“Καλημέρα, είμαι κοπέλα, κάτω από 25. Σας στέλνω αυτό το μήνυμα γιατί θέλω να εκφράσω σε κάποιον ειδικό τα συναισθήματα που έχω μέσα μου για τους γονείς μου όσον αφορά ένα συγκεκριμένο θέμα.

Μπορεί να είναι μόνο εν μέρει δίκαιο το να νιώθω έτσι, μπορεί να είναι και ένας τρόπος να αποποιηθω τις ευθύνες που έχω ως ενήλικη μα δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω να είναι να ξεσπάσω.

Οικονομικά ήμασταν καλά μέχρι τα 10 μου περίπου. Από κει κι έπειτα άρχισε η κατηφόρα. Η μητέρα μου δεν εργάστηκε ποτέ και το εισόδημα του μπαμπά μου μειώθηκε πολύ. Και όσο είμαστε καλά δεν είναι ότι μας έτρεχαν λεφτά από τα μπατζάκια, εννοώ όμως ότι ήταν σε θέση να πληρώνουν τους λογαριασμούς, το φαγητό, το ρουχισμό μας. Οι φορές που πήγαμε ως οικογένεια
διακοπές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είμαι ευγνώμων από το καθόλου εννοείται.

Όταν λοιπόν το πορτοφόλι άδειασε, προκειμένου να κάνουν τα ψώνια του σπιτιού και να βάλουν καύσιμα στο αυτοκίνητο άρχισαν να ζητάνε χρήματα από εμένα κυρίως και κάποιες φορές από τα αδέρφια μου, από τα προσωπικά χρήματα που μαζευε ο καθένας στον κουμπάρα του. Βασικά ο πατέρας μου μας ζητούσε αλλά με την παθητική στάση της η μάνα μου να μη νομίζει ότι είναι λιγότερο υπεύθυνη. Δε θυμάμαι πάντα πώς ένιωθα γι αυτό αλλά θυμάμαι σίγουρα κάποιες φορές ότι δεν τα έδινα ευχάριστα, δηλαδή στεναχωριόμουν, έκλαιγα, ήταν κάτι δικό μου, σημαντικό, και τα ήθελα για εμένα όχι για να καλύψουμε τις ανάγκες του σπιτιού. Δε θυμάμαι ποτέ να έβγαλα χρήματα από τον κουμπάρα μου για να πάρω κάτι χαζό, ένα παιχνίδι, ισως κάποια στιγμή να αγόρασα βιβλία αυτό μόνο…επίσης δε θυμάμαι να πηγαίνω να ζητάω χαρτζιλίκι ούτε και πριν τα 10 μου, πριν δηλαδή γίνουμε σχετικά φτωχοί..θυμάμαι όμως να μου ζητάει ο μπαμπάς μου χρήματα για τα τσιγάρα του..λειπόμουν κάποιες φορές και του έδινα..άλλες όχι.

Όταν πήγαινα γυμνάσιο με λύκειο με έπιανε μια νευρικότητα μια ντροπή που γύριζα σπίτι έβρισκα φρέσκο ψωμί και ήξερα ότι αυτό δεν είναι πληρωμένο.. Με σπούδασαν με τη βοήθεια της γιαγιάς μου .. δε ξέρω πώς ακριβώς έγινε επειδή θυμάμαι ότι βγήκαν τα αποτελέσματα και ενώ πέτυχα στις πανελλήνιες αρχικά δε γινόταν να πάω αφού δεν είχαμε χρήματα, και εκείνη την περίοδο είχα παρα πολλή πίκρα και πολλα νεύρα που τους τα εξέφραζα και δε τους μιλούσα και για κάποιο διάστημα.
Είχα καταφέρει κάτι και εξαιτίας τους δε μπορούσα να γευτω τους καρπούς της προσπάθειας μου..ήταν άδικο.

Αν δε ζούσε η γιαγιά μου δε θα είχα περάσει ούτε καν έξω από το πανεπιστήμιο..

Τότε γκρινιαζα κάποιες φορές και έλεγα ότι δε δουλευτε και γι αυτό δεν έχουμε χρήματα, το έλεγα σαν να κατηγορώ αλλά νομίζω πως τον πραγματικό θυμό τον νιώθω τώρα..τώρα που είμαι 24 και έκανα μια λάθος κίνηση στα επαγγελματικά, παραιτήθηκα από κάπου που το μετάνιωσα, και νιώθω τρομερό άγχος γιατί αν και είμαι ενήλικη θα ήθελα να είχα γονείς που σε μια στιγμή που το χρειάζομαι να μπορέσω να στηριχτω στη βοήθεια τους μέχρι να βρω πάλι μια δουλειά.

Με εκνευρίζει που θυμάμαι σχεδόν όλη μου τη ζωή να βιώνουμε άγχος, ανασφάλεια, αβεβαιότητα επειδή οι γονείς μου μας γέννησαν αλλά δεν προσπάθησαν αρκετά, μας γέννησαν και κάπως σαν να παραιτήθηκαν και να μας παράτησαν, που επειδή έλεγαν θέλουμε να μπορούμε να σας βοηθήσουμε νόμιζαν ότι εντάξει έτσι είμαστε πάτσι δεν προαπαθησαν ποτέ για κάτι άλλο, μόνο λόγια, θέλω να έβρισκαν μια διέξοδο,κάτι. Θέλω να τα κατάφερναν ώστε να ένιωθα ασφάλεια, θέλω να τους πω ότι άνθρωποι που είναι δειλοί και αδύναμοι και παρτάκιδες δεν πρέπει να κάνουν παιδιά, μπορεί και να σας μισώ που ενώ με γεννησατε δε με φροντίσατε όπως είχα ανάγκη, όπως αξίζει σε κάθε παιδί να είναι το παιδί και όχι να είμαστε ίσοι και όμοιοι και όποιος μπορεί να προσφέρει ο,τι μπορεί γιατί είσαστε οικογένεια..Ο Χ Ι. Εσύ με γέννησες, εσύ να μου παρέχεις εσύ να κάνεις ο,τι μπορείς όπως κάνουν τόσοι άλλοι..και άλλοι γονείς μετακόμισαν μακριά από τα σπίτια τους για να κάνουν κοπιαστικες ταπεινες δουλειές αλλά για να προσφερουν στα παιδιά τους. Στο διάολο που δε σας ένοιαξε στην πράξη παρα μόνο στα λόγια το πώς νιώθαμε.

Δε με νοιάζει που έκλαιγες μπροστά μου επειδή δεν μπορούσες να μας προσφέρεις, γιατί δεν προσπάθησες πράγματα να αλλάξεις τίποτα. Βασίστηκαν στη σύνταξη της γιαγιάς μου και στους κουμπάρα μας.

Η μαμά μου σε μια συζήτηση είπε σχετικά με την κατάσταση την οικονομική εσείς δεν φταίτε, εγώ δε φταίω..δεν έχει την αίσθηση της ευθύνης, γενικά μια γυναίκα αμετοχη και καθόλου δυναμική παρα μόνο όταν χρειαζόταν να μας μαλώσει.

Νιώθω κουρασμένη που δεν έχω την πολυτέλεια να ξέρω ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να με στηρίξει Οικονομικά αν το χρειαστώ..που δεν θυμάμαι να έχω την αίσθηση της ασφάλειας και της σταθερότητας στη ζωή μου, νιώθω εξαντλημένη. Έχω και καλά συναισθήματα γι αυτούς απλά εδώ ήθελα να παραθέσω το τι νιώθω εν μέρει γι αυτούς γιατί αυτά δε θα τους τα πω ποτέ με αυτά ακριβώς τα λόγια και ούτε θα είχε νόημα.

Και επίσης φοβάμαι μη γίνω σαν αυτούς, πχ τώρα που παραιτήθηκα φοβάμαι μην καταλήξω σαν αυτό ακριβώς που δε θέλω, φοβάμαι μήπως επειδή είμαι παιδί τους τους μοιάσω και ασυνείδητα κάνω επιλογές τέτοιες που θα με κάνουν να καταλήξω σαν αυτούς. Αφού θέλω οικονομική ασφάλεια δε θα έπρεπε να μείνω στη δουλειά πάση θυσία και να μην παραιτηθώ, δε θέλω να τα παρατάω όπως το έκαναν εκείνοι!

Στο ερώτημά σας απάντησε η κυρία Ειρήνη Κλησιάρχη, ψυχολόγος

Αγαπητή αναγνωστρια,

Πόσες σκέψεις, πόσα συναισθήματα που δεν έχουν βρει παραλήπτη!

Ότι αναφέρεται είναι η οπτική σας στο πώς στάθηκε η οικογένεια σας σε μια συγκεκριμένη περίοδο. Υπάρχουν πολλές πληροφορίες που εδώ δεν αναφερονται και που είναι σημαντικές για έναν ειδικό. Πχ τι δουλειά έκανε ο πατέρας σας, γιατί η μητέρα σας δεν δούλευε, εάν ήξερε κάποια δουλειά, γιατί μειώθηκαν τα εισοδήματα τους και πολλά άλλα.

Εξίσου σημαντικό όμως είναι, το πώς βιώνετε εσείς αυτή την κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια!
Θα τολμούσα να πω ότι η άβολη αυτή κατάσταση σας έχει κάνει κι ένα καλό. Να είστε σε θέση να αναγνωρίζετε κομμάτια του εαυτού σας και πως θέλετε να προχωρήσετε. Ξέρετε με την ενηλικίωση έρχεται και η ευθύνη του εαυτού μας για το πώς και τι θέλουμε να κάνουμε. Όπως ήδη καταλαβαίνετε, δεν θα ήταν δυνατόν να κάνουν παιδιά μόνο οι πλούσιοι. Δεν είναι αυτή η λύση.

Πιο σημαντικό ακόμη είναι να ξεχωρίσετε τα συναισθήματα που έχετε απέναντι στους γονείς σας και να μπορέσετε να αναγνωρίζετε τα αρνητικά τους σημεία από τη μια αλλά και τα θετικά τους από την άλλη. Απαραίτητη είναι μια συζήτηση για το πώς νιώθετε. Στη συνέχεια, βρείτε με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να σας στηρίξουν εναλλακτικά. Σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση να χρειαστεί να σταθείτε στα πόδια σας, αλλά είναι και μεγάλη ελευθερία και πρόκληση να προχωρήσετε μπροστά τη ζωή σας!

Συγχαρητήρια που παρόλα τα προβλήματα που είχατε να αντιμετωπίσετε σπουδάσατε, εργαστηκατε και έχετε το θάρρος να φύγετε από μια δουλειά για κάτι καλύτερο!

Ειρήνη Κλησιαρχη
Ψυχολόγος
Τηλ 6938722055