Προσωπικές μαρτυρίες: 5 άτομα περιγράφουν πώς βίωσαν την κρίση πανικού

Μια από τις πιο δύσκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις είναι η κρίση πανικού. Είναι λες και ξυπνάς το πρωί, πας για δουλειά και ενώ είσαι στον δρόμο, ξαφνικά αισθάνεσαι μια ξαφνική, συντριπτική και έντονη ανησυχία.

Οι κρίσεις πανικού- ή αλλιώς κρίσεις άγχους- είναι αιφνίδια επεισόδια έντονου φόβου που προκαλούν σοβαρές σωματικές αντιδράσεις όταν δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος ή εμφανής αιτία. Μερικοί άνθρωποι μπερδεύουν τις κρίσεις πανικού με καρδιακές προσβολές ή πιστεύουν ότι πεθαίνουν.

Τα συμπτώματα των κρίσεων πανικού μπορεί να περιλαμβάνουν γρήγορο καρδιακό ρυθμό, εφίδρωση, αναταραχή, δύσπνοια, ζάλη, ρίγη, ναυτία, κοιλιακό άλγος, θωρακικό άλγος, κεφαλαλγία και μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα.

Πρόκειται για κατάσταση που αποσυνδέει το άτομο από τον εαυτό του τον ίδιο. Ξεκινούν απότομα και φτάνουν στο αποκορύφωμά τους σε 5 με 10 λεπτά. Ένας στους πέντε ανθρώπους βιώνει κρίσεις πανικού σε κάποια στιγμή της ζωής τους.

Αυτό είναι πάνω από 65 εκατομμύρια άνθρωποι μόνο στις ΗΠΑ! Αν έχεις αντιμετωπίσει κρίση πανικού, τότε γνωρίζεις πόσο άβολα και δυσάρεστα νιώθει κανείς. Για όσους, όμως, δεν έχουν εμπειρία με τον πανικό, οι παρακάτω μαρτυρίες θα δώσουν μια «γεύση» του τι μπορεί να αισθανθεί κάποιος.

Άκουγα το αίμα μου να ρέει (24 ετών)

«Όταν ήμουν 24 χρονών, έζησα μόνος μου σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στούντιο σε ένα ήσυχο συγκρότημα στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Κάθισα στο γραφείο μου δουλεύοντας πάνω στο laptop μου, όπως έκανα κάθε μέρα, όταν η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει.

Θα μπορούσα να ακούσω το αίμα να περνάει μέσα από τα αυτιά μου. Ο ένας χτύπος ακολουθούσε τον άλλο και έβλεπα το στήθος μου να κινείται πάνω και κάτω κάτω. Παρατήρησα ότι τα χέρια μου έτρεμαν πάνω στο πληκτρολόγιο και η όρασή μου έγινε θολή όταν κοίταξα την οθόνη του υπολογιστή.

Ξαφνικά, ήμουν ζεστός και ιδρωμένος. Τόσο ζεστός και ιδρωμένος που έβγαλα το πουλόβερ μου και πήγα να βάλω το πρόσωπό μου κάτω από κρύο νερό. Αλλά καθώς σηκώθηκα για να πάω στο νεροχύτη, το χέρι τρεμούλιαζε και τα πόδια μου ήταν ασταθή.

Η καρδιά μου φάνηκε να χτυπά ακόμα πιο γρήγορα, ακόμα πιο δυνατά. Δοκίμασα βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω τον εαυτό μου, αλλά οι αναπνοές μου ήταν απότομες και ρηχές. Η όρασή μου έγινε πιο σκούρα και στενή. Σκέφτηκα πως αυτό είναι που αισθάνεται κανείς όταν πεθαίνει και θα πέθαινα μόνος.

Και έπειτα, βυθίστηκα αργά στο πάτωμα. Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε πριν μπορέσω να σηκωθώ και να είμαι σταθερός. Θα μπορούσε να ήταν 30 δευτερόλεπτα ή μια ώρα. Έφτασα από το πάτωμα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα για 13 ώρες κατ ‘ευθείαν, σαν να είχε στραγγίσει η ζωή μου.

Όπως αργότερα ανακάλυψα στη θεραπεία, είχα την πρώτη μου κρίση πανικού. Και δεν θα ήταν και η τελευταία μου. Ωστόσο, έχουν μειωθεί τόσο ως προς τη σοβαρότητα όσο και ως προς τη συχνότητα, χάρη στο φάρμακο, στον καλό μου ψυχίατρο και στο ισχυρό σύστημα υποστήριξης».

Σκεφτόμουν ότι θα πέθαινα στα σκουπίδια (30 ετών)

«Είχα μια κρίση άγχους το καλοκαίρι του 2016 στα μέσα του απογεύματος όταν εργαζόμουν. Ήξερα ότι είχα γενικευμένη ανησυχία, αλλά ποτέ δεν είχε προκαλέσει ψυχοσωματικά συμπτώματα σε μένα μέχρι τότε. Αφού επέστρεψα από το μεσημεριανό γεύμα, αισθάνθηκα έντονο πόνο στο στήθος μου και κάτω από το δεξί μου χέρι.

Αυτό με έκανε να πανικοβληθώ και σκέφτηκα ότι επρόκειτο για καρδιακή προσβολή. Προσπάθησα να ηρεμήσω και ήπια λίγο νερό. Αποφάσισα να περπατήσω γύρω από το γραφείο μου στο κέντρο του Μανχάταν. Κατά τη διάρκεια της βόλτας μου, ο πόνος δεν έφυγε και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα πεθάνω στα σκουπίδια όσο περπατάω.

Κάποιος κάλεσε ένα ασθενοφόρο και ήρθε να με πάρει στη μέση του δρόμου. Αφού μου έκαναν κάποιες εξετάσει και παρόλο που είχα αυξημένο καρδιακό ρυθμό, διαπιστώθηκε ότι ήταν μέσα σε ένα κανονικό εύρος. Με κράτησαν εκεί για λίγες ώρες και μετά πήγα σπίτι. Αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω θεραπεία. Αυτό σε συνδυασμό με τη γιόγκα, με έχουν κάνουν να αισθάνομαι πολύ λιγότερο ανήσυχος από τότε».

Δεν μπορούσα να αναπνεύσω (39 ετών)

«Έχω κρίσεις πανικού εδώ και 5 χρόνια. Μερικές φορές είναι πιο έντονες ενώ άλλες συμβαίνουν καθημερινά για μήνες. Η καρδιά μου χτυπά πολύ γρήγορα, σαν να θέλει να βγει από το στήθος μου. Νιώθω ιδρωμένη και το μυαλό μου αρχίζει να αγωνίζεται.

Μία από τις χειρότερες κρίσεις πανικού που μπορώ να θυμηθώ ήταν όταν βρισκόμουν στον δρόμο μου να συναντηθώ με φίλους, όταν αυτός ο συντριπτικός φόβος για ενδεχόμενη συνάντηση με έναν πρώην μου προκάλεσε μια έντονη επίθεση πανικού.

Δεν μπορούσα να κινηθώ, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Άρχισα να κλαίω, ενώ οδηγούσα μόνη μου. Δεν είχα απολύτως ιδέα τι να κάνω και τελικά πήγα σε έναν θεραπευτή για να το μιλήσω».

Πίστευα ότι η ζωή μου τελείωσε (30 ετών)

«Η πρώτη επίθεση πανικού που θυμάμαι, συνέβη στο κολέγιο. Δε θυμάμαι το γιατί. Πάντως από την εμπειρία μου, η αιτία δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι σκεφτόμουν πολύ ξεκάθαρα ότι η ζωή μου τελείωσε και ότι θα έπρεπε να φύγω από το κολέγιο γιατί χρειάζομαι κάποιο είδος επείγουσας φροντίδας.

Τα σωματικά συμπτώματα δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο που έχω αισθανθεί: ένα σφίξιμο στο στήθος μου, τόσο έντονο που πραγματικά ήταν σαν πνιγμός, ζαλάδα σαν να κρέμομαι ανάποδα για ώρες, τσούξιμο στα πόδια και μουδιασμένα χέρια. Η εξάντληση την επόμενη μέρα είναι επίσης εκπληκτική. Το μυαλό κάνει πραγματικά το σώμα να… πληρώνει.

Δεν θυμάμαι πόσο καιρό κράτησε, αλλά ήμουν αρκετά τυχερός που είχε ένα γνωστό με δικά του θέματα ψυχικής υγείας. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό να είχα έναν άνθρωπο που ήταν πρόθυμος να τρέξει εκεί που ήμουν σε μια στιγμή που τον χρειαζόμουν».

Κάτι πάει λάθος, κάτι πάει λάθος, κάτι πάει λάθος (43 ετών)

«Θυμάμαι ξεκάθαρα ότι είχε κρίση άγχους κάθε τρεις εβδομάδες στο μεταπτυχιακό. Αρχίζουν να έρχονται με διεισδυτικές σκέψεις. Για παράδειγμα, για μένα, υπήρχε ο φόβος ότι κάποιος πρόκειται να με βιάσει. Μια σκέψη που σε κάνει να ανησυχείς.

Ήμουν πεπεισμένος ότι κάποιος θα μου επιτεθεί ή θα με βιάσει. Σκεφτόμουν ότι κάτι πάει λάθος, κάτι πάει λάθος, κάτι πάει λάθος! Ω Θεέ, δεν μπορώ να σταματήσω, γιατί δεν σταματάει, φώναζα. Γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω; Τι συμβαίνει;

Το πιο τρομακτικό κομμάτι είναι ότι ακόμα και όταν συνειδητοποιήσω ότι είναι μια επίθεση άγχους, δεν μπορώ να την σταματήσω. Είναι τρομακτικό να μην μπορείς να το σταματήσεις ή να το ελέγξεις ή να πείσεις το σώμα σου ότι δεν βρίσκεται σε επικείμενο κίνδυνο. Αυτό που έχω μάθει, είναι να περιμένω και τελικά θα τελειώσει μόνος του».

Πηγή: self

Ηλιάνα Φασόλη