Τον τελευταίο καιρό δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου, γι’ αυτό απέφευγα να βγαίνω στο μπαλκόνι ή να περπατάω πάνω σε γέφυρες. Έκανα σχέδια με τους φίλους μου που δεν πίστευα ότι θα ήμουν ζωντανή για να τα πραγματοποιήσω.

Είχα περάσει ένα πολύ φορτισμένο συναισθηματικά Σαββατοκύριακο. Ένιωσα ότι είχα χάσει τη θέλησή μου να παλέψω με αυτές τις αρνητικές σκέψεις. Αφού ήπια πολύ, γύρισα σπίτι και αναζητούσα έναν τρόπο να σταματήσω αυτές τις μαύρες σκέψεις που τρυπούσαν το μυαλό μου. Πήρα ένα Xanax, και μετά άλλο ένα. Κι άλλο ένα. Και μερικά ακόμη. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τη στιγμή που κατάπια το τελευταίο χάπι και είχα ήδη μετανιώσει τις πράξεις μου.

Έστειλα μηνύματα σε κάποιους φίλους μου που έμεναν κοντά. “Γεια! τι κάνεις”; Η πρώτη φίλη που μου απάντησε ήταν μία πρώην συνάδελφος, η Λίζα. Με ρώτησε αν είμαι καλά. Όταν της είπα όχι, έτρεξε μ’ έβαλε σ’ ένα ταξί και φύγαμε για το νοσοκομείο.

Τα δάκρυά μου έτρεχαν πάνω στη Λίζα, που με είχε πάρει αγκαλιά. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που προσπάθησα να κάνω κακό στον εαυτό μου, και φοβόμουν για το τι με περίμενε πίσω από τις αυτόματες πόρτες του νοσοκομείου.

Ξεκινώντας τη θεραπεία

Στο διάστημα των τελευταίων 5 μηνών, είχα χάσει τη μητέρα μου, τη δουλειά μου και το σκύλο μου, και μαζί με όλα αυτά είχα να αντιμετωπίσω έναν οδυνηρό χωρισμό.

Έπαιρνα με μεγάλη ευλάβεια τα φάρμακα που μου είχε δώσει ο ψυχίατρος. Έκανα γιόγκα, έκανα τζόκινγκ. Έψαχνα τρόπους για να βελτιώσω την κατάσταση της ψυχικής μου υγείας. Χρησιμοποίησα ακόμη και κρυστάλλους, ψάχνοντας απεγνωσμένα έναν τρόπο να απομακρύνω τον πόνο.

Από την άλλη, όσοι με ακολουθούσαν στο Instagram, θεωρούσαν ότι η ζωή που ήταν υπέροχη. Τους μήνες που προηγήθηκαν της νοσηλείας μου, είχα ταξιδέψει σε 4 χώρες και είχα τρέξει σε έναν μαραθώνιο. Το αμέσως προηγούμενο Σαββατοκύριακο, είχα πάει σε ένα γκαλά. Οι γύρω μου πρέπει να πίστευαν ότι όλα πήγαιναν καλά. Αν μπορούσαν να ακούσουν τι σκεφτόμουν πριν πέσω για ύπνο, θα καταλάβαιναν ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.

Τα πλήγματα που δέχτηκα εκείνον τον καιρό, μαζί με την κατάθλιψη από την οποία υπέφερα εδώ και χρόνια, με έπνιξαν. Ο κόσμος μου ήταν μαύρος και ζοφερός και δεν μπορούσα να βρω κανέναν τρόπο διαφυγής. Πίστευα ότι θα αισθανόμουν έτσι για πάντα…

Στα επείγοντα περιστατικά…

Η Λίζα έμεινε δίπλα μου όλο τα βράδυ μέχρι που ήρθε η Μεγκ, η καλύτερη μου φίλη, νωρίς το πρωί. Της τηλεφώνησε η Λίζα γιατί εγώ δεν είχα τη δύναμη να το κάνω.

Δεν μπορούσα να αντέξω την ιδέα ότι θα έπρεπε να αποκαλύψω, ακόμη και στην καλύτερή μου φίλη, ότι ο πόνος μου ήταν τόσο μεγάλος, που συνειδητά προσπάθησα να κάνω κακό στον εαυτό μου.

Όμως όταν η Μεγκ άρχισε να κλαίει λέγοντάς μου ότι ανησυχούσε για εμένα, κατάλαβα ότι το προσωπείο που είχα φορέσει δεν μπορούσε να κοροϊδέψει τους δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι ένιωθαν τόσο άσχημα εξαιτίας μου.

Κατάλαβα ότι το χρωστούσα σε αυτούς που νοιάζονται για εμένα να αναζητήσω περισσότερη βοήθεια, ακόμη κι αν δεν πίστευα ότι το χρωστάω στον εαυτό μου.

Μπήκα στο νοσοκομείο και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει…

“Είμαι πραγματικά εδώ; Ίσως θα μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου. Δεν είμαι “τρελή” σαν κι αυτούς!”. Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, καθώς κοιτούσα έναν άνδρα με ένα άδειο βλέμμα, και μία γυναίκα που τραγουδούσε δυνατά μόνη της.

Σιδερένια καλύμματα πάνω στα παράθυρα δεν με άφηναν να προσανατολιστώ. Ή ίσως έπρεπε να κατηγορήσω τη μεγάλη δόση Klonopin,  που είχα λάβει για να με κρατά σε μία ήρεμη κατάσταση. Η πόλη έξω από το παράθυρο έμοιαζε κόσμους μακριά.

Ωστόσο, είχα δώσει το λόγο μου στους αγαπημένους μου ότι θα προσπαθούσα, έτσι πίεσα τον εαυτό μου να γίνει ο καλύτερος ασθενής που θα μπορούσα να υπάρξει. Ήμουν ανοικτή σε ότι και να μου πρότειναν οι γιατροί, όσο τρομακτικό κι αν μου φαινόταν.

Η επιβεβλημένη απόχη μου από τα social media με απάλλαξε από τα ερεθίσματα που μπορούσαν να με οδηγήσουν σε συναισθηματικά σπιράλ, όπως το να δω μία γυναίκα της ηλικίας μου να ποστάρει φωτογραφίες με τη μητέρα της στο Instagram.

Το όνομα μου στη λίστα συναντήσεων των ανώνυμων αλκοολικών

Μετά από τη συνάντηση ένιωθα ότι τα γόνατά μου είχαν κοπεί, άφησα το δωμάτιο μουδιασμένη. Οι ιστορίες των άλλων μου θύμισαν με τρομακτικό τρόπο τι θα μπορούσε να μου συμβεί από εδώ και πέρα αν δεν προχωρούσα σε αλλαγές. Παρόλο που δεν πίστευα ότι οι ΑΑ και η ολική αποχή ήταν για εμένα, με τρόμαζε να σκέφτομαι ότι υπήρχε κάποιος λόγος για τον οποίο είχα βρεθεί σε αυτή τη θέση.

Μέσα στο νοσοκομείο, επίσης κατάλαβα πόσο πολύ με είχε επηρεάσει η έλλειψη ύπνου. Μήνες πριν τη νοσηλεία μου, κοιμόμουν μόνο 4 ή 5 ώρες κάθε βράδυ, ενώ συχνά ξυπνούσα με κρίσεις πανικού μετά από εφιάλτες με την ασθένεια και τον θάνατο της μητέρας μου. Έτσι ξεκινούσα κάθε μέρα μέσα στην ανησυχία και τελείως εξουθενωμένη.

Αντιστεκόμουν στο να πάρω υπνωτικό χάπι μέχρι που οι γιατροί μου είπαν ότι θα πρέπει να πάρω ένα κατά την πρώτη μέρα της νοσηλείας μου.

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο…

Καθώς έβγαινα από το νοσοκομείο, ο ψυχοθεραπευτής μού είπε: “Τώρα ξεκινούν όλα”.

Κράτησα τα λόγια του αφού βγήκα από το νοσοκομείο. Ενώ ήλπιζα ότι δεν θα αναγκαστώ ξανά να νοσηλευτώ, ήξερα ότι πάντα θα υπάρχει μία περίπτωση.

Η νοσηλεία μού έδωσε όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να κατευνάζω την ένταση και τη συχνότητα των αρνητικών συναισθημάτων, αν και αυτά δεν πρόκειται να εξαφανιστούν ποτέ. Η βοήθεια που έλαβα με δίδαξε ότι αξίζω να δώσω στον εαυτό μου την αγάπη που μου δίνουν οι άλλοι άνθρωποι.

Είναι τόσο σημαντικό για εμένα να μοιραστώ την ιστορία μου ως έναν τρόπο κατά του στίγματος των ψυχικών ασθενειών που ακόμα καλά κρατεί. Θέλω να είμαι μία υπενθύμιση ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται – έκανα ταξίδια, είχα μία ενδιαφέρουσα ζωή και δεν θα μπορούσες να καταλάβεις εύκολα ότι παλεύω με την κατάθλιψη. Διαβάζοντας και εγώ η ίδια τις ιστορίες άλλων ανθρώπων ένιωσα λιγότερο μόνη. Αν μπορώ να βοηθήσω έστω και έναν άνθρωπο αυτό μου φτάνει.

Πηγή: womenshealthmag.com