Ο πατέρας μάς εγκατέλειψε, η μάνα μου πέθανε, εγώ κλείστηκα σπίτι. Πώς θα ξεφύγω;

Είμαι 20 ετών και παλεύω να σταθώ στα πόδια μου… Από μικρή, το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι ότι αισθανόμουν αόρατη. Αισθανόμουν αόρατη στον πατέρα μου (μας εγκατέλειψε όταν ήμουν 8 ετών) αλλά και όταν άρχισα το σχολείο στους συμμαθητές μου. Μεγάλωσα βέβαια με μεγάλη αγάπη και απορώ γιατί αισθάνομαι έτσι…

Η ερωτευμένη μητέρα και ο ανώριμος πατέρας

Η μητέρα μου ερωτεύτηκε τρελά τον πατέρα μου και με γέννησε όταν ήταν μόλις 22 ετών! Ο πατέρας μου ήταν αρκετά ανώριμος και εκείνη πάσχιζε να τον κρατήσει σπίτι. Πάντα τον δικαιολογούσε. Δεν άκουσα ποτέ καμία άσχημη κουβέντα για εκείνον. Πάλευε να κρατήσει τις ισορροπίες, ειδικά και όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου.
thlipsi2

Η αρρώστια της μητέρας – η εγκατάλειψη από τον πατέρα

Ώσπου αρρώστησε. Έκανε αφαίρεση μαστού, ακουλούθησαν φυσικοθεραπείες, έχασε τα μαλλιά της… Η γιαγιά μου λέει ότι αρρώστησε από στεναχώρια. Εκείνη ποτέ δεν το παραδέχτηκε. Για τον μπαμπά μου είχε να πει μόνο ότι είναι ένα παιδί, σαν τον αδερφό μου που τον περνάω 4 χρόνια. 

Ο θάνατος της μητέρας

Η μαμά μου ξεπέρασε τον καρκίνο, ο μπαμπάς έφυγε από το σπίτι, πέρασαν μερικά χρόνια και η μαμά ξαναρρώστησε για τα καλά… Και το 2014 πέθανε… Μείναμε με τον παππού και τη γιαγιά. Η χρονιά εκείνη για μένα, παρόλο που είχε πεθάνει η μαμά μου, ήταν η καλύτερη στο σχολείο.  Πήγαινα Τρίτη Γυμνασίου, είχα αρχίσει να βάφομαι και ο κόσμος άρχισε να με προσέχει… Ένιωθα ότι δεν ήμουν πλέον αόρατη, ότι μου έδιναν σημασία. Μάλιστα έκανα παρέα και με κάποια αγόρια.
thlipsi monaxia
Ο ένας μου άρεσε πολύ, αλλά τελικά μου την “έπεσε” ο φίλος του και αποφάσισα να ξεκόψω και από τους δυο. Μου στοίχισε πάρα πολύ όλο αυτό… Μετά άρχισα να κάνω υπερβολές για να αρέσω στα αγόρια, έκανα υπερβολικές δίαιτες, έχασα πολλά κιλά, έφτασα στα όρια της ανορεξίας, φαινόμουν μεγαλύτερη, ένιωθα ηλικιωμένη, κουράστηκα ψυχολογικά… Μετά το καλοκαίρι, αποφάσισα να μην επιστρέψω σχολείο, αν και κατάφερα με το ζόρι να περάσω στην Α’ Λυκείου. 

Όταν κλείστηκα μια για πάντα στο σπίτι…

Και μετά έπεσα… Κλείστηκα στο σπίτι για ένα χρόνο, δεν έβρισκα νόημα σε τίποτα, δεν ξαναπήγα σχολείο. Πήγα σε παιδοψυχολόγο, μου έδωσε χάπια και ξαναβγήκα από το σπίτι μετά από ένα χρόνο, όταν και αποφάσισα να κάνω φροντιστήριο για να συνεχίσω το σχολείο. Από τότε κάθε χρόνο παίρνω χαρτί για κατ’ οίκον εκπαίδευση. 
Αυτή λοιπόν είναι η ζωή μου.
monaksia

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο…

Η Β’ λυκείου έχει μείνει χαραγμένη στην ψυχή μού με καλές και κακές στιγμές, δύσκολες και εύκολες, βλέπετε με νίκησε το πάθος μου και έχασα τούς στόχους μου,  τα θέλω μου το να γίνω κάτι σε αυτή τη ζωή έχασα τα γράμματα μου για μια παιδική ανοησία, δεν θα ξανάρθουν αυτά τα χρόνια και εγώ δεν έκανα  τίποτα. Σήμερα  προσπαθώ παλεύω καθημερινά μέσα μου, να σταθώ δεν έχω όμως σταθεροποιηθεί ακόμα είμαι μία πάνω μία κάτω ψάχνω τη μέση ελπίζω να τη βρω…
Αυτά, σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Στο ερώτημά σας απάντησε ο Μάριος Παππάς, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής

Θα ήθελα να ξεκινήσω από το θετικό γεγονός ότι νιώθετε πως έχετε πάρει αρκετή αγάπη στη ζωή σας από τα πρόσωπα της οικογένεια σας και αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό και επιπλέον εφόδιο για να ξεπεράσετε τις δυσκολίες που βιώνετε. Τα γεγονότα που έχετε βιώσει δεν είναι και λίγα όμως παρά την αγάπη που νιώσατε.

Η απουσία του πατέρα και ο θάνατος της μητέρας

sad teen girl

Ο πατέρας σάς άφησε σε μια αρκετά ευαίσθητη ηλικία που ίσως τον είχατε περισσότερο ανάγκη από ποτέ… Η μητέρα σας επίσης έφυγε από τη ζωή εκεί γύρω στης εφηβεία σας που τα κορίτσια αρχίζουν να γίνονται γυναίκες και επίσης θα ήταν ένα στήριγμα για εσάς σε αυτή τη μετάβαση. Παρατηρώ ότι και για τα δύο γεγονότα μέσω του γραπτού λόγου σας μιλάτε χωρίς να εκφράζεται συναίσθημα. Πιθανότατα είναι η συμπεριφορά που χρησιμοποιείτε για να μην έρθετε σε επαφή με πολύ δύσκολα συναισθήματα. Παρατηρείτε γενικά να το κάνετε αυτό; Να αποστασιοποιείστε συναισθηματικά; Σίγουρα αυτό το κάνετε γιατί σας προστατεύει από το να μη βιώνετε στιγμιαία έντονα συναισθήματα.

Δεν έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να πενθήσει

Αλλά βάσει της σημερινής σας κατάστασης όπως την περιγράφετε νομίζω πως αυτή η στρατηγική δεν σας βοήθησε επαρκώς. Βιώνετε συναισθηματικές δυσκολίες και δεν είστε ικανοποιημένη από τη ζωή σας.

Νομίζω ότι δεν έχετε επιστρέψει στον εαυτό σας να πενθήσει και να λυτρωθεί κατά μια έννοια από τις απώλειες και τις δυσκολίες που περάσατε..

thlipsi monaxia katathlipsi

Απαραίτητη η ψυχοθεραπεία…

Θεωρώ πως είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να κάνετε το δώρο της ψυχοθεραπείας στον εαυτό σας. Σίγουρα τα φάρμακα που παίρνετε κατά καιρούς μπορεί να σας βοηθάνε να αισθάνεστε καλύτερα στιγμιαία, αλλά ουσιαστικά επειδή δεν αντιμετωπίζετε τη ρίζα του προβλήματος το αποτέλεσμα είναι οι συναισθηματικές δυσκολίες να επανέρχονται ξανά και ξανά.

Μέσω της θεραπείας θα μπορέσετε να εκφράσετε το βουβό πόνο που βιώνετε όλα αυτά τα χρόνια,να γνωρίσετε καλύτερα τον εαυτό σας, να αποδεχτείτε στοιχεία του χαρακτήρα σας και της προσωπικότητας και να θέσετε νέους στόχους που θα σας βοηθήσουν να βρείτε ξανά νόημα στη ζωή.

 

Μάριος Παππάς
Ψυχολόγος,Ψυχοθεραπευτής (Γνωσιακή – Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία)
Τηλέφωνο Επικοινωνίας:6946945826

Διαβάστε σχετικά άρθρα:

Αυτοκτονία και παιδικά τραύματα: Ποτέ δεν θυμάμαι να με αγκάλιασαν οι γονείς μου

Αμαρτίες γονέων: Ο πατέρας της δεν με θέλει γιατί κάποτε είχε σχέση με τη μάνα μου…

Αυτοκτονία και παιδικά τραύματα: Ποτέ δεν θυμάμαι να με αγκάλιασαν οι γονείς μου

 

Σχετικά άρθρα