Είναι μητέρα 2 παιδιών… Ο γιος μου 22 και η κόρη μου 18, φοιτήτρια σε άλλη πόλη… Μένω με τον γιο μου και είμαι χωρισμένη εδώ και 7 χρόνια. Τα τελευταία 5 χρόνια έχω μια σχέση και τώρα αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε… Νοικιάσαμε ένα σπίτι γιατί εγώ δεν ήθελα να έρθει στο σπίτι μου και να μένουμε όλοι μαζί, παρόλο που τα παιδιά μου είναι σύμφωνα και τον συμπαθούν πολύ… Όμως εγώ νιώθω τύψεις ενώ ήταν το όνειρό μου να μείνω με αυτόν τον άνθρωπο. Τώρα που ήρθε η στιγμή, εγώ νιώθω άγχος και φόβο.. Όχι σε προσωπικό επίπεδο… απλά το ότι αφήνω τα παιδιά μου. Τώρα είμαι εδώ να τα φροντίζω και να τα περιποιούμαι.

Νιώθω απίστευτες τύψεις και δεν το ζω όπως το ονειρευόμουν. Έζησα μια ολόκληρη ζωή σε αυτό το σπίτι, σε αυτή τη γειτονιά, με συγκεκριμένους ρυθμούς. Πώς θα φύγω τώρα; Μήπως έπρεπε να περιμένω να μεγαλώσουν κι άλλο τα παιδιά μου; Η κόρη μου είναι ένα πολύ ώριμο παιδί, ζει σε άλλη πόλη, όπως σας είπα είναι φοιτήτρια. Ο γιος μου όμως δεν είναι τόσο ώριμος.

Δυστυχώς έχουμε περάσει διάφορες καταστάσεις μετά από μια ερωτική απογοήτευση του και αυτό με τρομάζει περισσότερο, δηλαδή ότι δεν θα ξέρω πότε μπαίνει, ποτέ φεύγει, ποτέ σχολάει κτλ. Ακόμα και τι θα τρώει. Πέρα το ότι του έχω ιδιαίτερη αδυναμία, φταίει το γεγονός ότι όταν πέρασε την ερωτική απογοήτευση, που σας προανέφερα, είχε πάρει χάπια. Ο ψυχίατρος έκρινε ότι το έκανε χειριστικά και όχι γιατί ήθελε να κάνει κακό στον εαυτό του. Μας έστειλε σε ψυχολόγο γιατί θεώρησε ότι η περίπτωση του γιού μου δεν ήταν της ειδικότητας του.

Αλλά και στον ψυχολόγο πάει με το ζόρι και με πολύ πίεση. Δεν είναι καταθλιπτικό παιδί. Δουλεύει, είναι κοινωνικός και φέρεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Εμένα, όμως, όλα αυτά με κρατάνε πίσω…Ο ίδιος λέει ότι χαίρεται που θα φύγω, γιατί ήθελε να μείνει μόνος του. Δεν είναι παιδί που δεν μπορεί χωρίς την μαμά του. Είχε φύγει και 6 μήνες στην Αυστραλία για επαγγελματικούς λόγους και τώρα τον Απρίλιο σκέφτεται να ξαναπάει…

Στο ερώτημα απαντά η ψυχοθεραπεύτρια, Δήμητρα Φιλοπούλου:

 

Αγαπητή αναγνώστρια,

Ας τα δούμε όλα μαζί… Είστε σε μία σχέση και είστε καλά, η κόρη σας σπουδάζει σε άλλη πόλη, ο γιος σας είναι καλά και μάλλον θα φύγει στο εξωτερικό, και τα δύο παιδιά σας είναι χαρούμενα που προχωράτε τη ζωή σας. Από το μήνυμα σας, ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας που κατάλαβα ότι υπάρχει είναι η δική σας αγάπη για το σπίτι σας και τη γειτονιά σας.

Τα παιδιά σας είναι ενήλικα και σιγά-σιγά φεύγουν από την γονική «φωλιά» και κάνουν πολύ σωστά. Στο θέμα με το γιο σας καταλαβαίνω γιατί έχετε μία μεγαλύτερη ανησυχία και είναι κατανοητό. Όμως, ο ψυχίατρος που τον είδε ήταν καθησυχαστικός. Επίσης, θα πρέπει να γνωρίζετε πως ο ψυχολόγος που τον βλέπει είναι υποχρεωμένος να σπάσει το απόρρητο και να σας ενημερώσει αν υπήρχε η υποψία ότι ο γιος σας σκέφτεται να κάνει κακό στον εαυτό του. Οπότε, αν υπήρχε ο οποιοσδήποτε φόβος ή κίνδυνος θα είχατε ήδη ενημερωθεί. Επίσης, αναφέρετε πως είναι κοινωνικός και ότι δουλεύει. Από την πλευρά μου, δεν ακούω κάτι ανησυχητικό.

Η αλήθεια είναι πως η περίοδος που διανύεται είναι ίσως πρωτόγνωρη για εσάς – μετά από 22 χρόνια, ήρθε η ώρα να κοιτάξετε ξανά εσάς και τη δική σας ζωή και ευτυχία. Είναι μία περίεργη μετάβαση, από εκεί που είχατε προτεραιότητα δύο άλλους ανθρώπους, τώρα να μπορείτε να κάνετε πράγματα που να αφορούν εσάς αποκλειστικά. Η δική μου συμβουλή είναι να αναρωτηθείτε αν υπάρχει κάτι άλλο που σας εμποδίζει από το να χαρείτε την καινούργια αυτή φάση της ζωής σας. Αν δεν υπάρχει κάτι, τότε χαλαρώστε και απολαύστε τη θαυμάσια φάση της σχέσης σας.

Με εκτίμηση,

Δήμητρα Φιλοπούλου
Ψυχοθεραπεύτρια MSc
Παπαδιαμάντη 7, Άνω Πατήσια
Τηλ.: 213 0 292167, 6956 297109
Facebook: facebook.com/dimitraefilopoulou

 

Διαβάστε σχετικά άρθρα:

Πώς να μιλήσω στο παιδί μου για τη νέα μου σχέση;

Όταν το διαζύγιο διαλύει τη σχέση γονέα-παιδιού. Πώς θα σωθούν οι οικογενειακοί δεσμοί;