Η αδερφή μου είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερη μου. Έχει ακολουθήσει ένα επάγγελμα, το οποίο με ενδιαφέρει και εμένα και θέλω να περάσω στην ίδια σχολή. Εκείνη όποτε της το αναφέρω με μειώνει και λέει πως δεν είναι για μένα και δεν θα άντεξε τις συνθήκες της συγκεκριμένης δουλειάς. Νομίζω ότι νομίζει ότι ζηλεύω, ενώ δεν είναι αλήθεια. Ξέρω πως είναι αυτή η δουλειά και πραγματικά πιστεύω πως θα το χειριστώ καλύτερα από εκείνη, διότι είναι κατά τη γνώμη μου αδύναμος χαρακτήρας και όλο παραπονιέται για πράγματα τα οποία στα μάτια μου και των γονιών μου δεν έχουν όση σημασία όση πιστεύει ότι έχουν. Μου “κόβει” τα φτερά και δεν με στηρίζει στις αποφάσεις μου.
Περνάω μια περίοδο της ζωής μου γεμάτη άγχος και στρες για τις Πανελλήνιες και εκείνη μου λέει πως δεν διαβάζω αρκετά. Όποτε διαβάζω κάνει ό,τι μπορεί για να μην έχω την ησυχία που χρειάζομαι για να συγκεντρωθώ, όπως να βάζει μουσική ή ταινίες και να μιλάει στο τηλέφωνο δυνατά. Και κάθε φορά της λέω να κάνει ησυχία και συνεχίζει να με ενοχλεί. Σε 2 μήνες γυρίζει σπίτι από το μέρος που δουλεύει και θα περάσει το χειμώνα μαζί μας. Αυτό πραγματικά με τρομάζει στη σκέψη, διότι ξέρω πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην είμαι συγκεντρωμένη.
Πρέπει να περάσω στη σχολή και δεν θέλω να μου το χαλάσει!
Στο ερώτημά σας απάντησε η Λουκία Αποστολίδη
Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει ένας έντονος ανταγωνισμός και κριτική ανάμεσα σε εσένα και την αδερφή σου. Διαβάζω πως την απορρίπτεις και εσύ με τα λόγια σου, αλλά και από την άλλη πλευρά να συμβαίνει το ίδιο. Εγώ θα αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που με κάνει με την αδερφή μου να μην είμαστε ομάδα και να έχουμε κάνει δύο πόλους που δημιουργούν κόντρα; Είναι κάτι που σας έχει θυμώσει, κάτι που πρέπει να αποδείξετε η μία στην άλλη, στους γονείς σας, σε ποιον; Γιατί δεν υπάρχει συμμαχία μεταξύ σας;
Από την άλλη, αν έχετε αποφασίσει πως έχετε διαφορετική οπτική στην ζωή και δεν λειτουργείτε με τις ίδιες πεποιθήσεις, καλύτερα η καθεμία να επικεντρωθεί στον εαυτό της και να επιτρέψετε να υπάρξει χώρος και αποδοχή της διαφορετικότητας σας. Καλύτερα να κάνετε μια ανοιχτή κουβέντα, χωρίς κριτική και κατηγορίες, δηλαδή με το πώς σε βλέπει και την βλέπεις εσύ, αλλά με το τι σας δυσκολεύει στο μεταξύ σας, πώς θα θέλατε να είστε μεταξύ σας, ποιες είναι οι ανάγκες σας και τα θέλω σας. Τέλος, οι γονείς σας τι κάνουν σε όλο αυτό; Συζητάτε ανοιχτά στην οικογένεια σας για το τι συμβαίνει, όταν δυσκολεύεστε ή διαφωνείτε;
Λουκία Αποστολίδη,
Ψυχολόγος, Msc Ψυχολόγος της Υγείας, Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια, Δραματοθεραπεύτρια
[email protected],
