<p style="text-align: justify;">Είμαι 16 χρόνων και έχω σχέση με ένα παιδί 25 χρόνων. Εκείνος είναι από την Αλβανία Οι γονείς μου όταν έμαθαν για την σχέση μας έκαναν σαν τρελοί. Ένιωθα άσχημα αλλά και πάλι η αδυναμία που του είχα δεν άλλαζε ούτε Μου έκαναν ψυχολογικό πόλεμο δεν μου μιλούσε κανένας μέσα στο σπίτι Όταν πήρα την απόφαση να μιλήσω με την μητέρα μου μου έλεγε οι Αλβανοί πίνουν, δέρνουν, τι κάνεις με αυτόν, έχεις γίνει νευρική, έχεις αλλάξει. Δεν κατάλαβαν όμως πως έγινα έτσι από την συμπεριφορά τους Χώρισα για 1 μήνα με αυτό το παιδί αλλά τραβιόμαστε 1 χρόνο κρυφά. Έχω ένα πρόβλημα υγείας και από την στεναχώρια μου δεν έτρωγα, ανέβαζα πιέσεις, συνέχεια ήμουν στο νοσοκομείο με κρίσεις πανικού κλπ. Είμαστε πάρα πολύ καλά μαζί. Οι υπόλοιποι μου είναι περιττοί. Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε τι θα κάνω; το αγόρι μου θέλει να μιλήσει στους δικούς μου γνωρίζει μεν τα προβλήματα αλλά δεν το βάζει κάτω.</p>
<p><strong>Στο ερώτημά σας απάντησε η ψυχολόγος Λουκία Αποστολίδη</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Το σημαντικό σε αυτήν την περίπτωση είναι πως είσαι με έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει, σε υποστηρίζει και σου δίνει χαρά. Δυστυχώς τα κοινωνικά στερεότυπα είναι πάντα πολύ δυνατά και μπορούν να επηρεάσουν σε τέτοιον βαθμό τις σχέσεις. Δεν χρειάζεται πάντα οι επιλογές μας να συνάδουν απόλυτα με τις απόψεις των γονιών μας. Αν νιώθεις πως αυτός ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου σε κάνει ευτυχισμένη και έχετε μια ουσιαστική σχέση, γνώμη μου είναι να την κρατήσεις για όσο την έχεις ανάγκη. </p>
<p style="text-align: justify;">Ολα τα άλλα θα τα δείξει ο χρόνος, να προστατεύσεις τον εαυτό σου και αφού είναι τόσο αντικρουέμενες οι σκέψεις σας μέσα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να μοιράζεσαι τα πάντα. Θα ήταν πολύ πιο βοηθητικό και ανακουφιστικό οι γονείς σου να είναι μαζί σου σε αυτήν την επιλογή αλλά δεν συμβαίνει πάντα, το θέμα είναι να<strong> μπορείς να διαχειριστείς το γεγονός πως δεν συμφωνούμε και δεν ταιριάζουμε σε όλα με την οικογένειά μας.</strong></p>