<p style="text-align: justify;">Το διαζύγιο, όπως άλλωστε και όλοι οι σημαντικοί αποχωρισμοί στη ζωή μας, μπορεί να βιωθεί ως συμβολικός θάνατος ή ως μια δυνατότητα για μια νέα ζωή, ως ένα αναπάντεχο τέλος ή ως μια αρχή. Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες στις ΗΠΑ, ένα στα τρία ζευγάρια καταλήγει στο διαζύγιο. Ορισμένοι επιλέγουν να επαναξιολογήσουν και να αναδημιουργήσουν τη ζωή τους τολμώντας να βιώσουν μια σημαντική απώλεια. Πρόκειται για μια δυναμική και διάφανη επιλογή που απομυθοποιεί κάθε συναίσθημα κοινωνικού φόβου, υποταγής και ενοχής που η κοινωνία προσπαθεί να σπείρει προκειμένου να διατηρήσει την ιερή δομή της οικογένειας.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><strong>Από τη Δρ. Μυρσίνη Κωστοπούλου Κλινική Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια. </strong></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Το πρότυπο «οικογένεια» για κάποιους μοιάζει να καταρρέει και το ταξίδι του διαζυγίου να βιώνεται ως μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία. Ο χωρισμένος κατακλύζεται από πολλά συναισθήματα, ανάλογα με το αν ήθελε να χωρίσει ή όχι, ανάλογα με τον πρώιμο ρόλο στη σχέση του, την προσωπικότητά του, το παρελθόν του και τα μέχρι εκείνη τη στιγμή βιώματά του, καθώς και από το πώς νοηματοδοτεί το χωρισμό. Ενοχές, θλίψη, απελπισία, μοναξιά, θυμός, πένθος για τον χαμένο «άλλο», για το παρελθόν, αλλά και συμπτώματα που μιμούνται την κατάθλιψη, όπως μελαγχολία, ακεφιά, έλλειψη κινήτρου, απώλεια όρεξης, αδυναμία, ενοχή, τάσεις για απομόνωση. Το κάποτε σταθερό μεταμορφώνεται σε ασταθές, η δυνατότητα πρόβλεψης στην καθημερινότητα μετασχηματίζεται σε μια αίσθηση απώλειας ελέγχου πάνω σε αυτό που συμβαίνει στο άτομο. Συνήθης ψυχολογική άμυνα που ενεργοποιείται σε επίπονες ψυχικά καταστάσεις είναι η άρνηση – ένας μηχανισμός που προστατεύει προσωρινά από την αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο καταστροφολογικός τρόπος επεξεργασίας ενός διαζυγίου ευθύνεται και για την παρατεταμένη θλίψη που ακολουθεί. Πολλοί ενήλικες που ως παιδιά έχουν μεγαλώσει σε υπερπροστατευτικά ή ευνουχιστικά πρώιμα περιβάλλοντα τείνουν να υιοθετούν πεποιθήσεις εξαρτητικές, όπως ότι «Πάντα θα χρειάζομαι κάποιον να με στηρίζει γιατί μόνος μου δεν θα τα βγάλω πέρα στη ζωή». Ένα διαζύγιο στην ενήλικη ζωή είναι ικανό να γκρεμίσει τον εσωτερικό τους κόσμο και να επιφέρει το τέλος της δικής τους δύναμης να αντεπεξέλθουν στη ζωή ως αυτόνομες οντότητες. Άλλα παιδιά μεγαλώνουν σε οικογένειες -προτυπα οι οποίες συστηματικά εξιδανικεύονται από τα ίδια της τα μέλη προκειμένου να καλυφθούν άλλες υπόγειες συγκρούσεις που καραδοκούν. Οταν το πρώην παιδί στην ενήλικη ζωή του έρθει αντιμέτωπο με έναν επικείμενο χωρισμό εύκολα το οικογενειακό πρότυπο μπορεί να καταρρεύσει και το άτομο να νιώσει απελπισία και απόγνωση.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο βιβλίο της Δρ Κωστοπούλου- Μιλώντας για εμάς και τα προβλήματά μας Εκδόσεις Καστανιώτη</em></strong></p>
<p> </p>