Πώς πρέπει να διαχειριζόμαστε την αποτυχία στη ζωή μας;

23/12/2013
Ομάδα Σύνταξης
Αυτογνωσία

Αναγνώστριά μας ρωτά:
"Νιώθω ηλίθια και αποτυχημένη. Η ζωή έχει γίνει ένα ατελείωτο και αφόρητο μαρτύριο. Προσποιούμαι για να μη στενοχωρήσω την οικογένειά μου. Δεν υποφέρεται όμως αυτό. Τι μπορεί να γίνει; 
Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός. 
<img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" />
Αυτή η γυναίκα μάλλον νιώθει πολύ μεγάλο θυμό μέσα της. Κάτι πολύ συνηθισμένο που συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το ότι φορτωνόμαστε τις αποτυχίες γενικές ή ειδικές προς το άτομό της και οι υπόλοιποι της λένε «ναι, δικές σου είναι» ακόμα και αν δεν είναι -αντί να την αποφορτίσουν. Και ενώ νιώθει ότι θα έπρεπε να το κάνει νιώθει ότι πρέπει να πάριε πάνω της την ευθύνη και την παίρνει την ευθύνη, οι άλλοι της δείχνουν με τη συμπεριφορά τους ότι θα έπρεπε να το κάνει ούτως ή άλλως και δεν της αναγνωρίζουν κανένα θετικό. Νομίζω ότι η αναγνώστρια μας λέει ότι δεν έχει καμία αναγνώριση από το περιβάλλον της μας λέει, «νιώθω ηλίθια και αποτυχημένη». Το γεγονός όμως ότι νιώθει τόσο θυμό μέσα της και μπορεί ακόμα και το διαχειρίζεται αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Είναι μια επιτυχία αυτό. Θα πρέπει όμως να αρχίζει να εκφράζει το θυμό της όμως σιγά σιγά για να καταφέρει να νιώσει καλύτερα. Για μικρά πράγματα στην αρχή. Αν πέσει για παράδειγμα ένα χαρτάκι κάτω, δεν θα πρέπει να είναι εκείνη που θα το μαζέψει. Και έπειτα θα συνεχίσει με μεγαλύτερα πράγματα. Θα πρέπει σταδιακά και να μην φορτώνεται πολλά βάρη και να αφήσει τα βάρη που έχει ήδη φορτωθεί. Επίσης το βάρος της επιτυχίας που έχει επωμιστεί είναι πολύ μεγάλο και δύσκολο για κάθε άνθρωπο να το αντέξει. Κάποια στιγμή το βάρος των ευθυνών πρέπει να το μοιραζόμαστε. Δεν είναι μόνο τα όμορφα που πρέπει να μοιραζόματε. Όλα πρέπει να τα μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους μας.