Με τον άντρα μου είμαστε 5 χρόνια μαζί και σχεδόν 2 μήνες παντρεμένοι. Το πρόβλημα είναι η συμπεριφορά της μαμας του και η συμπεριφορά του άντρα μου προς αυτή. Είναι 62 χρόνων , ζει σε επαρχία και έχει χάσει τον άντρα της το 2007 σε ατύχημα , επομένως αναγκάστηκε να μεγαλώσει μόνη της τα 5 παιδιά της . Δούλευε μέχρι το 2018 ως καθαριστήρια ενώ παράλληλα είχε αγοράσει και ένα σπίτι με τις αποζημιώσεις από τον θάνατο του άντρα της και πλήρωνε την δόση μόνη της. Από το 2018 σταμάτησε να δουλεύει με αποτέλεσμα να μην έχει κανένα εισόδημα και να την συντηρούν εξ ολοκλήρου τα παιδιά της πληρώνοντας τα πάντα από γιατρούς, φάρμακα, σουπερμάρκετ, δόση στην τράπεζα κλπ. Να σημειώσω ωστόσο πως δεν είναι ανήμπορη , σίγουρα ταλαιπωρημένη αλλά μπορεί να βρει κάτι να ασχολείται να βγάζει ένα μικρό ποσό .
Όμως αυτό που έχει περάσει στα παιδιά της τα οποία χειραγωγεί και εκμεταλλεύεται είναι πως δεν μπορεί καθόλου ενώ ζητα και απαιτεί να την πηγαίνουν σε γιατρούς , βόλτες στο σόι της , πάει για μπάνιο στη θάλασσα κλπ.
Τα τελευταία δύο χρόνια έχει γέννησει η αδερφή του Άντρα μου η οποία μένει ακριβώς κάτω από εμάς (μένουμε Αθήνα ενώ η πεθερά επαρχία μόνη της) και βρίσκει αφορμή το να την βοηθήσει με αποτέλεσμα να έρχεται συνέχεια και να κάθεται πάνω από μήνα . Όλο αυτό όμως μας κάνει να τσακωνόμαστε συνέχεια με τον άντρα μου γιατί παρεμβαίνει συνέχεια σε διάφορα πράγματα, ενω όταν του λέω οτιδήποτε συνέχεια την δικαιολογεί και δε μπορεί να της βάλει όρια γιατί την λυπάται και νιώθει υποχρέωση απέναντι της να κάνει τα πάντα γι’ αυτην.
Όλο αυτό με πιέζει πολύ ψυχολογικά, νιώθω μονίμως ένα βάρος , ότι θέλει να ζει μέσα από τις ζωές των παιδιών της , δεν έχει παρέες , με τα παιδιά της μιλάει 3-4 φορές την μέρα θέλοντας να μάθει τα πάντα , σαν ζευγάρι εμείς πληρώνουμε 160€ τον μήνα για το σπίτι, πολλές φορές όμως δίνοντας και παραπάνω για γιατρούς και ότι άλλο ζητήσει. Σέβομαι ότι είναι η μαμά του άντρα μου αλλά θεωρώ ότι όλο αυτό δεν είναι υγιές για κανέναν και δεν μπορώ να το διαχειριστω. Επίσης , λίγες μέρες πριν τον γάμο μπροστά μου έλεγε ότι της κακοφαινεται που θα παντρευτεί ο γιος της, ότι ήθελε να να είναι ψέματα όλο αυτό και ενώ τον ανέφερα στον άντρα μου δεν της είπε τίποτα .
Κάθε συμβουλή και άποψη δεκτή .
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Στο ερώτημά σας απάντησε η ψυχολόγος, Ειρήνη Κλησιάρχη
Αγαπητή αγνωστρια,
Κατανοώ σε πόσο δύσκολη θέση βρίσκεστε! Θα ήταν ωφέλιμο να γνωρίζω και κάποιες άλλες πληροφορίες. Για παράδειγμα, ο τρόπος επικοινωνίας των μελών της οικογένειας του συζύγου σας ήταν ίδιος και πριν το 2018? Εσείς προσωπικά τι σχέση και επικοινωνία έχετε με τα μέλη της οικογένειας του συζύγου σας? Η γιαγιά πώς φέρεται σε εσάς και τα παιδιά σας? Τα πραγματικά συναισθήματα του συζύγου σας ποια είναι για το θέμα?
Παρ όλα αυτά, το δύσκολο και τολμώ να πω το κοινό σε όλα τα ζευγάρια που ξεκινούν να κάνουν οικογένεια, είναι να μπορέσουν να “δημιουργήσουν” τη νέα τους οικογένεια όχι πατώντας στα χνάρια των δικών τους, αλλά ανακαλύπτοντας τις δικές τους αξίες και ανάγκες. Συνήθως, όμως και τα δύο μέλη κουβαλούν στο νέο σπιτικό όλες τις αρνητικές και θετικές εμπειρίες, υιοθετούν μια οικεία στάση στα θέματα που προκύπτουν και πολλά άλλα!
Δύο άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε δύο διαφορετικά περιβάλλοντα, χωρίς να αναζητήσουν τα δικά τους θέλω και με το “πρέπει” πάνω τους, σίγουρα θα έρθουν σε σύγκρουση! Το σημαντικό είναι να καταλήξει αυτή η διαφορετικότητα σε κάτι νέο που θα είναι αποδεκτό και από τους δύο συντρόφους!
Απαραίτητες προϋποθέσεις είναι μια ανοιχτή συζήτηση,ώστε να εντοπίσετε και οι δύο τι σας προβληματίζει σε αυτή την κατάσταση, χωρίς εγωισμούς! Σε δεύτερο χρόνο ένας σύμβουλος ψυχικής υγείας, θα σας βοηθήσει ώστε να ανακαλύψετε τι χρειάζεται η δική σας οικογένεια και πως η προσωπική σας ανάπτυξη θα συμβάλλει στην επίλυση του θέματος που αντιμετωπίζετε!
Με καλή διάθεση, την αγάπη για τη δική σας οικογένεια και επαγγελματική βοήθεια είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρετε!
Ειρήνη Κλησιαρχη
Ψυχολόγος
