<p><span>Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας: </span></p>
<p><span>Ειχα πει σε μια φίλη μου να έρθει να κοιμηθεί σπίτι και είχα χαθεί εγώ με αυτή την κοπέλα Ήρθε σπίτι μου έμεινε 3 μερες και μια μερα πριν μια φύγει εγώ έκλαιγα γιατι θα μου ελειπε. Περναγαμε τοσο ομορφα και όταν έφυγε την επόμενη μέρα είχα πλανταξει στο κλάμα. Θα ηθελα μια αδερφη να περναω οπως μαζι της και εμεινα μονη μου. Μετά από 2 μέρες τσακώθηκα με τον φίλο μου και όλες αυτές τις μέρες δεν έτρωγα μόνο κάπνιζα και έπινα καφέδες .Τα ξανά βρήκα με τον φίλο μου και όλα είναι μια χαρα αλλά εγώ ακόμα είμαι χάλια ψυχολογικά και εκεί που είμαι χαρούμενη ξαφνικά μπορεί να αρχίσω να κλαίω… Και ακόμα είμαι χάλια και δεν ξέρω γιατί; </span></p>
<p> </p>
<p><span>Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε το ερώτημά σας στον ψυχολόγο ομαδικό θεραπευτή Δημήτρη Κατσαρό. </span></p>
<p><span><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="99" /></span></p>
<p><span><br /><span>Είναι φανερό πως συνδέεστε έντονα είτε μ'αυτή τη φίλη σας είτε γενικά με τις σχέσεις σας. το να φύγει λοιπόν κάποιος από κοντά σας φαίνεται να σας προκαλεί μια στέρηση την οποία διαχειρίζεστε με σχετική δυσκολία εξού και οι στοματικές καταχρήσεις (καφέδες-τσιγάρα). Από τη μία μοιάζει σαν να σας ρίχνει πολύ ο αποχωρισμός σε μια βαθιά μελαγχολία και από την άλλη σαν να σας αγχώνει η απουσία με έναν απειλητικό τρόπο και μάχεστε να κρατηθείτε σε εγρήγορση με καφέδες και τσιγάρα. Αναρωτιέμαι αν αυτό σας συμβαίνει μόνο μ'αυτή τη φίλη ή αν το βιώνετε γενικά με τους ανθρώπους που έρχεστε σε τόσο στενή επαφή (στον προσωπικό σας χώρο για πολλές μέρες ή ώρες). Στην πραγματικότητα έχετε κολλήσει σ'αυτήν την κατάσταση ίσως γιατί δεν έχετε τρόπο να αποχωρίζεστε. Αναρωτιέμαι κατ' επέκταση αν επιδιώκετε να είστε συνέχεια με παρέα και κατά πόσο επιδιώκετε ή έστω απολαμβάνετε τις στιγμές που είστε μόνη. Οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα θα σας δώσουν ένα σκελετό για το τί περίπου σας προκαλεί αυτή τη μεγάλη θλίψη και αν από πίσω της υπάρχει ένας μεγάλος θυμός.</span></span></p>