Ο νέος κορωνοϊός έχει στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 11.000 ανθρώπους σε όλον τον κόσμο από τα τέλη Δεκεμβρίου και έχουν αναφερθεί πάνω από 258.000 κρούσματα σε 163 χώρες, σύμφωνα με την καταμέτρηση που κάνει το Γαλλικό Πρακτορείο βασιζόμενο σε επίσημες πηγές.
Εγκλωβισμένοι σε υποχρεώσεις, ωράρια, ευθύνες και δραστηριότητες στην προ κορωνοϊού καθημερινότητα, οι περισσότεροι και οι περισσότερες ως τώρα διαμαρτύρονταν, ως επί το πλείστον, για την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, εκείνου του χρόνου που δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να καλύψει τις ανάγκες του, πρακτικές, συναισθηματικές, κοινωνικές.
Επαγγελματικά ραντεβού, γρήγοροι ρυθμοί και στρες στη δουλειά, χρονοβόρες μετακινήσεις, καθημερινές δραστηριότητες των παιδιών στερούσαν ως τώρα από τους γονείς τη δυνατότητα να περάσουν ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά τους, από τους παππούδες και τις γιαγιάδες που φρόντιζαν εγγόνια την ευκαιρία να ξεκουραστούν, από τους επαγγελματίες σε καιρό οικονομικής κρίσης το δικαίωμα ακόμη και στην προσωπική σκέψη χωρίς έγνοιες και ανησυχίες.
Το οξύμωρο σχήμα: Φόβος vs Ελευθερία
Η ταχύτατη αλλαγή του τρόπου ζωής, την οποία επέφερε η εξάπλωση του ιού, δημιούργησε ένα οξύμωρο σχήμα το οποίο από τη μια πλευρά προκαλεί φόβο, από την άλλη προσφέρει στον καθένα ως μόνη λύση την παραμονή στο σπίτι, με την ταυτόχρονη ελευθερία να κάνει κάποια από τα πράγματα που δεν μπορούσε μέχρι σήμερα.
Την αντίφαση αυτή επισημαίνει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η Ελένη Πατίδου, κοινωνική και κλινική ψυχολόγος με μεταπτυχιακό δίπλωμα στη διοίκηση υπηρεσιών υγείας. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, είναι «σαν να μας μιλάει ο ιός, να απευθύνεται σε εμάς προσωπικά και να μας προστάζει: Αφήστε με να κάνω τον κύκλο μου και εσείς μείνετε σπίτι, ασχοληθείτε με όσα δεν κάνατε εδώ και καιρό, λόγω έλλειψης χρόνου».
Αλλάζουμε την πεποίθησή μας
Υπό τα νέα δεδομένα, θεωρείται ουσιαστική η ανάγκη να αλλάξει ο καθένας την πεποίθησή του και από την αίσθηση του εγκλωβισμού και τις καταστροφικές σκέψεις, να περάσει στην αισιόδοξη σκέψη ότι καθώς εξελίσσεται το φαινόμενο, η παραμονή στο σπίτι, στον προσωπικό του χώρο, προσφέρει ως «δώρο» αυτό που του έλειπε πριν: άπλετο χρόνο για όσα επιθυμεί.
«Συνταγές δεν υπάρχουν. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει διαφορετικές ανάγκες. Είναι σημαντικό να ενημερωνόμαστε μια με δύο φορές την ημέρα από επίσημους φορείς, ώστε να γνωρίζουμε τις οδηγίες που δίνονται κάθε φορά και τις εξελίξεις. Ωστόσο δεν ωφελεί η διαρκής επαφή με τις ειδήσεις και τις κάθε είδους πληροφορίες που κυκλοφορούν αυτό το χρονικό διάστημα στα συμβατικά και τα ηλεκτρονικά μέσα».
Τέσσερα τα επίπεδα ικανοποίησης αναγκών
Περιγράφοντας αναλυτικά τις ευκαιρίες που προσφέρει η παραμονή στο σπίτι, η κοινωνική και κλινική ψυχολόγος διευκρινίζει ότι είναι δυνατή η ικανοποίηση αναγκών σε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα:
Το πρώτο είναι το πρακτικό, καθώς όποιος παραμένει στο σπίτι, μπορεί να κάνει δουλειές που ανέβαλε προηγουμένως γιατί ποτέ δεν έβρισκε τον κατάλληλο χρόνο, να γυμναστεί ώστε να εκτονώνει την ενέργειά του και να παραμένει υγιής.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, εκείνο των συναισθημάτων, ο διαθέσιμος χρόνος προσφέρει διέξοδο σε ανθρώπους που λόγω των ξέφρενων ρυθμών της καθημερινότητας δεν βρήκαν ποτέ την κατάλληλη στιγμή να επεξεργαστούν απωθημένα συναισθήματα όπως, για παράδειγμα, το πένθος και η λύπη για μια απώλεια, η αποξένωση από τον ή την σύντροφο, η έλλειψη επικοινωνίας με τους εφήβους ή τα παιδιά.
Στο τρίτο επίπεδο, εκείνο των σχέσεων με τους άλλους, είναι εφικτή η επανεξέταση του τρόπου με τον οποίο ο καθένας σχετίζεται με τον διπλανό του. Σε ένα ζευγάρι, τα δύο μέλη μπορούν να διαπραγματευτούν και να συμφωνήσουν για τον χρόνο και το είδος μιας κοινής δραστηριότητας. Κάτι τέτοιο μπορεί να δώσει στον καθένα την ευκαιρία της εξυπηρέτησης μιας κοινής ανάγκης, με σεβασμό στον προσωπικό χρόνο του καθενός, τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες του.
Σε ένα τέταρτο επίπεδο, αυτό της υπέρβασης από το προσωπικό και της μετάβασης στο συλλογικό, συντελείται ήδη μια μεγάλη αλλαγή. «Εκείνο που βλέπαμε πριν ήταν μια κοινωνία πολύ θυμωμένη, σχεδόν επιθετική. Όλες οι συνθήκες, οι υποχρεώσεις και οι ανάγκες, μας έκαναν να είμαστε έτσι και να μην σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον. Έννοιες όπως αλληλεγγύη, συνοχή, οριοθέτηση βρίσκονταν ίσως σε δεύτερη μοίρα και ο καθένας σκεφτόταν τον εαυτό του. Τις τελευταίες μέρες χειροκροτούμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές για την προσφορά τους στο κοινό καλό, σκεφτόμαστε ο ένας την υγεία του άλλου και κλεινόμαστε στο σπίτι μας».
Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ
