Πένθος: Πώς θα αντιμετωπίσω τον πόνο από τον θάνατο της μητέρας μου;

Πριν από ένα χρόνο έχασα τη μαμά μου, εντελώς ξαφνικά πέθανε στα χέρια μου ήταν κάτι που δεν το περίμενα ποτέ μου ότι θα συμβεί. Απλώς εκείνη την ημέρα από το πρωί είχα ένα άγχος και είχα δει στο όνειρο μου μια σκιά να έρχεται από πάνω μου. Και τώρα, μετά από ένα χρόνο, νιώθω σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Απλώς να έχει αλλάξει η ζωή μου. Έχω γίνει σαν νοικοκυριά κάτι που δεν το ήθελα ποτέ για εμένα να συμβεί. Ήθελα να είχα τη μαμά μου δίπλα μου και να κάνω τα όνειρα πραγματικότητα τώρα δεν την έχω και απλώς πρέπει να είμαι δυνατή για εμένα και την υπόλοιπη οικογένειά μου και ακόμα και τώρα, μετά από έναν χρόνο, νιώθω ακόμα πνιγμένη σε κάτι που είναι πολύ σκούρο. Θα ήθελα μόνο να φύγω απ’ αυτό.

Στο ερώτημα απαντά η Ψυχολόγος Φωτεινή Λαγάρα:

Αγαπητή αναγνώστρια,

Όλο αυτό που πέρασες και περνάς είναι πολύ οδυνηρό. Καταλαβαίνω πως η απώλεια της μητέρας σου ήταν ξαφνική και αναπάντεχη και σχεδόν τραυματική για εσένα αν μου επιτρέπεται να συμπληρώσω.

Αναφέρεις πως έχει περάσει ένας χρόνος και δεν έχει αλλάξει τίποτα, μόνο η ζωή σου και φαντάζομαι εννοείς πως συναισθηματικά σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα σημαντικά μετά την απώλεια της μητέρας σου, ενώ έχουν συμβεί πολλές αλλαγές στην καθημερινότητα και στη ζωή όπως την ήξερες.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το πένθος και τα στάδια του. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου όμως, η εμπειρία του θρήνου και οι αλλαγές που επέρχονται στη ζωή των οικείων προσώπων, είναι κάτι τόσο προσωπικό για τον καθένα που ο χρόνος και ο τρόπος που βιώνει και διαχειρίζεται κάποιος κάτι τέτοιο τείνει να γίνεται κατά έναν τρόπο υποκειμενικός και μοναδικός.

Υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορεί να πει κάποιος σε αυτόν που βιώνει μια τόσο σημαντική απώλεια στη ζωή του και πενθεί/θρηνεί γι’ αυτήν.

Γράφεις ότι πρέπει να είσαι δυνατή για εσένα και για την οικογένειά σου. Διαβάζοντάς το μου δημιουργήθηκε η εξής σκέψη: Πρέπει να είσαι δυνατή ή επιλέγεις/είσαι δυνατή;

Γιατί παρά την απώλεια της μητέρας σου με ό,τι συνεπάγεται αυτό συναισθηματικά και ψυχολογικά σε σένα την ίδια, παρά τις αλλαγές στη ζωή σου, καταλαβαίνω πως καταφέρνεις με κάποιο τρόπο να ανταπεξέρχεσαι στην καθημερινότητα, αναλαμβάνοντας νέους ρόλους, στηρίζεις την οικογένειά σου. Φαίνεται να ψάχνεις τρόπους για να βγεις από αυτή την κατάσταση της θλίψης.

Επίσης ακούω και κάτι άλλο σημαντικό. Μια επιθυμία να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα όπως τα σχεδίασες πριν συμβούν όλα αυτά.

Μου δίνεται η αίσθηση ότι ψάχνεις ένα φωτεινό σημείο σε κάτι πολύ σκούρο που σε πνίγει. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος τρόπος να έρθεις πιο κοντά στα όνειρα που ήθελες να κάνεις πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι αν αυτό θα μπορούσε να είναι το φωτεινό κομμάτι και αν αυτό θα βοηθούσε να ανανοηματοδοτήσεις τη ζωή σου μετά απ’ αυτή την τραυματική εμπειρία του να χάνεις τη μητέρα σου.

Τα τραύματα της απώλειας ενός δικού μας ανθρώπου μπορεί να μην επουλώνονται ποτέ πλήρως, αν όμως κάποιος που «κουβαλάει» ένα τέτοιο βίωμα, καταφέρει όταν είναι έτοιμος/η να ανακτήσει έστω και κάτι από την «παλιά» του ζωή και να το ενσωματώσει στα νέα δεδομένα, ίσως αυτό ανακουφίσει με κάποιο τρόπο αυτά τα τραύματα.

Με εκτίμηση,

Φωτεινή Λαγάρα
Ψυχολόγος, Εκπαιδευόμενη στη Προσωποκέντρικη και Focusing Συμβουλευτική και Ψυχοθεραπεία
[email protected]

Σχετικά άρθρα