Γιατί το καταθλιπτικό άτομο πιστεύει πως είναι η πηγή του κακού για όλα τα δεινά της ζωής του;
Απόσπασμα από το βιβλίο Απώλεια, Πένθος, Κατάθλιψη – Πάθος Και Λύτρωση του Νίκου και Αιμιλιανού Σιδέρη Η θέση της καταθλιπτικής
Απόσπασμα από το βιβλίο Απώλεια, Πένθος, Κατάθλιψη – Πάθος Και Λύτρωση του Νίκου και Αιμιλιανού Σιδέρη Η θέση της καταθλιπτικής
Το Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας και Προσωπικής Ανάπτυξης «Γαληνός» και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σας προσκαλούν στη διαδικτυακή παρουσίαση του βιβλίου των
«Πού πήγε ο παππούς και η γιαγιά;». Αυτή η ερώτηση δημιουργεί ένα συναισθηματικό μούδιασμα σε κάθε γονιό που καλείται να
Έχω σχέση με έναν άνθρωπο εδώ και ένα χρόνο. Είναι χωρισμένος 6 χρόνια και υπάρχει ένα υπέροχο παιδί από τον
Έχω σχέση εδώ και 7 χρόνια και πέρυσι αρραβωνιαστήκαμε. Ο πατέρας του συντρόφου μου πέθανε τον Μάιο από καρκίνο. Τού
Aναγνώστριά μας βιώνει μια πολύ δύσκολη κατάσταση.
Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα με θανάτους και αρρώστιες στενών προσώπων. Τα 4 τελευταία χρόνια είναι άρρωστος ο πατέρας μου προσπαθώ να σταθώ δίπλα του, νιώθω ότι με καταβάλλει στην προσωπική μου ζωή, τα παιδιά μου έχουν κουραστεί και πιστεύουν ότι τα παραμελώ και είναι προτεραιότητά μου ο πατέρας μου και όχι αυτά (η 12χρονη κόρη μου ειδικά). Πώς μπορώ να βρω τις ισορροπίες;
Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε το ερώτημά σας στον συνεργάτη μας, κύριο Μαυρέα Βενετσάνο, Καθηγητή Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Οι απώλειες, ειδικότερα από θάνατο, είναι "γεγονότα ζωής" που μπορούν να είτε να κάνουν το άτομο ευάλωτο σε κατάθλιψη, είτε (το καλύτερο) να περιοριστούν σε απλό πένθος που διαρκεί λίγες εβδομάδες. Στην περίπτωσή σας, οι επανειλημμένες απώλειες, μαζί με το χρόνιο πρόβλημα υγείας του πατέρα σας έχουν συσσωρεύσει μεγάλο βάρος πάνω σας που, όπως φαίνεται, έχει αρχίσει να σας επηρεάζει ψυχικά.
Επιπλέον, αν η ασθένεια του πατέρα σας είναι τελική και αναμένεται ο θάνατος, η μακροχρόνια αναμονή είναι ιδιαίτερα επώδυνη και ψυχοφθόρα. Ιδιαίτερα, στην περίπτωσή σας, η υποχρέωσή σας να σταθείτε δίπλα στον πατέρα σας, συγκρούεται με τις υποχρεώσεις σας ως μητέρας απέναντι στα παιδιά σας, αλλά και την επιθυμία σας να ζήσετε ως ανεξάρτητο άτομο χωρίς βάρη και δεσμεύσεις. Επιπλέον, η ενοχή απέναντι στα παιδιά σας που, δικαίως, σας πιέζουν για περισσότερη προσοχή και φροντίδα, είναι αρκετά μεγάλο βάρος.
Από όσα γράφετε, δεν φαίνεται να υπάρχει ακόμη κάποια ψυχική διαταραχή όπως κατάθλιψη ή αγχώδης διαταραχή, αν και η επιβάρυνση που βιώνετε, τόσο η πρόσφατη όσο και οι απώλειες του παρελθόντος, σας κάνει ευάλωτη σε παρόμοιες διαταραχές.
Φυσικά, πρέπει πρώτα απ' όλα να μπορέσετε να μοιραστείτε το βάρος της φροντίδας του πατέρα σας και με άλλους (αδέλφια, άλλους συγγενείς). Έτσι θα δώσετε χώρο στον εαυτό σας να ασχοληθεί τόσο με τις υποχρεώσεις σας απέναντι στα παιδιά σας, όσο και με τον εαυτό σας. Επιπλέον, πρέπει, ίσως και με τη βοήθεια ψυχολόγου, να εξετάσετε το θέμα της δυσκολίας σας να καταλήξετε στις προτεραιότητες με τις οποίες θα πρέπει να ασχοληθείτε.
Τον Γενάρη του 2019 έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο σε ηλικία 80 ετών. Πάλεψε μόλις 3 με 4 μήνες
Έχασα τη μητέρα μου πριν κάποιους μήνες. Αν και καταλαβαίνω ότι ήταν άρρωστη και ξεκουράστηκε, αισθάνομαι το απόλυτο κενό. Δεν
Απόσπασμα από το βιβλίο Απώλεια, Πένθος, Κατάθλιψη – Πάθος Και Λύτρωση του Νίκου και Αιμιλιανού Σιδέρη Η θέση της καταθλιπτικής
Το Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας και Προσωπικής Ανάπτυξης «Γαληνός» και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σας προσκαλούν στη διαδικτυακή παρουσίαση του βιβλίου των
«Πού πήγε ο παππούς και η γιαγιά;». Αυτή η ερώτηση δημιουργεί ένα συναισθηματικό μούδιασμα σε κάθε γονιό που καλείται να
Έχω σχέση με έναν άνθρωπο εδώ και ένα χρόνο. Είναι χωρισμένος 6 χρόνια και υπάρχει ένα υπέροχο παιδί από τον
Έχω σχέση εδώ και 7 χρόνια και πέρυσι αρραβωνιαστήκαμε. Ο πατέρας του συντρόφου μου πέθανε τον Μάιο από καρκίνο. Τού
Aναγνώστριά μας βιώνει μια πολύ δύσκολη κατάσταση.
Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα με θανάτους και αρρώστιες στενών προσώπων. Τα 4 τελευταία χρόνια είναι άρρωστος ο πατέρας μου προσπαθώ να σταθώ δίπλα του, νιώθω ότι με καταβάλλει στην προσωπική μου ζωή, τα παιδιά μου έχουν κουραστεί και πιστεύουν ότι τα παραμελώ και είναι προτεραιότητά μου ο πατέρας μου και όχι αυτά (η 12χρονη κόρη μου ειδικά). Πώς μπορώ να βρω τις ισορροπίες;
Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε το ερώτημά σας στον συνεργάτη μας, κύριο Μαυρέα Βενετσάνο, Καθηγητή Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Οι απώλειες, ειδικότερα από θάνατο, είναι "γεγονότα ζωής" που μπορούν να είτε να κάνουν το άτομο ευάλωτο σε κατάθλιψη, είτε (το καλύτερο) να περιοριστούν σε απλό πένθος που διαρκεί λίγες εβδομάδες. Στην περίπτωσή σας, οι επανειλημμένες απώλειες, μαζί με το χρόνιο πρόβλημα υγείας του πατέρα σας έχουν συσσωρεύσει μεγάλο βάρος πάνω σας που, όπως φαίνεται, έχει αρχίσει να σας επηρεάζει ψυχικά.
Επιπλέον, αν η ασθένεια του πατέρα σας είναι τελική και αναμένεται ο θάνατος, η μακροχρόνια αναμονή είναι ιδιαίτερα επώδυνη και ψυχοφθόρα. Ιδιαίτερα, στην περίπτωσή σας, η υποχρέωσή σας να σταθείτε δίπλα στον πατέρα σας, συγκρούεται με τις υποχρεώσεις σας ως μητέρας απέναντι στα παιδιά σας, αλλά και την επιθυμία σας να ζήσετε ως ανεξάρτητο άτομο χωρίς βάρη και δεσμεύσεις. Επιπλέον, η ενοχή απέναντι στα παιδιά σας που, δικαίως, σας πιέζουν για περισσότερη προσοχή και φροντίδα, είναι αρκετά μεγάλο βάρος.
Από όσα γράφετε, δεν φαίνεται να υπάρχει ακόμη κάποια ψυχική διαταραχή όπως κατάθλιψη ή αγχώδης διαταραχή, αν και η επιβάρυνση που βιώνετε, τόσο η πρόσφατη όσο και οι απώλειες του παρελθόντος, σας κάνει ευάλωτη σε παρόμοιες διαταραχές.
Φυσικά, πρέπει πρώτα απ' όλα να μπορέσετε να μοιραστείτε το βάρος της φροντίδας του πατέρα σας και με άλλους (αδέλφια, άλλους συγγενείς). Έτσι θα δώσετε χώρο στον εαυτό σας να ασχοληθεί τόσο με τις υποχρεώσεις σας απέναντι στα παιδιά σας, όσο και με τον εαυτό σας. Επιπλέον, πρέπει, ίσως και με τη βοήθεια ψυχολόγου, να εξετάσετε το θέμα της δυσκολίας σας να καταλήξετε στις προτεραιότητες με τις οποίες θα πρέπει να ασχοληθείτε.
Τον Γενάρη του 2019 έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο σε ηλικία 80 ετών. Πάλεψε μόλις 3 με 4 μήνες
Έχασα τη μητέρα μου πριν κάποιους μήνες. Αν και καταλαβαίνω ότι ήταν άρρωστη και ξεκουράστηκε, αισθάνομαι το απόλυτο κενό. Δεν