Θέλω να κάνω πολλά στη ζωή μου και ξέρω πολύ καλά ότι μπορώ. Όμως τελικά συνειδητοποίησα πρόσφατα ότι φοβάμαι να ζήσω και να χαρώ τη στιγμή.
Είμαι 19 χρόνων, έδωσα για δεύτερη φορά Πανελλήνιες μιας και δεν μου άρεσε η σχολή στην οποία πέρασα την πρώτη φορά, και είμαι μόνη μου. Βέβαια δεν εννοώ χωρίς σύντροφο αλλά χωρίς κανέναν. Ποτέ δεν είχα πολλούς φίλους, αλλά είχα κάποιους. Έχω χαθεί με όλους, και καταλαβαίνω πως είναι απόλυτα λογικό. Τον χρόνο που πέρασε δεν το καταλάβαινα μέχρι που ήρθε το καλοκαίρι. Θέλω να κάνω πολλά στη ζωή μου και ξέρω πολύ καλά ότι μπορώ. Όμως έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται να ζήσει.
Έμενα μόνη μου στο σπίτι για βδομάδες χωρίς να βγω έξω, κι όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί δεν είχα παρέα. Τώρα που το βλέπω γραμμένο δεν φαίνεται και τόσο τραγικό αλλά έτσι το νιώθω. Πολλές φορές πιστεύω πως δεν ανήκω σ’ αυτήν τη γενιά και δεν μπορώ να τα χειριστώ όλα αυτά που συμβαίνουν. Δεν ξέρω τι να κάνω, ετοιμάζομαι να φύγω για σπουδές σε άλλη πόλη και φοβάμαι ότι θα τρελαθώ αν και εκεί δεν μπορέσω να κοινωνικοποιηθώ.
Φέτος βγήκα με πολλούς άντρες, κυρίως μέσω κάποιων γνωστών εφαρμογών. Όμως δεν μου λείπει αυτό, θέλω τη φιλική παρέα. Αυτό είναι το βασικό μου πρόβλημα. Δούλεψα όσο μπορούσα με τον εαυτό μου, μήπως και κάνω κάποιο λάθος με τους άλλους, όμως είναι “λάθη” που όλοι μας κάνουμε.
Ειλικρινά δεν έχω ιδέα γιατί σας γράφω και με συγχωρείτε αν είναι κάπως μπερδεμένα. Δεν έχω άλλο τρόπο, και δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πια.
Στο ερώτημά σας απάντησε η Δήμητρα Ντέντε, σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Αγαπητή αναγνώστρια,
Είσαι σε μια μεταβατική περίοδο που περνάς στην ενηλικίωση όχι μόνο ηλικιακά αλλά και η ζωή σου ετοιμάζεται για μια μεγάλη αλλαγή. Φεύγεις για σπουδές σε άλλη πόλη, αφήνεις πίσω τη ζωή που είχες μέχρι τώρα και ξεκινάς κάτι καινούριο. Ένα νέο ξεκίνημα ακούγεται ανανεωτικό και ενθουσιαστικό, αλλά για πολλούς μπορεί να είναι τρομακτικό και να φοβίζει. Το άγνωστο δεν μπορούμε να το ελέγξουμε και ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε μπορεί να μας βλάψει.
Λες ότι υπάρχει κάτι μέσα σου που φοβάται να ζήσει. Υπάρχει κάτι που νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνουν, δεν ανήκει σε αυτή τη γενιά. Αναρωτιέμαι ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό που το κάνει να «μην ανήκει».
Το βασικό σου αίτημα είναι να βρεις τρόπους να αποκτήσεις σχέσεις με άλλους που να βασίζονται στην προσωπική επαφή και όχι στην απόσταση που δημιουργούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πολλές φορές, όσο και αν επιθυμούμε να βρεθούμε σε μια σχέση (φιλική ή ερωτική) τόσο μας τρομάζει η ιδέα να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλο να μας πλησιάσει και να μας γνωρίσει σε βάθος. Υπάρχει έντονα η φόβος να εκτεθούμε, να κριθούμε για αυτό που είμαστε ή να απορριφθούμε. Ο φόβος της συναισθηματικής εγγύτητας, οι υψηλές απαιτήσεις από τους άλλους και η πιθανή απογοήτευση από την μη ικανοποίηση αυτών, η πεποίθηση ότι κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει πραγματικά και να μας αγαπήσει και πάσης φύσεως αναστολές που το μυαλό πλάθει, μας αποξενώνει και μας κρατά μακριά από τους άλλους, σε ασφαλείς αποστάσεις έτσι ώστε κανείς να μην πληγώνει ή να μην πληγώνεται.
Η κοινωνικοποίηση θέλει προσπάθεια και εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου. Μα πάνω από όλα θέλει εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, ότι μπορεί να τα καταφέρει ακόμα και αν μερικές φορές αυτή η προσπάθεια δεν οδηγήσει σε επιθυμητά αποτελέσματα.
Εύχομαι λοιπόν, αυτό το νέο ξεκίνημα να σου φέρει νέες σχέσεις και εμπειρίες μέσα από τις οποίες θα γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου.
Ντέντε Δήμητρα
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, MSc
[email protected]
