δεν ήθελα να έχω το άγχος αυτό και έτσι νοίκιασα ένα δικό μου σπίτι.
Στην αρχή όλα ήταν καλά, είχα την ησυχία μου και έκανα ότι ήθελα. Όταν όμως έγινε και το δεύτερο lockdown, κατάλαβα πως τα πράγματα θα δυσκολέψουν, και να που δυσκόλεψαν.
Περιόρισα όλες μου τις κοινωνικές επαφές, εργάζομαι από το σπίτι, δεν βγαίνω για ψώνια γιατί δεν προλαβαίνω με την δουλειά και γενικά δεν έχω καμία κοινωνική επαφή.
Για πρώτη φορά δεν έχω με ποιον να μιλήσω, δεν έχω να μοιραστώ τι συμβαίνει στην ζωή μου, δεν έχω ένα πιάτο φαγητό και μια αγκαλιά να με περιμένει μόλις μπω σπίτι.
Ξαφνικά είμαι μόνη μου και πρέπει να το διαχειριστώ.
Σίγουρα όλο αυτό κάποια στιγμή θα γινόταν, γιατί πρέπει και εγώ να ανεξαρτητοποιηθώ και να πατήσω στα δικά μου πόδια, ωστόσο δεν περίμενα ποτέ ότι θα γινόταν τόσο βίαια και απρόβλεπτα.
Απευθυνθήκαμε λοιπόν στη Ψυχοθεραπεύτρια του boro.gr, προκειμένου να μας δώσει συμβουλές για το πως μπορούμε να έρθουμε ουσιαστικά κοντά με τα δικά μας άτομα.
Η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι πρωτόγνωρη.
Η δεύτερη καραντίνα ήταν σχεδόν μαθηματικά βέβαιο πως θα είναι σκληρότερη από την πρώτη – σε επίπεδο ψυχολογίας. Στην πρώτη καραντίνα μας ένωσε η ένταση της απειλής του κορωνοϊού και η ανάγκη να κάνουμε κάτι συλλογικά σαν κοινωνία. Μπήκαμε στο κλίμα της καραντίνας με θέληση να «βάλουμε πλάτη» σαν κοινωνία, σαν ζευγάρι, σαν άτομο απέναντι στο άγνωστο, στον αόρατο κίνδυνο.
Η δεύτερη καραντίνα όμως είναι αλλιώς. Είμαστε κουρασμένοι, αντικειμενικά φοβισμένοι, απογοητευμένοι, και ίσως ματαιωμένοι που η πρώτη μας προσπάθεια και οι κόποι δεν είχαν το αποτέλεσμα που θα θέλαμε.
“Ο άνθρωπος όμως είναι προσαρμοστικό ον.
Γι΄αυτό προτείνω να κάνετε συχνά βιντεοκλήσεις. Ναι, η βιντεοκλήση δεν έχει την ίδια αίσθηση με μία αγκαλιά και ένα άγγιγμα. Όμως μεταφέρει πολύ ξεκάθαρα το μήνυμα «σε νοιάζομαι, είμαι μακριά γιατί δεν θέλω να σε βάλω σε κίνδυνο».
Όσο άβολο και αν είναι στην αρχή (που ναι είναι), μπορείτε με αυτόν τον τρόπο, να περάσετε μαζί ένα απόγευμα.
Να πιείτε ένα τσάι παρέα, ακόμα και αν δεν είστε στο ίδιο δωμάτιο.
Είναι σημαντικό να λέμε «δεν είμαι δίπλα σου, αλλά είμαι εδώ». Είτε με το να βοηθήσουμε με την ηλεκτρονική παραγγελία στο σούπερ μάρκετ, είτε με το να στείλουμε ένα γλυκό με delivery.
Να υπενθυμίζετε συχνά στον εαυτό σας, καθώς και στους αγαπημένους σας πως όλο αυτό είναι παροδικό. Η επιστήμη κινείται με αστραπιαίες ταχύτητες και φαίνεται πως μάλλον είμαστε κοντά στο τέλος αυτής της περιπέτειας.
Μπορεί να είμαστε μακριά, να μην αγκαλιάζουμε και να μην χαϊδεύουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, όμως η αγάπη και το νοιάξιμο μπορούν να επικοινωνηθούν με ουσιαστικό και ποιοτικό τρόπο.”
Ανταποκρινόμενο στις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού, το Lipton, δημιούργησε το #PROJECTUNLONELY, με σκοπό να καταπολεμήσει αυτή τη κρυφή μοναχικότητα, αφυπνίζοντας τον κόσμο γύρω από την αληθινή επαφή & επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.
Μας ενθαρρύνει και μας κινητοποιεί να χτίσουμε μια γνήσια επαφή, μια βαθιά σχέση, ζώντας τη κάθε στιγμή με όλο μας το «είναι», «ψυχή και σώμα» αφιερωμένο στον άλλο άνθρωπο.
Διαβάστε περισσότερα σχετικά με την μοναξιά, από τον Ψυχολόγο και Συγγραφέα Dr Guy Winch, (έναν εκ των κορυφαίων υποστηρικτών για την ενσωμάτωση της επιστήμης της συναισθηματικής υγείας στην καθημερινή μας ζωή, στους χώρους εργασίας και στα εκπαιδευτικά συστήματα)
https://www.gogreen.gr/project-unlonely/
Καθώς δείτε και το βίντεο της καμπάνιας #PROJECTUNLONELY
Ανακαλύψτε περισσότερα για το #PROJECTUNLONELY στο:
