<p style="text-align: justify;"><strong><em>Χάβελοκ Έλις: «Το μέρος όπου ανθεί περισσό­τερο η αισιοδοξία είναι τα άσυλα των τρελών». </em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Εγώ λοιπόν Θα προτιμούσα να είμαι ένας αισιόδοξος τρελός παρά ένα απαι­σιόδοξο γουρούνι».</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Δυο ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που νόμιζαν ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα στη ζωή τους. Η Άννα έκανε ένα άνοθιγμα στον έρωτα. Ο Ρότζερ αποφάσισε να βλέπει πιο αισιόδοξα και να αναζητήσει με αποφασιστικότητα…. </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Κείμενο του  Kείμενο του συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή Λουίς Ρόχας Μάρκος</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Μια αποτελεσματική μέθοδος για την ενίσχυση της αισιόδοξης διάθεσης είναι η υιοθέτηση θετικού τρό­που σκέψης. Για να γίνει αυτό, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι «να αναλύσουμε τον τρόπο που σκεφτόμα­στε». Δηλαδή πρέπει να αναλύσουμε, ν’ αμφισβητήσου­με και ν’ αξιολογήσουμε τη λογική, τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των αυθόρμητων κρίσεών μας σχετι­κά με τον ίδιο μας τον εαυτό, με τους συνανθρώπους μας, με τα γεγονότα που μας επηρεάζουν, με τις πιθανότητες που θα έχουμε στο μέλλον να καταφέρουμε αυτό που θέ­λουμε και, τέλος, σχετικά με τη ζωή γενικότερα.</p>
<p style="text-align: justify;">Το <em>επόμενο</em> βήμα είναι να προσπαθήσουμε να διαμορ­φώσουμε τον τρόπο σκέψης μας ώστε να είναι όσο το δυνατο πιο ωφέλιμος, θετικός και συνετός. Καθήκον μας, όπως έλεγε και ο Γουίλιαμ Τζέιμς περίπου εκατό χρόνια πριν, είναι να υιοθετήσουμε και να εφαρμόσουμε ένα νέο τρόπο σκέψης, έστω κι αν στην αρχή αυτό γίνεται συνει­δητά ή «τεχνητά». Στην ερώτηση «Τι μπορεί να κάνει ένα άτομο που νιώθει δυστυχισμένο κι έχει κλειστεί στον εαυτό του;», ο Μπέρτραντ Ράσελ απάντησε: «Αν, λόγου χάρη, η ανησυχία του οφείλεται σε κάποιο αίσθημα ενο­χής, μπορεί πρώτα να πείσει το συνειδητό πνεύμα του πως δεν έχει δίκιο να νιώθει ενοχή… Μάθετε να αισθά­νεστε πως τη ζωή αξίζει τον κόπο να τη ζει κάνεις…»</p>
<p style="text-align: justify;">Παρακάτω θα παρουσιάσω τα πιο συνηθισμένα προ­βλήματα του τρόπου σκέψης μας με συγκεκριμένα πα­ραδείγματα και θα κάνω και κάποια σχόλια σχετικά με τις βλαβερές συνέπειες των γενικότερων λανθασμένων πεποιθήσεων ή υποθέσεων.</p>
<p style="text-align: justify;">Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε κάποιες σκέψεις μηχανικά, οι οποίες συνοψίζουν πώς αξιολογούμε μια συγκεκριμένη κατάσταση. Η διαίσθηση και το προαίσθημα είναι πολύ σημαντικά εργαλεία που μας βοηθούν ν’ αποφασίσουμε. Χωρίς αυτά θα μας ήταν πολύ δύσκολο ν’ αποτιμήσουμε πολλές περιστάσεις, ειδικά τις πιο αβέβαιες. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τον Ρότζερ, ένα νέο δικηγόρο 29 χρονών. Ήταν ένας μελαγχολικός άνθρωπος που ένιωθε απο­καρδιωμένος, επειδή έψαχνε πάρα πολύ καιρό για δου­λειά. Καθώς ξανακάναμε βήμα βήμα το δρόμο της ανα­ζήτησής του, ο Ρότζερ συνειδητοποίησε ότι από την πρώτη κιολας στιγμή που έβλεπε μια ενδιαφέρουσα αγ­γελία στην εφημερίδα, γεννιόταν αυτόματα μέσα του, αντανακλαστικά, το εξής προαίσθημα: «Γιατί να πάρω τηλέφωνο, αφού δεν θα πιστέψουν ότι έχω κάτι να προ­σφέρω». Μετά από λίγη σκέψη συμφωνήσαμε ότι αυτή η στάση ήταν παράλογη κι απογοητευτική. Λίγες μέρες αργότερα ο Ρότζερ άρχισε να πηγαίνει σε γραφεία ευρέσεως εργασίας και μετά από μερικές εβδομάδες βρήκε τελικά δουλειά. Οι πιθανότητες να κερδίσουμε το λότο είναι ελάχιστες, αλλά αν δεν παίξουμε είναι μηδενικές.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η </strong>ιστορία της Άννας -37 χρονών, ικανής και αξιόλογης γιατρού στην ειδικότητά της, σίγουρης για τον εαυτό της και ελκυστικής- αποκαλύπτει επίσης το βρόμικο παιχνίδι που μπορούν να μας παίξουν ορισμένες σκέψεις που γεν­νιούνται αυτόματα. Για πολύ καιρό η Άννα ονειρευόταν να κάνει οικογένεια, ταυτόχρονα όμως δεν μπορούσε να ξεπεράσει μια βαθιά αίσθηση απαισιοδοξίας όταν σκε­φτόταν το ενδεχόμενο μιας σταθερής συναισθηματικής σχέσης. Όταν της ζήτησα να μου εξηγήσει τι ακριβώς ένιωθε, απάντησε: «Είμαι σίγουρη ότι δεν θα βρω ποτέ σύντροφο, γιατί κανένας άντρας δεν είναι διατεθειμένος να συμβιώσει με μια τόσο δυνατή κι ανεξάρτητη γυναίκα όπως εγώ».</p>
<p style="text-align: justify;">Και μετά από λίγο πρόσθεσε αποφασιστικά: «Απλά, τους τρομάζω!» Όταν της ζήτησα να μου δώσει ένα παράδειγμα, η Άννα μου εκμυστηρεύτηκε ότι πριν από λίγο καιρό είχε γνωρίσει σε μια κοινωνική εκδήλω­ση έναν άντρα που εκ πρώτης όψεως της άρεσε πολύ. Μετά από κάνα δυο ώρες φιλικής κουβέντας, εκείνος άφησε να εννοηθεί ότι περνούσε πολύ καλά μαζί της κι ότι του άρεσε. Η Άννα σκέφτηκε αμέσως: «Κατά βάθος, το μόνο που θέλει είναι μια επιφανειακή σεξουαλική σχέ­ση αν με γνώριζε καλύτερα, θα ένιωθε ν’ απειλείται και θα το βάζε στα πόδια». Πολύ σύντομα πανικοβλήθηκε,<strong> </strong>προσποιήθηκε ότι είχε ένα επείγονπεριστατικό, ζήτησε συγγνώμη κι έφυγε βιαστικά χωρίς ν’ αφήσει ίχνη. Αφού σκεφτηκαμε μαζι ποιος τελικά είχε τρομάξει ποιον, κα- ταληξαμε οτι αυτός που είχε αισθανθεί να απειλείται ήταν η ιδια κι οχι το αντίστροφο, όπως λαθεμένα υποστήριζε η θεωρία της.</p>
<p style="text-align: justify;">Το επιχείρημα που χρησιμοποιούσε η Άννα για να δικαιολογήσει την αρνητική και δυσοίωνη άποψη ότι δεν θα τα κατάφερνε να φτιάξει μια σχέση, εκτός από σαθρό, ήταν τόσο απόλυτο και γενικό, που ακόμη και σε μια εξαιρετικά ευοίωνη προοπτική, όπως αυτή του παρα­δείγματος, δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο ελπίδας.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Πολ Βατζλάβικ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανε­πιστήμιο του Στάνφορντ, σκιαγραφεί με αρκετή ειρωνεία στο <em>Πώς</em> να <em>κάνετε τη ζωή σας μαύρη</em> τις αρνητικές συ­νέπειες του απαισιόδοξου τρόπου σκέψης που υιοθετούν κάποιοι υποσυνείδητα. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, ο Βατζλάβικ αναφέρεται στην άποψη που έχουμε για το παρελθόν: «Όλοι σχεδόν μπορούμε να καταφέρουμε να κοιτάξουμε το παρελθόν μέσα από ένα φίλτρο που αφήνει να περάσει μόνο το φως του καλού και του όμορφου.</p>
<p style="text-align: justify;"> Κι αν δεν πετύχει αυτό το κόλπο, μπορούμε απλά να θυμόμαστε την παιδική μας ηλικία σαν μια ευχάριστη ανάμνηση. Όμως οι υποψήφιοι απαισιόδοξοι είτε επικεντρώνονται μόνο στο οδυνηρό παρελθόν είτε εξιδανικεύουν τη νεό­τητα τους, θεωρώντας τη μια χρυσή εποχή που έχασαν για παντα — κάτι που μπορεί να γίνει αστείρευτη πηγή νοσταλγίας και θλίψης».  – Απόσπασμα από το βιβλίο Οδηγός Αιδιοδοξίας εκδόσεις Ωκεανίδα </p>