Γιορτή του Πατέρα. «Σε βλέπω να ξέρεις…»

Σε βλέπω να ξέρεις.

Εσένα που φτιάχνεις το πρωινό τους πριν πιείς μία γουλιά από τον καφέ σου.

Και εσένα, που αντί για κανονικό πρωινό τρως τις μισοδαγκωμένες και παρατημένες γωνίες ψωμιού από το δικό τους πρωινό στα όρθια, στον πάγκο της κουζίνας.

Εσένα που κάθεσαι ανακούρκουδα και σου σερβίρει τσάι ένα λογάδικο κοριτσάκι – και της λες ότι είναι το πιο νόστιμο τσάι του κόσμου!

Αλλά και εσένα που κάθεσαι στις κρύες κερκίδες και τον περιμένεις να τελειώσει την προπόνηση.

Εσένα που έβαλες στην άκρη την ανάγκη σου να ξεκουραστείς για να πας στο πάρκο που «θα είναι όλοι ρε μπαμπά!».

Εσένα που είσαι φορτωμένος 2 παιδικά τσαντάκια, 1 πατίνι, 1 ποδήλατο και βέβαια τη μπάλα, και πηγαίνεις μαζί τους στην παιδική χαρά.

Εσένα που τρέχεις δίπλα στο ποδήλατο και της φωνάζεις «Μην φοβάσαι, δεν σε αφήνω!».

Εσένα που τελικά την άφησες και εκείνη έντρομη και συνάμα περήφανη σου φώναξε «κοίτα μπαμπά μόνη μου!»

Εσένα που βλέπεις μπάλα τις Κυριακές στη μικρή τηλεόραση στην κουζίνα γιατί στη μεγάλη έχει Πέππα.

Εσένα που δεν ζεις πια με τη μαμά τους, αλλά είσαι κάθε πρωί έξω από το σπίτι τους για να τα πας στο σχολείο – κι ας μένεις 10 χιλιόμετρα μακριά.

Και εσένα σε βλέπω – που πέφτεις για ύπνο πικραμένος που δεν μπορείς να τους διαβάσεις παραμύθι για καληνύχτα όπως παλιά.

Εσένα που το παιδί σου σε βλέπει όλο και λιγότερο γιατί δουλεύεις 2 δουλειές για να μπορείς να του πεις ναι όταν θα σου ζητήσει «αυτό το φοβερό αυτοκίνητο, που έχει και τηλεχειριστήριο, κοιτά μπαμπά, δεν είναι τέλειο, ε?!».

Εσένα που έμεινες σε μία τοξική και δύσκολη σχέση για να μην τους χαλάσεις το σπίτι και τα στερηθείς.

Αλλά και εσένα, που έφυγες άδικα και αδιανόητα νωρίς, αλλά της άφησες ζεστασιά και αγάπη για μια ζωή – κι ας έδινε τα πάντα για μια αγκαλιά ακόμα.